Het Little Albert-experiment was een beroemd psychologisch experiment, uitgevoerd door gedragsdeskundige John B. Watson en afgestudeerde studente Rosalie Rayner. Eerder had de Russische fysioloog Ivan Pavlov experimenten uitgevoerd om het conditioneringsproces bij honden aan te tonen. Watson ging met Pavlovs onderzoek een stap verder door aan te tonen dat emotionele reacties klassiek geconditioneerd kunnen worden bij mensen.
Onder de loep
De deelnemer aan het experiment was een kind dat Watson en Rayner 'Albert B' noemden. maar is tegenwoordig in de volksmond bekend als Little Albert. Toen Little Albert 9 maanden oud was, stelden Watson en Rayner hem bloot aan een reeks prikkels, waaronder een witte rat, een konijn, een aap, maskers en brandende kranten en observeerden de reacties van de jongen.
De jongen toonde aanvankelijk geen angst voor de objecten die hij te zien kreeg.
De volgende keer dat Albert aan de rat werd blootgesteld, maakte Watson een hard geluid door met een hamer op een metalen pijp te slaan. Natuurlijk begon het kind te huilen na het horen van het harde geluid. Nadat hij de witte rat herhaaldelijk had gekoppeld aan het harde geluid, begon Albert een angstaanjagend geluid te verwachten wanneer hij de witte snelheid zag. Al snel begon Albert te huilen nadat hij de rat had gezien.
Watson en Rayner schreven: "Op het moment dat de rat werd getoond, begon de baby te huilen. Bijna onmiddellijk draaide hij scherp naar links, viel op (zijn) linkerzij, ging op handen en voeten omhoog en begon zo snel weg te kruipen dat hij werd met moeite gepakt voordat hij de rand van de tafel bereikte."
Klassieke conditionering
Het Little Albert-experiment geeft een voorbeeld van hoe klassieke conditionering kan worden gebruikt om een emotionele reactie te conditioneren.
- Neutrale stimulans: Een stimulus die in eerste instantie geen reactie uitlokt (de witte rat).
- Ongeconditioneerde prikkel: Een stimulus die een reflexieve reactie uitlokt (het harde geluid).
- Ongeconditioneerde reactie: Een natuurlijke reactie op een bepaalde stimulus (angst).
- Geconditioneerde stimulans: Een stimulus die een reactie uitlokt na herhaaldelijk te zijn gekoppeld aan een ongeconditioneerde stimulus (de witte rat).
- Geconditioneerde respons: De reactie veroorzaakt door de geconditioneerde stimulus (angst).
Stimulus generalisatie
Naast het aantonen dat emotionele reacties bij mensen geconditioneerd kunnen worden, merkten Watson en Rayner ook op dat stimulusgeneralisatie had plaatsgevonden. Na conditionering vreesde Albert niet alleen de witte rat, maar ook een grote verscheidenheid aan soortgelijke witte objecten. Zijn angst omvatte andere harige voorwerpen, waaronder Raynor's bontjas en Watson met een baard van de kerstman.
Kritiek en ethische kwesties
Hoewel het experiment een van de beroemdste is in de psychologie en in bijna elke inleidende psychologiecursus is opgenomen, wordt het om verschillende redenen breed bekritiseerd. Ten eerste waren het experimentele ontwerp en proces niet zorgvuldig geconstrueerd. Watson en Rayner ontwikkelden geen objectieve manier om de reacties van Albert te evalueren, in plaats van te vertrouwen op hun eigen subjectieve interpretaties.
Het experiment roept ook veel ethische bezwaren op. Kleine Albert raakte gewond tijdens dit experiment - hij verliet het experiment met een voorheen onbestaande angst. Volgens de huidige normen zou het Little Albert-experiment niet zijn toegestaan.
Wat is er met Little Albert gebeurd?
De vraag wat er met Little Albert is gebeurd, is lange tijd een van de mysteries van de psychologie geweest. Voordat Watson en Rayner konden proberen Little Albert te 'genezen', verhuisden hij en zijn moeder. Sommigen stelden zich voor dat de jongen uitgroeide tot een man met een vreemde fobie voor witte, harige voorwerpen.
Onlangs werd de ware identiteit en het lot ontdekt van de jongen die bekend staat als Little Albert. Zoals gemeld in Amerikaanse psycholoog, leidde een zeven jaar durende zoektocht onder leiding van psycholoog Hall P. Beck tot de ontdekking. Na het opsporen en lokaliseren van de originele experimenten en de echte identiteit van de moeder van de jongen, werd gesuggereerd dat Little Albert eigenlijk een jongen was genaamd Douglas Merritte .
Het verhaal heeft echter geen happy end. Douglas stierf op 6-jarige leeftijd op 10 mei 1925 aan hydrocephalus (een ophoping van vocht in zijn hersenen), waaraan hij sinds zijn geboorte leed. "Onze zoektocht van zeven jaar was langer dan het leven van de kleine jongen", schreef Beck over de ontdekking.
In 2012 meldden Beck en Alan J. Fridlund dat Douglas niet het gezonde, normale kind was dat Watson beschreef in zijn experiment uit 1920. Ze presenteerden overtuigend bewijs dat Watson op de hoogte was van de neurologische aandoening van de jongen en deze opzettelijk verborgen hield. Deze bevindingen werpen niet alleen een schaduw over de erfenis van Watson, maar ze verdiepten ook de ethische en morele kwesties van dit bekende experiment.
In 2014 werden de bevindingen van Beck en Fridlund in twijfel getrokken toen onderzoekers bewijs presenteerden dat een jongen met de naam William Barger de echte Little Albert was. hetzelfde ziekenhuis als Merritte's moeder. Terwijl zijn voornaam William was, stond hij zijn hele leven bekend onder zijn middelste naam, Albert.
Terwijl experts blijven discussiëren over de ware identiteit van de jongen die centraal staat in Watsons experiment, lijdt het weinig twijfel dat Little Albert een blijvende indruk heeft achtergelaten op het gebied van psychologie.
