Vraag enkele ouders of videogameverslaving echt is en ze zullen ja zeggen. Ze zien hun kind zich urenlang terugtrekken in een virtuele wereld, hun vrienden en familie verwaarlozend en hun interesse in alles behalve hun monitor of scherm verliezen.
Maar wat zeggen de experts? Is dit nog maar een ondeugd (of apparaat) dat, net als bij alcohol- of drugsverslaving, de wereld volledig kan overnemen en een negatieve invloed kan hebben? Kun je echt verslaafd zijn aan videogames?
Het nieuwste woord over videogameverslaving
Verslaving aan videogames is niet opgenomen in de nieuwste editie van de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, de DSM-5. Dit is de handleiding die wordt gebruikt om psychische stoornissen te diagnosticeren, waaronder verslavingen.
Wat de DSM-5 wel bevat in het gedeelte over voorwaarden voor verder onderzoek, is internetgaming-stoornis. De criteria die worden gebruikt om internetgaming-stoornis te diagnosticeren, zijn onder meer het ervaren van ten minste vijf van deze symptomen in het afgelopen jaar:
- Preoccupatie met gamen
- Ontwenningsverschijnselen wanneer gamen niet kan plaatsvinden
- Meer tijd besteed aan gamen om "de drang te bevredigen"
- Niet in staat zijn om de hoeveelheid speling te elimineren of te verminderen
- Verlies van interesse in andere activiteiten
- Gamen, zelfs als het negatieve gevolgen heeft
- Niet eerlijk zijn over de hoeveelheid tijd die aan games wordt besteed
- Gamen gebruiken als een manier om je beter te voelen
- Een relatie, baan of andere kans in gevaar gebracht of verloren vanwege gamen
Hoewel videogames niet altijd online zijn, erkent de Wereldgezondheidsorganisatie ook gokverslaving (zonder de aanduiding "internet") in de meest recente internationale classificatie van ziekten, de ICD-11.
Sommige gamefabrikanten scheppen zelfs op over de "verslavende" ervaring van hun games in hun advertenties. Een juiste herkenning van het risico van overmatig gebruik of verslaving van videogames biedt een reden voor het vaststellen van richtlijnen voor passende limieten.
Erkenning van videogameverslaving als officiële diagnose zou het mogelijk maken om ondersteunende diensten te integreren in programma's voor verslavingsherstel en om specifieke training aan het personeel te geven. Het kan ook leiden tot meer behandelingsmogelijkheden die door de verzekering worden gedekt. Hoewel sommige organisaties gratis programma's voor verslavingsherstel aanbieden, is het niet altijd mogelijk om verbinding te maken met gratis bronnen voor videogames.
Videogameverslaving: een wereldwijd probleem
Sommige Aziatische landen, zoals China en Zuid-Korea, hebben videogameverslaving aangemerkt als een urgente volksgezondheidskwestie. Redenen voor deze classificatie zijn onder meer het verband tussen deze verslaving en andere geestelijke gezondheidsproblemen.
Maar veel tijd besteden aan het spelen van videogames kan een ander probleem opleveren. Studies hebben extreem gamen - en de uren zitten die daarmee gepaard gaan - in verband gebracht met bijvoorbeeld een toename van bloedstolsels, zelfs bij adolescente spelers.
In de Verenigde Staten is de prevalentie van videogameverslaving moeilijker in te schatten, aangezien de meeste computers thuis worden gebruikt in plaats van op gedeelde openbare plaatsen. Casestudy's tonen echter vergelijkbare kenmerken van gameverslaving in verschillende culturen, wat aangeeft dat ze hetzelfde fenomeen zijn.
Mogelijke oorzaken
Verslaving aan videogames is snel gegroeid uit een industrie die specifiek op kinderen is gericht. Halverwege tussen speelgoed en tv, zijn videogames gericht op naïeve jongeren die niet in staat zijn hun eigen grenzen te stellen of opzettelijke beslissingen te nemen over hoe ze hun tijd besteden.
Wat maakt videogames zo aantrekkelijk? Als ze vrij zijn van de beperkingen van school, willen veel kinderen gewoon zo gemakkelijk mogelijk vermaakt worden. En veel ouders willen dit ook voor hun kinderen.
Hun kind de nieuwste videogame geven, kan mogelijk twee doelen dienen. Ten eerste kan het helpen om wat ouderlijke schuldgevoelens te verlichten over het niet genoeg tijd doorbrengen met het kind. Twee, het kan het kind gelukkig bezig houden. Beide kunnen leiden tot lange perioden van het spelen van videogames.
Onderzoek toont aan dat bepaalde risicofactoren voor verslaving aan videogames vaak zichtbaar worden tegen de tijd dat een kind 10 jaar oud is. goed sociaal geïntegreerd op school.
Gameverslaving kan zich ook ontwikkelen als een copingmechanisme voor andere aandoeningen. Onderzoek heeft uitgewezen dat 92% van de mensen met een internetgamingstoornis ook angst heeft. Ongeveer 89% heeft een naast elkaar bestaande depressie, 85% heeft ADHD (aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit) en 75% heeft een obsessief-compulsieve stoornis.
Uit een onderzoek uit 2015 bleek ook dat sommige mensen ervoor kiezen om videogames te spelen als een manier om de moeilijkheid om met anderen om te gaan te compenseren. Met andere woorden, ze spelen liever games dan face-to-face interactie.
Videogames zijn niet allemaal slecht
Hoewel het urenlang spelen van videogames problematisch kan zijn, hebben deze virtuele vormen van entertainment ook verschillende voordelen. Het bereiken van beheersing van videogames kan bijvoorbeeld het zelfrespect van de speler vergroten.
Deze spellen kunnen ook de hand-oogcoördinatie verbeteren. Sommige bieden zelfs educatieve functies. Meer geavanceerde games kunnen spelers helpen andere vaardigheden te ontwikkelen, en sommige games bevatten aspecten van lichaamsbeweging, wat nog meer voordelen biedt.
De realiteit van de populaire cultuur is dat we steeds afhankelijker worden van technologie. Met videogames kunnen mensen positieve ervaringen hebben met computers die overdraagbare vaardigheden kunnen bieden bij het gebruik van deze apparaten voor andere doeleinden.
Gevaren van het label "Verslaving"
Het bestempelen van de activiteit als een videogameverslaving zonder vastgestelde en overeengekomen richtlijnen zou veel kinderen en hun ouders op oneerlijke wijze kunnen afschrikken van de potentieel positieve aspecten van sommige videogames.
Bepaalde videogames als medium hebben het potentieel om positieve sociale vaardigheden te ontwikkelen of om goedaardige vormen van entertainment te bieden, hoewel deze misschien niet zo gemakkelijk verhandelbaar zijn voor kinderen.
Net als bij andere verslavingen bestaat het risico dat een label als 'videogameverslaving' te ruim wordt gebruikt, zonder aandacht te besteden aan andere gelijktijdige of onderliggende aandoeningen. Het behandelen van deze aandoeningen kan de overmatige gamer effectiever helpen.
