Hallo, mijn naam is Jean en ik ben een herstellende alcoholist. Ik ben een van de gelukkige alcoholisten die heeft geleefd om mijn verhaal te vertellen. Maar voor de genade van God en het programma van AA, zou ik zijn gestorven.
Ik begon al op zeer jonge leeftijd met drinken en was erg populair bij mijn middelbare schoolpubliek als 'het leven van het feest'. Ik kon altijd iedereen opdrinken met wie ik was. Wat begon als leuk eindigde in een hel. Ik dronk door tijdens de middelbare school en naar de business college en vervolgens naar het eerste advocatenkantoor waar ik werkte.
In die tijd was mijn drinken redelijk onder controle; Ik was jong, ik had het uithoudingsvermogen om elke avond dronken te worden en elke dag te werken en de vicieuze cirkel ging maar door. Ik hou echt niet van "dronkaards", dus ik zal proberen het kort te houden en te zeggen: ik ben meerdere keren getrouwd geweest, heb zeer prestigieuze banen gehad, dat wil zeggen, ik werkte in verschillende advocatenkantoren, voor een senator van de staat en een rechter in Het kantoor van de gouverneur. Ik had een prachtig huis en een man van wie ik op dat moment dacht te houden; en vooral mijn mooie kinderen.
De black-outs begonnen
Nou, deze man hield niet zoveel van me als ik dacht; hij deed het juiste; hij nam mijn kinderen mee, hij zette me uit mijn mooie huis, en hij scheidde van me. Ik had NOG STEEDS niet de bodem bereikt. Ik zou nog steeds iedereen in de buurt kunnen drinken; en tegen die tijd waren natuurlijk de black-outs begonnen.
Geloof me, ik probeerde iedereen en alles wat ik wist de schuld te geven van mijn drinken; de dood van mijn kind, de ex-mannen, enz. Iedereen was verantwoordelijk voor mijn drinken behalve ik. De black-outs waren in zekere zin een zegen. Sommige van die momenten wil ik me niet herinneren.
Eindelijk kwam natuurlijk de tijd dat ik niet meer kon werken; Ik moest om de paar uur mijn dagelijkse portie alcohol drinken. Mijn leven was een totale hel. Er waren zoveel dagen dat ik alleen maar uit mijn raam kon kijken om te zien of het daglicht of donker was.
Alcoholische bodem raken
Dat, mijn vrienden, is iets dat geen enkel levend mens ooit zou willen meemaken. Natuurlijk kwam uiteindelijk de tijd dat er geen geld was voor huur van een appartement, of voor wat dan ook, behalve de paar dollars die ik achterhield voor mijn drank. Godzijdank voor de laatste black-out - ik kwam in een kamer met een kwart op het dressoir in de kamer.
Godzijdank beoefende mijn familie 'Tough Love'. Niemand van mijn familie zou me in hun huizen toelaten; dit was bodemtijd. Ik keek in de gele pagina's van het telefoonboek en vond het nummer voor AA.
De drank werkte niet meer
Binnen enkele minuten waren er een dame en heer van de Anonieme Alcoholisten. Geen van beiden leek geschokt door de weinige dingen die ik ze vertelde. Ik was er zo zeker van dat mijn verhaal uniek was ten opzichte van het verhaal van iemand anders. Ik was er zo zeker van dat ik uniek was. Ik wist het niet, maar ik was gewoon een alcoholist, iemand die klaar was om alles in de wereld te doen om mijn leven te veranderen.
Deze mensen namen me op, droegen me naar mijn eerste AA-bijeenkomst, en veel andere mensen begonnen met me te werken en me te ontgif.webpten. Ik ben nog nooit zo ziek geweest, mentaal en fysiek. Maar daarna leerde ik dat zelfs mijn slechtste dag nuchter beter was dan mijn beste dronken dag. De drank werkte niet meer voor mij. Er was geen 'high' of goed gevoel meer.
Ik zou je willen vertellen dat ik daar stopte, maar na een jaar nuchterheid besloot ik dat ik mogelijk nog steeds een sociale drinker kon zijn. Godver, wat een ramp. Wat mij altijd werd verteld in het AA-programma was dat deze ziekte zo progressief is, zelfs als je nuchter bent, en ja hoor, ik leefde om daar achter te komen. Na mijn eerste of tweede drankje kreeg ik meteen een black-out. Dus mijn krankzinnige aanval van drinken was helemaal opnieuw begonnen.
Ik ben mijn Hogere Macht zo dankbaar en degenen die nog steeds in mij geloofden; Ik was een van de gelukkigen die 'terugkwam'. Het was zo moeilijk om die deur van AA weer binnen te lopen en opnieuw te beginnen en een nieuwe chip op te halen.
Maar dat deed ik. Naar de hel met valse trots - ik was klaar om te stoppen met drinken. Anders was ik gedoemd tot een gekkenhuis of de dood. Ik ben blij u te kunnen vertellen dat ik zojuist mijn 17-jarige nuchterheid-chip heb opgehaald. Nooit had ik het alleen kunnen redden. Ik heb jullie allemaal nodig, mijn broeders en zusters, om me eraan te herinneren wie ik ben, en dat is Jean, een herstellende alcoholist die het leven van dag tot dag moet nemen om nuchter te blijven.
Er zijn veel tegenslagen in mijn leven geweest, maar godzijdank heb ik niet hoeven te drinken. Het lijkt erop dat dit afgelopen jaar mijn moeilijkste was; Ik brak mijn rug, verloor een man van wie ik echt hield en kreeg een complete zenuwinzinking. Maar ik dronk NOG STEEDS NIET.
Elke dag is nu als een nieuwe dag voor mij; soms heb ik het gevoel dat ik niet helemaal weet welke kant ik op ga, maar ik weet dat zolang ik nuchter blijf, de richting vroeg of laat duidelijk zal worden. Ik heb het voorrecht om wat werk te mogen doen in een detox-eenheid, en het is zo'n geweldig gevoel om mijn ervaring, kracht en hoop te delen met een ander lijdend mens.
Ik hoop dat ik daarmee ergens in de loop van de tijd slechts één persoon kan helpen om de weg te vinden naar het enige programma ter wereld dat voor mij heeft gewerkt; het programma voor de levenden, Anonieme Alcoholisten. Godzijdank voor Bill W. en Dr. Bob, onze mede-oprichters. Wat zouden we hebben gedaan als hun paden niet gekruist waren?
Ik heb op dit moment niet alles in de wereld wat ik wil, maar ik heb wel alles wat ik nodig heb, en het is mij bewezen door mijn Hogere Macht en de Stappen en Tradities van dit programma en alle geweldige mensen in dit programma , dat dit ding werkt. Er zijn veel dingen die ik zou willen veranderen in mijn leven, maar ik heb het gevoel dat als het de bedoeling is dat ze veranderen, het zal gebeuren.
Ik heb mijn kinderen terug, met uitzondering van één kind dat daarbuiten is en een praktiserende 'verslaafde' is. Ik kan niets voor hem doen, behalve bidden. Ik heb hem naar vele ontmoetingen met mij gedragen, dus hij is ontmaskerd, en het is aan hem of hij ervoor kiest om te leven of te sterven. Zo simpel is het. Er is geen tussenweg.
Ik wil eindigen met iedereen te vertellen, degenen die ik niet ken, dat ik van je hou. We hebben dezelfde ziekte en we weten wat ons te doen staat in het leven. We hebben vandaag een keuze. En is dat niet geweldig? Sommige mensen met ziekten hebben geen keus. Ik heb de gave van nuchterheid gekregen; Ik hou van het leven zonder alcohol; Ik geniet er zo van om mijn koffie op mijn achtertrap te drinken en 's ochtends naar de vogels te kijken; simpele dingen waarvan niemand anders zou denken dat ze zo belangrijk zijn.
Ik merk dat ik duidelijke beslissingen kan nemen, ook al hebben ze niet altijd de uitkomst die ik zou willen. Wat kan ik nog meer zeggen? Ik ben een dankbare alcoholist wiens naam Jean L. is en elke dag is een nieuw ontwaken omdat ik een nieuwe kans heb gekregen, en ik mag niet toelaten dat alcohol mijn leven verwoest.
Dat is de reden dat ik actief moet blijven in dit programma en mezelf er altijd aan moet herinneren wie ik ben, waar ik ben geweest en waar ik nooit meer heen wil en hoef te gaan. Bedankt dat ik mijn verhaal met jullie mocht delen.
