Hoewel in de medische gemeenschap het algemene bewustzijn van stoornissen in het gebruik van middelen toeneemt en het stigma afneemt, kan het soms moeilijk zijn om gezondheidszorg te krijgen wanneer u middelen zoals alcohol of drugs gebruikt. Van artsen is bekend dat ze soms discrimineren tegen patiënten die middelen gebruiken, mensen met een voorgeschiedenis van middelengebruik of mensen met andere verslavingen. Deze discriminatie kan op verschillende manieren tot uiting komen.
Toegang krijgen tot een arts kan moeilijk zijn. Veel mensen die middelen gebruiken, merken dat ze zich bij de dokter moeten aanmelden om patiënt te worden, en daarna nooit meer iets van hen horen. Anderen kunnen wel naar de dokter, maar ze merken dat als ze hun geschiedenis van middelengebruik bekendmaken, ze geen recepten kunnen krijgen voor medicijnen die ze nodig hebben, of dat hen de noodzakelijke behandeling wordt geweigerd, zelfs niet voor aandoeningen die niets met hun middelengebruik te maken lijken te hebben, tenzij ze verbinden zich ertoe om eerst "schoon en nuchter te worden".
Zelfs als u een arts kunt zien en zij u behandelen, kan een bezoek aan uw arts soms een schokkende en zelfs traumatische ervaring zijn. De dokter zou kunnen vragen waarom u middelen bent gaan gebruiken - een veel langer verhaal dan u in 10 minuten zou kunnen passen, en misschien een verhaal dat u niet wilt vertellen. U kunt zich door uw arts onder druk gezet voelen om te stoppen met het gebruik van middelen, omdat dit vaak iets is waar uw zorgverlener zich zorgen over zal maken. Ze kunnen vragen of u overweegt om weer te gebruiken als u eenmaal bent gestopt met alcohol. Voor sommige mensen met een voorgeschiedenis van middelengebruik kan dit voldoende zijn om hen ervan te weerhouden hun arts te bezoeken.
Waarom discrimineren artsen verslaafde patiënten?
Binnen de zorg vindt al tientallen jaren discriminatie van patiënten plaats. Hoe meer tijd en moeite een patiënt nodig heeft, hoe groter de kans dat hij of zij discriminatie ervaart. Hoe vaker de arts wordt gevraagd iets te doen waar hij of zij zich niet prettig bij voelt, hoe groter de kans dat de patiënt wordt gediscrimineerd.
Dit is geen excuus, en het is geen suggestie dat deze praktijken oké zijn. Als u het standpunt van uw arts beter begrijpt, kunt u misschien beter begrijpen hoe u krijgt wat u nodig heeft.
Zoals het huidige zorgstelsel is opgezet, zijn er veel gevallen waarin artsen en zorgverleners niet betaald worden om meer tijd met u door te brengen. Ze krijgen hetzelfde geldbedrag betaald, of ze nu vijf minuten met jou of een uur met jou doorbrengen. Het maakt niet uit of u een openbare of particuliere verzekering hebt, elk jaar onderhandelen aanbieders over hoeveel ze zullen worden betaald voor elk type service dat ze leveren. En historisch gezien is dat bedrag de afgelopen jaren gedaald.
Bekijk het zo: in je werk blijf je het werk doen dat je hoort te doen. Je blijft alle uren werken die je zou moeten werken, maar je baas besluit je dit jaar minder te betalen dan vorig jaar, wat minder was dan het jaar ervoor, enzovoort. Is dit goed of eerlijk? Nee. Maar het is een realiteit voor artsen.
Als u als zelfstandige werkt, weet u dat u ook huur moet betalen, uw personeel moet betalen (inclusief ziektekostenverzekering), moet betalen voor alle materialen die worden gebruikt om de diensten te leveren die u aanbiedt, maar u krijgt minder betaald dan voorheen. Dit is waar artsen mee te maken hebben.
De oplossing? U hebt nog steeds het inkomen nodig dat u eerder kreeg, mogelijk meer omdat de kosten gewoonlijk stijgen, dus de enige manier om het verschil goed te maken is door meer patiënten per dag te zien. Om meer patiënten te zien, heeft u minder tijd met elke patiënt. Als je minder tijd hebt, dan heb je een manier nodig om te screenen welke patiënten nodig hebben te veel tijd. Dit is de reden waarom het zo moeilijk is voor patiënten die problemen hebben met hun medische zorg om een arts te zien. Ironisch genoeg hebben mensen met een goede gezondheid gemakkelijker toegang tot gezondheidszorg. Hoewel het niet goed of eerlijk is, is dat hoe ons Amerikaanse gezondheidszorgsysteem werkt, en tot op zekere hoogte ook hoe de gezondheidszorg in andere landen werkt.
Je zou kunnen denken dat dit er niet toe doet - misschien kun je niet werken of wil je niet werken, en kan je hier niets mee. Uw arts lijkt misschien rijk en succesvol in vergelijking met u. Maar ze kunnen zich echt zorgen maken of ze hun praktijk kunnen volhouden. Het kost veel tijd en geld om gekwalificeerd te worden, een praktijk op te zetten en te runnen, het gebouw en het personeel te betalen, en ze hebben veel patiënten nodig om het te laten werken.
Discriminatie in verband met pijnmedicatie
Er is ook een bepaald type discriminatie van mensen die pijnstillers nodig hebben, met name degenen die afhankelijk lijken te zijn van pijnstillers. are Er zijn federale en staatswetten die voorrang verlenen aan wat een arts zou willen geven versus wat als legaal wordt beschouwd. Een arts die pijnpatiënten met medicijnen behandelt, kan te gemakkelijk in dat grijze gebied vallen - en ze kunnen worden gearresteerd voordat iemand om uitleg vraagt.
Artsen die te veel voorschrijven, wat betekent dat ze volgens de federale normen meer pijnstillers voorschrijven dan ze zouden moeten (wat niet altijd logisch is), zullen hun licentie verliezen. Zelfs als ze hun licentie niet verliezen, kan elke vorm van onderbreking in hun praktijk problemen veroorzaken, en niet alleen voor die arts en zijn of haar personeel, maar voor al zijn of haar patiënten. Dus de meeste artsen zullen gewoon weigeren om patiënten te zien die ze niet kennen en die om pijnstillers vragen, in plaats van al het andere te riskeren.
Een andere reden waarom artsen patiënten discrimineren die om pijnstillers vragen, is uit oprechte bezorgdheid dat die medicijnen ofwel te veel worden gebruikt door de patiënt, of worden doorverkocht aan iemand anders, die mogelijk schade kan oplopen of zelfs kan worden gedood. In de afgelopen decennia hebben steeds meer mensen verslavingen en andere problemen ontwikkeld met betrekking tot voorgeschreven pijnmedicatie, en er sterven meer mensen aan een overdosis door te veel van deze medicijnen dan ooit tevoren.
Moeilijkheden in de therapeutische relatie
Artsen hebben ook een therapeutische relatie met hun patiënten. Wil de relatie voor beide partijen voordelig zijn en wil de arts de patiënt kunnen helpen, dan moet er wederzijds vertrouwen zijn. Veel artsen voelen zich niet in staat om mensen met een verslaving te helpen, en sommigen zijn zelfs geschaad door mensen met een verslaving zelf.
Hoewel niemand mag discrimineren op basis van geïsoleerde incidenten, zijn verslaafden in sommige situaties beledigend en zelfs gewelddadig geweest jegens artsen of hun personeel. Ze kunnen liegen over de ernst van hun verslaving of andere symptomen, waardoor het moeilijk wordt voor de dokter om hen goed te helpen. Verslaafde patiënten kunnen soms hun toevlucht nemen tot manipulatief gedrag, zoals dubbele dokterspraktijken, het illegaal verkopen van medicijnen, liegen over hun symptomen om meer medicijnen op recept te krijgen en het stelen van medische benodigdheden en persoonlijke bezittingen van personeel en andere patiënten.
Hoewel dit misschien niet jouw gedrag is en er geen omstandigheden zijn waarin je deze dingen zou doen, versterkt het elke keer dat dit gebeurt het stereotype dat mensen met een verslaving of die middelen gebruiken deze dingen allemaal doen. Wanneer artsen het gevoel hebben dat de verslaafde persoon niet echt hulp wil bij het stoppen, maar er alleen maar misbruik van wil maken, kan het lastiger lijken om patiënten aan te nemen die middelen gebruiken dan het waard is. Totdat mensen die middelen gebruiken hun onbetrouwbare imago kunnen veranderen, zal deze discriminatie waarschijnlijk voortduren.
Wat te doen als u uw arts moet raadplegen?
De sleutel tot het overwinnen van het stigma waarmee mensen die middelen gebruiken en verslaafden worden geconfronteerd, is de uitzondering op het stereotype te zijn. Toon respect voor uw arts en haar of zijn medewerkers. Dit betekent dat u de tijd neemt om ervoor te zorgen dat u er schoon en netjes uitziet, dat u luistert voordat u spreekt en dat u respectvol spreekt met het personeel en de artsen.
Hoewel u zich misschien gefrustreerd of zelfs beledigd voelt door de houding van de arts of het personeel, moet u oppassen dat u niet beledigend of zelfs sarcastisch bent als u spreekt. Middelengebruik kan de zelfbeheersing van mensen beïnvloeden, maar dit is een moment waarop het echt de moeite waard is. Onthoud dat u de expert bent in uw persoonlijke ervaring, maar de arts is de expert in wat u kan helpen om beter te worden.
Als uw bezoek aan de arts niet direct verband houdt met uw middelengebruik en hij of zij niet vraagt naar uw geschiedenis van middelengebruik, is het misschien niet nodig om dit met hem of haar te bespreken. Vaak is uw geschiedenis van middelengebruik echter belangrijk, dus zorg ervoor dat u hen hierover vertelt als u daarom wordt gevraagd, evenals waar u zich bevindt in uw proces van denken over behandeling.
Veel artsen stappen over op niet-medicamenteuze behandelingen voor verschillende aandoeningen, zowel vanwege problemen die mensen ontwikkelen als gevolg van het nemen van medicijnen - inclusief bijwerkingen en verslavingen - als omdat andere behandelingen duurzamer en een gezondere keuze kunnen zijn in de langere termijn. Vat het dus niet persoonlijk op als uw arts een niet-medicamenteuze benadering voorstelt om met uw aandoening om te gaan, en probeer het eerlijk, in plaats van meteen te beslissen dat het niet werkt.
Als u chronische pijn heeft en in het verleden middelengebruik of verslaving heeft gehad, moet u begrijpen dat uw arts mogelijk een aantal alternatieve behandelingsmethoden moet onderzoeken die u geen risico op terugval brengen. Probeer een open geest te houden en erken dat chronische pijn moeilijk, maar niet onmogelijk te behandelen is zonder medicijnen. In sommige gevallen kan het nemen van een vaste dosis methadon een manier zijn om pijn te beheersen en terugval naar andere opioïden te voorkomen. In andere gevallen kan het effectief zijn om gedragsveranderingen aan te brengen en alternatieve behandelingen te gebruiken, zoals op mindfulness gebaseerde stressvermindering. genoeg om te beheren. Deze benaderingen zullen pijn niet op dezelfde manier blokkeren als medicijnen, maar ze zullen u geen schade berokkenen. Niemand kan pijn volledig vermijden, en een niet-medicamenteuze benadering kan het leven draaglijk maken zonder verslaving.