Een vroeg gebruik van de term 'psychopathologie' gaat terug tot 1913 toen het boek Algemene psychopathologie werd voor het eerst geïntroduceerd door Karl Jaspers, een Duits/Zwitserse filosoof en psychiater. Dit nieuwe raamwerk voor het begrijpen van de mentale ervaring van individuen volgde op een lange geschiedenis van verschillende pogingen om betekenis te geven aan 'abnormale ervaringen'.
Wat is psychopathologie?
Hoe definiëren we momenteel psychopathologie? Kortom, deze discipline kan worden opgevat als een diepgaande studie van problemen die verband houden met de geestelijke gezondheid. Net als pathologie is de studie van de aard van de ziekte (inclusief oorzaken, ontwikkeling en uitkomsten), psychopathologie is de studie van dezelfde concepten op het gebied van geestelijke gezondheid (of ziekte).
Deze studie van psychische aandoeningen kan een lange lijst van elementen bevatten: symptomen, gedrag, oorzaken (genetica, biologie, sociaal, psychologisch), verloop, ontwikkeling, categorisering, behandelingen, strategieën en meer.
Op deze manier gaat psychopathologie over het onderzoeken van problemen die verband houden met geestelijke gezondheid: hoe ze te begrijpen, hoe ze te classificeren en hoe ze op te lossen. Hierdoor strekt het onderwerp psychopathologie zich uit van onderzoek tot behandeling en omvat het elke stap daartussenin. Hoe beter we kunnen begrijpen waarom een psychische stoornis ontstaat, hoe makkelijker het zal zijn om effectieve behandelingen te vinden.
Tekenen van psychopathologie
Tekenen van psychopathologie variëren afhankelijk van de aard van de aandoening. Enkele van de tekenen dat een persoon een vorm van psychopathologie ervaart, zijn onder meer:
- Veranderingen in eetgewoonten
- Veranderingen in stemming
- Overmatige zorgen, angst of angst
- Gevoelens van nood
- Onvermogen om zich te concentreren
- Prikkelbaarheid of woede
- Weinig energie of gevoelens van vermoeidheid
- Slaapstoornissen
- Gedachten aan zelfbeschadiging of zelfmoord
- Moeite om met het dagelijks leven om te gaan
- Terugtrekking uit activiteiten en vrienden
Diagnostische systemen
Professionals die zich bezighouden met onderzoek en behandeling van psychopathologie moeten systemen gebruiken om tot conclusies te komen over de beste manier van handelen voor behandeling. Deze systemen worden gebruikt om te classificeren wat als psychische stoornissen wordt beschouwd. Momenteel zijn de meest gebruikte systemen voor het classificeren van geestesziekten in de Verenigde Staten de volgende
Diagnostische en statistische handleiding voor psychische stoornissen (DSM)
De Diagnostische en statistische handleiding voor geestelijke aandoeningen (DSM) is gemaakt door de American Psychiatric Association (APA) als een beoordelingssysteem voor geestesziekten. De in 2013 gepubliceerde DSM-5 is de huidige editie en bevat identificeerbare criteria die professionals in de geestelijke gezondheidszorg gebruiken om tot een specifieke diagnose te komen.
De criteria en lijst van aandoeningen veranderen soms als nieuw onderzoek naar voren komt. Enkele voorbeelden van stoornissen die in de DSM-5 worden genoemd, zijn depressieve stoornis, bipolaire stoornis, schizofrenie, paranoïde persoonlijkheidsstoornis en sociale fobie.
Internationale classificatie van ziekten (ICD)
De ICD is een systeem vergelijkbaar met de DSM. De ICD, nu in zijn elfde versie, werd meer dan een eeuw geleden ontwikkeld en werd overgenomen door de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) toen deze in 1948 werd opgericht. Dus, hoe verschilt de ICD-11 van de DSM-5?
Ten eerste wordt de ICD-11 geproduceerd door een wereldwijd agentschap (de Wereldgezondheidsorganisatie), terwijl de DSM-5 wordt geproduceerd door een nationale beroepsvereniging (de American Psychiatric Association). De ICD-11 is goedgekeurd door de World Health Assembly, bestaande uit ministers van Volksgezondheid van 193 WHO-lidstaten.
Ten tweede is het doel van de ICD-11 om de ziektelast wereldwijd te verminderen. Het omvat zowel medische als mentale diagnoses. Ten derde is de ICD-11 gratis beschikbaar op internet. Daarentegen moet de DSM worden gekocht en haalt de American Psychiatric Association inkomsten uit de verkoop van het boek en aanverwante producten.
Toch is de DSM-5 de standaard voor classificatie onder Amerikaanse professionals in de geestelijke gezondheidszorg en wordt deze over het algemeen gebruikt voor behandelplanning en verzekeringsdoeleinden.
Onderzoeksdomeincriteria (RDoC)
Naast deze standaardsystemen voor het classificeren van psychische stoornissen, bestaat er ook een ontluikend gebied van onderzoek en theorie dat afwijkt van het checklist-formaat voor het stellen van diagnoses. Omdat het mogelijk is om symptomen van een psychische aandoening te hebben, maar niet aan de criteria voor een officiële diagnose te voldoen, zijn onderzoeken naar beschrijvende psychopathologie veelbelovend voor een beter systeem van begrip.
De RDoC is een onderzoekskaderinitiatief van het National Institute of Mental Health (NIMH) op basis van translationeel onderzoek op gebieden als neurowetenschappen, genomica en experimentele psychologie. Op deze manier is de RDoC betrokken bij het beschrijven van de tekenen en symptomen van psychopathologie in plaats van ze te groeperen in stoornissen zoals historisch is gedaan met de DSM en ICD.
De RDoC is primair gericht op het plannen en financieren van onderzoek.
Wie werkt in de psychopathologie?
Net zoals de reikwijdte van psychopathologie breed is, van onderzoek tot behandeling, zo is ook de lijst met soorten professionals die in het veld betrokken zijn. Op onderzoeksniveau vind je onderzoekspsychologen, psychiaters, neurowetenschappers en anderen die proberen de verschillende manifestaties van psychische stoornissen in de klinische praktijk te begrijpen.
Op klinisch niveau zult u vele soorten professionals aantreffen die proberen de diagnostische systemen toe te passen die aanwezig zijn om effectieve behandelingen te bieden aan personen die leven met psychopathologie. Deze kunnen het volgende en meer omvatten:
- Klinische psychologen
- adviseurs
- criminologen
- Huwelijks- en gezinstherapeuten
- Verpleegkundigen
- Psychiatrische verpleegkundigen
- Psychiaters
- Maatschappelijk werkers
- sociologen
Psychopathologie identificeren
Hoe beslissen psychologen en psychiaters wat verder gaat dan normaal gedrag om het terrein van 'psychopathologie' te betreden? Psychische stoornissen kunnen worden opgevat als verwijzend naar problemen op vier gebieden: afwijkend gedrag, angst, disfunctie en gevaar. danger
Als u bijvoorbeeld symptomen van depressie had en naar een psychiater ging, zou u worden beoordeeld aan de hand van een lijst met symptomen (waarschijnlijk die in de DSM-5):
- Afwijkend gedrag: Deze term verwijst naar gedachten, emoties of gedragingen die afwijken van wat gebruikelijk is of in strijd zijn met wat in de samenleving als acceptabel wordt beschouwd. In het geval van een depressie kunt u gedachten over schuld of waardeloosheid melden die bij andere mensen niet vaak voorkomen.
- Nood: Dit symptoom verwijst naar negatieve gevoelens die in een persoon worden gevoeld of die leiden tot ongemak bij anderen om die persoon heen. In het geval van een depressie kunt u extreme gevoelens van angst melden over verdriet of schuldgevoelens.
- disfunctie: Met dit symptoom zoeken professionals naar het onvermogen om dagelijkse functies zoals naar het werk te gaan. In het geval van een depressie zou u kunnen melden dat u 's ochtends niet uit bed kunt komen of dat dagelijkse taken u veel langer duren dan zou moeten.
- Gevaar: Deze term verwijst naar gedrag waardoor u of iemand anders een nadelig risico loopt. In het geval van een depressie kan dit betekenen dat u moet melden dat u zelfmoordgedachten heeft of uzelf iets aandoet.
Op deze manier kun je zien dat het onderscheid tussen normaal en psychopathologisch gedrag neerkomt op hoe problemen jou of de mensen om je heen beïnvloeden.
Vaak wordt pas een diagnose gesteld als iemand in contact komt met een medische of geestelijke gezondheidswerker.
Oorzaken
Er is geen enkele oorzaak voor psychopathologie. Er zijn een aantal factoren die het risico op psychische aandoeningen kunnen verhogen, waaronder:
- Biologische factoren, waaronder genen en hersenchemie
- Chronische medische aandoeningen
- Gezinsleden met een psychische aandoening
- Gevoelens van isolatie
- Gebrek aan sociale steun
- Drugs- of alcoholgebruik
- Traumatische of stressvolle ervaringen
Het is ook belangrijk om te beseffen dat de geestelijke gezondheid in de loop van de tijd kan veranderen. De Centers for Disease Control and Prevention (CDC) suggereren dat 50% van alle mensen op enig moment in hun leven de diagnose geestesziekte krijgt.
Types
Enkele van de verschillende soorten psychopathologie omvatten, maar zijn niet beperkt tot:
- Angst stoornissen
- Bipolaire stoornissen
- Depressieve stoornissen
- Disruptieve, impulscontrole- en gedragsstoornissen
- Dissociatieve stoornissen
- Eet stoornissen
- Neurocognitieve stoornissen
- Neurologische ontwikkelingsstoornissen
- Obsessief-compulsieve stoornissen
- Persoonlijkheidsstoornissen
- Schizofreniespectrum en andere psychotische stoornissen
- Slaapproblemen
- Somatische symptoomstoornissen
- Stofgerelateerde aandoeningen
- Trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Dimensionale versus categorische definities
Het is gemakkelijk in te zien dat er in het verleden enige onenigheid is geweest over wat geestesziekte is. Tegelijkertijd is er, zelfs in het huidige veld, onenigheid over hoe geestesziekte het beste kan worden geconceptualiseerd
Zijn alle stoornissen in de DSM verschillend, of zijn er overkoepelende factoren van een hogere orde die een rol spelen bij geestesziekten en die misschien beter verklaren waarom bij sommige mensen veel ziekten worden vastgesteld (comorbiditeit genoemd)?
Sommige onderzoeken suggereren dat er neuropsychologische dimensies zijn die de huidige diagnostische categorieën doorkruisen, waarbij wordt gewezen op de problemen die inherent zijn aan de 'checklist'-benadering van geestelijke gezondheid.
Het kan misleidend zijn om stoornissen afzonderlijk te groeperen als er zoveel overlap kan zijn tussen mensen met verschillende stoornissen (en zo veel verschillen tussen mensen met dezelfde stoornis).
Hopelijk komen er in de toekomst betere diagnostische systemen die rekening houden met al deze vraagstukken op het gebied van psychopathologie.
Geschiedenis van de studie van psychische aandoeningen
We hebben een lange weg afgelegd sinds het prille begin van het proberen om psychische aandoeningen te begrijpen. Hoewel mensen met psychische problemen nog steeds te maken hebben met stigmatisering en een gebrek aan begrip, was het in het verleden heel anders.
Hippocrates, de Griekse arts uit de 4e eeuw voor Christus, verwierp het idee van boze geesten en voerde in plaats daarvan aan dat geestesziekte een hersenziekte was die verband hield met onevenwichtigheden in de lichaamsvochten of chemicaliën in de lichaamsvloeistoffen. Rond dezelfde tijd betoogde de filosoof Plato dat mentale problemen betrekking hadden op deugd, moraliteit en de ziel.
Als u in de 16e eeuw leefde met een psychisch gezondheidsprobleem, is de kans groot dat u niet goed behandeld zou zijn. In die tijd werd geestesziekte vaak vanuit een religieus of bijgelovig standpunt bekeken. Dienovereenkomstig werd aangenomen dat mensen die vreemd gedrag vertoonden, door boze geesten of demonen moesten zijn ingehaald. De oplossing? Je bent misschien gemarteld om je weer gezond te maken. Als dat niet werkte? Executie.
Later, in de 19e eeuw, groeide de belangstelling voor de rol van kindertijd en trauma bij de ontwikkeling van geestesziekten. In navolging van dit tijdperk introduceerde Sigmund Freud gesprekstherapie om deze onopgeloste kinderproblemen aan te pakken.
Vanaf de dag van vandaag is ons begrip van geestesziekten verbreed, en dat geldt gelukkig ook voor de beschikbare behandelingen.
Een woord van Verywell
Zijn we al dichter bij een passend begrip van psychopathologie? Daar valt nog over te discussiëren. We zijn echter zeker vooruitgegaan in de richting van een onderzoeksprogramma dat veelbelovend is voor het karakteriseren van psychopathologie op steeds behulpzamere manieren.