De langverwachte vijfde editie van de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders-DSM-5 voor kortstondige sommige professionals in de geestelijke gezondheidszorg en pleitbezorgers van patiënten, zowel voor wat het wel en niet omvatte, toen het werd vrijgegeven door de American Psychiatric Vereniging mei 2013.
Jarenlang staat de DSM bekend als de 'psychiaterbijbel'. Het beïnvloedt meer dan alleen de diagnose van een psychische aandoening. Het wordt ook gebruikt bij het bepalen van verzekeringsuitkeringen en arbeidsongeschiktheid, beïnvloedt de beschikbaarheid van speciaal onderwijs en sociale diensten en is een nietje in gerechtelijke procedures.
Deze laatste editie, de vijfde, was een aantal jaren in de maakjaren waarin extreme controverses bestonden over enkele van de voorgestelde wijzigingen. Sommige leden van de commissies die aan het nieuwe deel werkten, namen zelfs ontslag uit protest tegen bepaalde veranderingen.
DSM-5 als diagnostisch hulpmiddel
De DSM somt criteria op voor het diagnosticeren van zaken als psychotische stoornissen (zoals schizofrenie), stemmingsstoornissen (zoals bipolaire), angststoornissen, persoonlijkheidsstoornissen (zoals antisociale persoonlijkheidsstoornis), trauma- en stressgerelateerde stoornissen (zoals PTSS) en vele , veel meer.
Voor elke aandoening is er een lijst met specifieke symptomen en gedragingen die wel of niet aanwezig moeten zijn om de ziekte te diagnosticeren. Gewoonlijk moet een bepaald aantal van de vermelde items aanwezig zijn, in plaats van allemaal.
Bij een gegeneraliseerde angststoornis vereist een diagnose bijvoorbeeld buitensporige, moeilijk te beheersen zorgen gedurende ten minste zes maanden, plus ten minste drie van de volgende symptomen of gedragingen:
- Rusteloosheid
- Snel vermoeid zijn
- Moeite met concentreren
- Prikkelbaarheid
- Spierspanning
- Moeite met inslapen of doorslapen
DSM-5-controverses: autisme, ODD, bipolair
Er was grote publieke verontwaardiging toen vier afzonderlijke autistische stoornissen die waren vermeld in de vierde editie van de DSM, waaronder het Asperger-syndroom, werden gecombineerd tot één ziekte, autismespectrumstoornis, voor de DSM-5.
Mensen met de diagnose Asperger en hun ouders waren bang sociale en educatieve diensten te verliezen. De auteurs van de DSM-5 stonden echter toe dat personen die aan de DSM-IV-criteria voldeden, de diagnose autismespectrumstoornis in de DSM-5 konden blijven ontvangen zonder het evaluatieproces een tweede keer te hoeven doorlopen.
Anderen in de geestelijke gezondheidszorg waren fel gekant tegen het opnemen van een ziekte die in de vorige versie was, oppositionele opstandige stoornis (ODD). De diagnose betreft kinderen en tieners die terugpraten met ouders en leraren, die soms weigeren gezagsdragers te gehoorzamen, en die gemakkelijk hun geduld verliezen en dat kind of die tiener onnodig 'geestesziek' noemen.
Pediatrische bipolaire stoornis
Wat was niet die uit de vorige versie werd bewaard, was een diagnose voor pediatrische bipolaire stoornis (ook wel bipolaire stoornis bij kinderen of COBPD genoemd). In plaats daarvan werd een nieuwe diagnose gesteld met de naam disruptive mood dysregulation disorder (DMDD). Deze aandoening richt zich op frequente, ernstige woede-uitbarstingen en algehele prikkelbaarheid of woede tussen hen.
Disruptieve stemmingsdysregulatiestoornis kan samen met depressieve stoornis (MDD) worden gediagnosticeerd, maar het kan niet comorbide zijn met een bipolaire stoornis.
De diagnose is controversieel, waarbij sommige onderzoekers beweren dat DMDD niet zinvol kan worden onderscheiden van ODD.
NIMH-reactie
Dr. Thomas Insel, directeur van het National Institute of Mental Health (NIMH), leek de aanpak van de DSM-5 niet leuk te vinden, althans aanvankelijk. Toen de DSM-5 in 2013 werd uitgebracht, zei hij dat "NIMH zijn onderzoek in de toekomst zal heroriënteren buiten de DSM-categorieën" met als doel een systeem te ontwikkelen dat genetica, biomarkers, hersenscans en andere fysieke aspecten omvat. van en testen op psychische aandoeningen.
"Hoewel DSM is beschreven als een 'Bijbel' voor het veld, is het op zijn best een woordenboek, dat een reeks labels maakt en elk definieert", schreef Insel. Insel bekritiseerde de "geldigheid" van de DSM en leek volgens sommigen alle steun voor de DSM-5 in te trekken.
Slechts twee weken later verduidelijkte een persbericht van Insel en Jeffrey A. Lieberman, M.D., gekozen president van de APA, de eerdere blogpost van Insel. In het bijzonder stond in het persbericht:
"Tegenwoordig vertegenwoordigt de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) van de American Psychiatric Association (APA), samen met de International Classification of Diseases (ICD), de beste informatie die momenteel beschikbaar is voor klinische diagnose van psychische stoornissen.
"Patiënten, families en verzekeraars kunnen erop vertrouwen dat effectieve behandelingen beschikbaar zijn en dat de DSM de belangrijkste bron is voor het leveren van de best beschikbare zorg. Het National Institute of Mental Health (NIMH) heeft zijn standpunt over DSM-5 niet gewijzigd."
Het NIMH heeft echter nog steeds plannen om door te gaan met het ontwikkelen van een meer fysiek gebaseerd diagnostisch systeem, hoewel het bureau erkent dat dit een langetermijnproject is. Dus hoewel NIMH het nut van DSM-5 voor de huidige klinische diagnose erkent, zal toekomstig onderzoek in het veld "gebaseerd moeten zijn op dimensies van waarneembaar gedrag en neurobiologische maatregelen" om in aanmerking te komen voor NIMH-subsidie.