Omdat symptomen van eetstoornissen vaak in overeenstemming zijn met culturele normen, kan het moeilijk zijn om te onderscheiden of een vriend of geliefde een eetstoornis heeft. Onze samenleving vindt het bijvoorbeeld deugdzaam om 'schoon te eten', koolhydraten te beperken en intensief te sporten. Deze zelfde gedragingen kunnen echter symptomen zijn van een eetstoornis.
Geen enkele andere diagnose van geestelijke gezondheid deelt deze eigenschap; mensen wensen zichzelf doorgaans geen symptomen toe die passen bij een depressie of een obsessief-compulsieve stoornis zoals ze symptomen wensen die bij sommige eetstoornissen passen. Stacey Rosenfeld, PhD. benadrukte dit fenomeen toen ze haar boek de titel gaf, Heeft elke vrouw een eetstoornis? In privécommunicatie schreef Dr. Rosenfeld:
We hebben een cultuur die ongeordend eten ondersteunt, in de vorm van extreem diëten, overmatig sporten en compenseren voor het voedsel dat we eten. Mensen worden geprezen omdat ze zich met dit gedrag bezighouden en koste wat kost afvallen. Dit alles maakt het voor sommige mensen met een eetstoornis een uitdaging om hun zorgen te begrijpen en aan te pakken. Ik heb cliënten met een eetstoornis gezien die zich niet eens bewust zijn dat ze een stoornis hebben, omdat ze hun eetgedrag als binnen de normale grenzen in een ongeordende cultuur beschouwen. Deze achtergrond van de aandoening kan een diagnose en herstel uitdagender maken.
Dit is vooral moeilijk te identificeren wanneer sommige van de behandelingen voor obesitas omvatten, caloriearme diëten, intermitterend vasten, aanzienlijk gewichtsverlies en zelfs maagledigingsapparaten - rode vlaggen voor een diagnose van een eetstoornis - soms worden voorgeschreven aan grotere patiënten.
Het komt ook niet zelden voor dat mensen met een eetstoornis, vooral degenen met restrictieve eetstoornissen, niet weten dat ze een eetstoornis hebben.
Deze aandoening, anosognosie genaamd, is een veel voorkomend symptoom van de ziekte. Wanneer ze worden geconfronteerd met de vraag of ze misschien een eetstoornis hebben, zullen veel mensen het ontkennen of negeren.
Wie krijgt eetstoornissen?
Het heersende stereotype is dat eetstoornissen alleen dunne, welvarende blanke tienervrouwen treffen. Als gevolg hiervan herkent iedereen die niet in dit stereotype past zijn eetstoornis mogelijk niet en trekt zijn symptomatische gedrag mogelijk niet de aandacht van familie en vrienden. Onderzoek heeft aangetoond dat zelfs professionals in de geestelijke gezondheidszorg, wanneer ze worden gepresenteerd met een reeks symptomen die overeenkomen met een eetstoornis, minder snel een diagnose zullen toewijzen aan een patiënt die wordt afgeschilderd als Afro-Amerikaans dan aan een patiënt die wordt afgeschilderd als Kaukasisch of Spaans.
Eetstoornissen treffen mensen van alle soorten en maten, leeftijden, geslachten, etniciteiten en sociaaleconomische statussen, en worden niet altijd op stereotiepe manieren uitgedrukt.
Eetstoornissen komen vaak anders tot uiting bij mannen, waarbij mannen vaak meer zorgen maken over gespierdheid. Aangezien deze houding indruist tegen de houding die het meest wordt gezien bij vrouwen met een eetstoornis (een verlangen naar dun worden), realiseren mannen zich misschien niet dat ze een eetstoornis hebben.
Hoewel van patiënten met anorexia nervosa wordt verwacht dat ze er altijd erg dun uitzien, kan atypische anorexia nervosa voorkomen bij mensen die groter zijn. Dit betekent dat grotere patiënten die ondanks een aanzienlijk gewichtsverlies in een categorie met overgewicht blijven, dezelfde medische problemen kunnen vertonen als een patiënt die aan alle criteria voor anorexia nervosa voldoet. Maar alleen al vanwege hun grootte krijgen ze zelden de juiste medische of geestelijke gezondheidszorg dan dunnere patiënten.
Wat zijn de verschillende soorten eetstoornissen?
Het meest recente Diagnostische en statistische handleiding voor psychische stoornissen, vijfde editie (DSM-5) somt vier primaire diagnoses op die van invloed zijn op adolescenten en volwassenen:
- Vreetbui syndroom
- Boulimia nervosa
- Anorexia nervosa
- Andere gespecificeerde voedings- en eetstoornissen (OSFED) en niet-gespecificeerde voedings- en eetstoornissen
Deze laatste categorie bestaat omdat veel mensen met een eetstoornis niet volledig voldoen aan de criteria voor een van de andere drie hoofdstoornissen. Ze kunnen symptomen vertonen die vergelijkbaar zijn met de een of de ander of een combinatie daarvan. Bovendien is de grens tussen stoornis en welzijn niet goed gedefinieerd: tussen de uitersten bevindt zich een groep mensen die last heeft van verschillende gradaties van eetstoornis, maar niet diagnosticeerbaar is. Deze mensen kunnen op dezelfde manier lijden als degenen die aan alle criteria voldoen en vaker onbehandeld blijven.
Over welke symptomen moet ik me zorgen maken?
De volgende symptomen kunnen erop wijzen dat iemand een eetstoornis heeft:
- Vermijden van eten of excuses om niet te eten
- Diëten, gewichtsschommelingen, overmatige lichaamsbeweging en een slecht lichaamsbeeld, elk op zich, zijn mogelijk geen teken van een eetstoornis. Eetstoornissen kunnen er bij kinderen ook anders uitzien.
- Verdwijning van voedsel (wat kan duiden op eetaanvallen)
- Frequent dieetgedrag en/of preoccupatie met diëten
- Frequente gewichtsschommelingen, aanzienlijk gewichtsverlies of aanzienlijk ondergewicht
- Slecht lichaamsbeeld
- Preoccupatie met lichaam of gewicht
- Aanwezigheid van zuiverend, laxerend of diuretisch gebruik
- Aanwezigheid van eetbuien (het eten van een grote hoeveelheid voedsel in een discrete periode met een schijnbaar verlies van controle)
- Aanwezigheid van overmatige lichaamsbeweging
- Gebruik van de badkamer of douchen na de maaltijd
Als een geliefde de bovenstaande tekenen vertoont, is de volgende vraag die moet worden gesteld of een preoccupatie met eten, vorm en gewicht een negatieve invloed heeft op hun leven. Belemmert het bijvoorbeeld hun vermogen om zich te concentreren, te slapen, te socializen of te werken? Is er recentelijk een merkbare verschuiving opgetreden in dit gedrag? Als dat het geval is, wordt een verdere evaluatie geadviseerd.
Laat je niet afschrikken als je geliefde volhoudt dat er geen probleem is. Dit is vaak een symptoom van de ziekte. Zelfs als je denkt dat ze misschien niet ziek genoeg zijn, is het het beste om voorzichtig te zijn. Vroegtijdige interventie en behandeling kunnen de duur van de ziekte verkorten en de kansen op volledig herstel vergroten.
Een woord van Verywell
We zijn blij dat u contact opneemt voor meer informatie over eetstoornissen. Vrienden en familieleden kunnen een belangrijke rol spelen bij het herstel van de eetstoornis van hun geliefde. Het is belangrijk om te begrijpen dat herstel van een eetstoornis een uitdaging kan zijn en tijd kost, maar vooral met behandeling is de kans op volledig herstel groot.
De National Eating Disorders Association geeft ook tips om met een familielid of vriend te praten.
