Selectief mutisme: definitie, symptomen, eigenschappen, oorzaken, behandeling

Wat is selectief mutisme?

Selectief mutisme (SM) is een angststoornis bij kinderen die wordt gekenmerkt door een onvermogen om te spreken of te communiceren in bepaalde situaties. De aandoening wordt meestal voor het eerst gediagnosticeerd in de kindertijd. Kinderen die selectief stom zijn, spreken niet in specifieke sociale situaties, zoals op school of in de gemeenschap.

Naar schatting heeft minder dan 1% van de kinderen selectief mutisme. De eerste beschreven gevallen dateren uit 1877 toen de Duitse arts Adolph Kussmaul kinderen die niet spraken bestempelde als 'afasie voluntaria'.

Selectief mutisme kan een aantal gevolgen hebben, vooral als het onbehandeld blijft. Het kan leiden tot academische problemen, een laag zelfbeeld, sociaal isolement en sociale angst.

Symptomen

Als u denkt dat uw kind mogelijk worstelt met selectief mutisme, let dan op de volgende symptomen:

• Uiting van een verlangen om te spreken dat wordt tegengehouden door angst, angst of verlegenheid
• Friemelen, oogcontact vermijden, gebrek aan beweging of gebrek aan uitdrukking in gevreesde situaties
• Onvermogen om te spreken op school en in andere specifieke sociale situaties
• Gebruik van non-verbale communicatie om behoeften te uiten (bijvoorbeeld hoofdknikken, wijzen)
• Verlegenheid, angst voor mensen en onwil om te spreken tussen 2 en 4 jaar years
• Gemakkelijk praten in bepaalde situaties (bijvoorbeeld thuis of met bekende mensen), maar niet in andere situaties (bijvoorbeeld op school of met onbekende mensen)

Hoewel dit gedrag zelfbeschermend is, kunnen andere kinderen en volwassenen ze vaak als opzettelijk en uitdagend beschouwen

Diagnose

Hoewel wordt aangenomen dat selectief mutisme zijn oorsprong heeft in angst, werd het pas in de vijfde editie van het tijdschrift geclassificeerd als een angststoornis. Diagnostische en statistische handleiding voor geestelijke aandoeningen (DSM-5) gepubliceerd in 2013.

Het gebruik van de term 'selectief' werd in 1994 aangenomen, daarvoor stond de stoornis bekend als 'electief mutisme'. De wijziging is aangebracht om te benadrukken dat kinderen met selectief mutisme er niet voor kiezen om te zwijgen, maar eerder te bang zijn om te spreken.

Het primaire criterium voor de diagnose van selectief mutisme is het consequent niet spreken in specifieke sociale situaties waarin men verwacht te spreken (bijvoorbeeld op school), ondanks het spreken in andere situaties.

Naast dit primaire symptoom moeten kinderen ook het volgende vertonen:

• Symptomen van selectief mutisme moeten minstens een maand aanwezig zijn geweest, en niet alleen de eerste maand van school.
• Uw kind moet gesproken taal begrijpen en in sommige situaties normaal kunnen spreken (meestal thuis met bekende mensen).
• Ten slotte moet een gebrek aan spraak interfereren met het educatieve of sociale functioneren van uw kind.

Kinderen die tijdelijk stoppen met praten nadat ze naar het buitenland zijn geëmigreerd of een traumatische gebeurtenis hebben meegemaakt, krijgen niet de diagnose selectief mutisme.

Oorzaken

Omdat de aandoening vrij zeldzaam is, worden de risicofactoren voor de aandoening niet volledig begrepen. Ooit geloofde men dat selectief mutisme het gevolg was van kindermishandeling, trauma of ontreddering.

Onderzoek suggereert nu dat de aandoening verband houdt met extreme sociale angst en dat genetische aanleg waarschijnlijk is. Zoals alle psychische stoornissen is het onwaarschijnlijk dat er één enkele oorzaak is.

Kinderen die de aandoening ontwikkelen:

• Ben vaak erg verlegen
• Kan een angststoornis hebben
• Angst om zichzelf in verlegenheid te brengen in het bijzijn van anderen

Andere mogelijke oorzaken zijn temperament en de omgeving. Kinderen die gedragsmatig geremd zijn of taalproblemen hebben, kunnen vatbaarder zijn voor het ontwikkelen van de aandoening. Ouders met sociale angst en modelgeremd gedrag kunnen ook een rol spelen.

Selectief mutisme komt ook vaak samen met andere aandoeningen voor, waaronder:

• Ongerustheid
• Depressie
• Ontwikkelingsvertragingen
• taalproblemen
• Obsessief-compulsieve stoornis (OCS)
• Angststoornis

Behandeling

Selectief mutisme is het meest ontvankelijk voor behandeling als het vroeg wordt ontdekt. Als uw kind twee maanden of langer gezwegen heeft op school, is het belangrijk dat er snel met de behandeling wordt begonnen.

Wanneer selectief mutisme niet vroeg wordt opgemerkt, bestaat het risico dat uw kind eraan gewend raakt om niet te praten, en als gevolg daarvan wordt zwijgen een manier van leven en moeilijker te veranderen.

Behandeling voor selectief mutisme kan psychotherapie, medicatie of een combinatie van beide omvatten.

Psychotherapie

Een veel voorkomende behandeling voor selectief mutisme is het gebruik van programma's voor gedragsbeheer. Dergelijke programma's omvatten technieken zoals desensibilisatie en positieve bekrachtiging, die zowel thuis als op school worden toegepast onder toezicht van een psycholoog.

medicatie

Medicatie kan ook geschikt zijn, vooral in ernstige of chronische gevallen, of wanneer andere methoden niet tot verbetering hebben geleid. De keuze voor medicatiegebruik dient te worden gemaakt in overleg met een arts die ervaring heeft met het voorschrijven van angstmedicatie voor kinderen.

Omgaan met

Naast het zoeken naar de juiste professionele behandeling, zijn er dingen die u kunt doen om uw kind te helpen zijn aandoening onder controle te houden.

• Informeer leerkrachten en anderen die met uw kind werken. Leraren kunnen soms gefrustreerd of boos worden op kinderen die niet praten. U kunt helpen door ervoor te zorgen dat de leerkracht van uw kind weet dat het gedrag niet opzettelijk is. Samen moet u uw kind aanmoedigen en lof en beloningen aanbieden voor positief gedrag.
• Kies activiteiten die passen bij hun huidige vaardigheden. Dwing uw kind niet om deel te nemen aan sociale situaties of activiteiten die gesproken communicatie vereisen. Kies in plaats daarvan activiteiten waarbij geen sprake is van spraak, zoals lezen, kunst maken of puzzelen.
• Beloon vooruitgang maar vermijd straf. Waar het belonen van positieve stappen in de richting van spreken een goede zaak is, is het straffen van stilte dat niet. Als je kind bang is om te praten, zal het deze angst niet overwinnen door druk of straf.
• Zet je kind niet onder druk. Acceptatie door de ouders en betrokkenheid van de familie zijn belangrijk bij de behandeling, maar u moet voorkomen dat u probeert uw kind te dwingen tot spreken. Als u druk uitoefent op uw kind, zal hun angstniveau alleen maar toenemen en wordt het spreken moeilijker. Concentreer u op het tonen van steun en acceptatie van uw kind.

Over het algemeen is er een goede prognose voor selectief mutisme. Tenzij er een ander probleem is dat bijdraagt ​​aan de aandoening, functioneren kinderen over het algemeen goed op andere gebieden en hoeven ze niet in klassen voor speciaal onderwijs te worden geplaatst.

Hoewel het mogelijk is dat deze stoornis doorgaat tot in de volwassenheid, is het zeldzaam en waarschijnlijker dat zich een sociale fobie ontwikkelt.