Je hebt misschien gehoord dat de termen ADD en ADHD door elkaar worden gebruikt. Aandachtstekortstoornis (ADD) en aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (ADHD) zijn inderdaad dezelfde aandoening, alleen heeft ADHD de afgelopen drie decennia verschillende naamsveranderingen ondergaan. Dit komt omdat naarmate er meer onderzoek wordt gedaan, begrip groeit en de naam is veranderd om die kennis weer te geven.
ADHD is nu de officiële naam van de aandoening. Veel mensen gebruiken echter nog steeds de term ADD, wat de formele naam was van 1980 tot 1987.
Sommige mensen worden boos of gefrustreerd als ze horen dat ADD en ADHD hetzelfde zijn. Ze hebben het gevoel dat de "H", wat staat voor hyperactiviteit, hen of hun kind niet nauwkeurig beschrijft. Inzicht in de evolutie van de veranderingen in de naam kan helpen.
Een korte tijdlijn van de veranderende naam van ADHD
De Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) wordt uitgegeven door de American Psychiatric Association. Het is de standaardrichtlijn die artsen, professionals in de geestelijke gezondheidszorg en clinici gebruiken bij het beoordelen en diagnosticeren van ADHD en andere psychische problemen.
Elke nieuwe update en herziening van de DSM wordt reikhalzend uitgekeken, omdat het een grote of kleine verandering kan betekenen in wat elke aandoening wordt genoemd, en in de criteria voor de diagnose ervan, inclusief ADHD.
1980
De derde editie van de DSM (DSM-III) werd uitgebracht en de officiële naam voor de aandoening werd aandachtstekortstoornis (ADD). Op dat moment werd hyperactiviteit niet als een veel voorkomend symptoom beschouwd. Er werden twee subtypes van ADD geïdentificeerd:
- ADD met hyperactiviteit
- ADD zonder hyperactiviteit
1987
Een herziene versie van de DSM-III werd uitgebracht. De officiële naam werd aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (ADHD). Dit betekende dat hyperactiviteit werd beschouwd als een belangrijk kenmerk van ADHD.
1994
De DSM-IV werd gepubliceerd, met een kleine grammaticale wijziging in de naam. De officiële naam was nu aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit. De schuine streep tussen aandachtstekortstoornis en hyperactiviteitsstoornis duidde op iets zinvols. U kunt een of beide subtypen hebben. Je hoefde niet hyperactief te zijn om de diagnose ADHD te krijgen. De drie subtypen werden genoemd:
- Aandachtstekortstoornis/hyperactiviteitsstoornis, gecombineerd type
- Aandachtstekortstoornis/hyperactiviteitsstoornis, overwegend onoplettend type
- Aandachtstekortstoornis/hyperactiviteitsstoornis, overwegend hyperactief-impulsief type
2013
De vijfde editie van de DSM werd uitgebracht (DSM-5). De drie subtypes van ADHD blijven hetzelfde, maar nu worden ze presentaties genoemd in plaats van subtypes. Ze bevatten:
- Aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit, gecombineerde presentatie
- Aandachtstekortstoornis/hyperactiviteitsstoornis, overwegend onoplettende presentatie
- Aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit, overwegend hyperactief-impulsieve presentatie.
DSM-5 houdt rekening met de manier waarop symptomen zich voordoen bij zowel kinderen als volwassenen. Dit is goed nieuws, omdat men vond dat ADHD bij volwassenen in de vorige DSM's over het hoofd werd gezien.
De term ADD gebruiken
Je kunt de term ADD nog steeds gebruiken en mensen zullen je vrijwel zeker begrijpen. Veel artsen, clinici en schrijvers gebruiken ADD om onoplettendheid aan te duiden en gebruiken ADHD om iemand met hyperactiviteit te beschrijven. Sommige mensen gebruiken ADD en ADHD door elkaar. Als u echter de mentale omschakeling van ADD naar ADHD kunt maken, zal dit mogelijke verwarring helpen voorkomen en u op de hoogte houden van de meest actuele termen.
Het onderdeel hyperactiviteit
Veel mensen met onoplettende ADHD hebben het gevoel dat het gebruik van hyperactiviteit in naam van de aandoening die ze hebben een verkeerde voorstelling geeft van hun strijd. Wanneer leken ADHD horen, denken ze vaak automatisch aan 'hyperactiviteit' en begrijpen ze de subtiliteiten van de verschillende presentaties niet. Natuurlijk hoef je je diagnose met niemand te delen, maar als je ervoor kiest, kun je een beetje uitweiden en uitleggen dat het onoplettende ADHD is, wat meteen helpt om duidelijkheid te krijgen.
Veel volwassenen met hyperactief-impulsieve ADHD hebben ook niet het gevoel dat de "H" hen nauwkeurig beschrijft. Als we denken aan hyperactiviteit, denken we aan een kind dat erg fysiek actief is en niet stil kan zitten in de klas.
Als volwassene kan hyperactiviteit zich op minder voor de hand liggende manieren manifesteren. U kunt bijvoorbeeld een workaholic-neiging hebben, veel praten, constant friemelen of heel hard rijden.
Het kan ook zijn dat je niet meer zo hyperactief bent als vroeger. De vijfde editie van de DSM erkent dat iemands ADHD-presentatie tijdens zijn of haar leven kan veranderen.
Hyperactiviteit bij volwassenen met ADHD versus kinderen