Excoriation of skin-picking-stoornis is een psychiatrische stoornis waarbij een persoon de dwang heeft om herhaaldelijk zijn eigen huid te plukken. Excoriatiestoornis wordt beschouwd als een aandoening die verband houdt met lichaamsgericht repetitief gedrag (BFRB's).
BFRB's zijn zelfverzorgende gedragingen waarbij een persoon aan zijn eigen haar, huid of nagels trekt, plukt, schraapt of bijt. De frequentie en intensiteit van dit gedrag kan het lichaam beschadigen en kan leiden tot aandoeningen zoals trichotillomanie en onychofagie.
De Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, Fifth Edition (DSM-5), classificeert skin-picking-stoornissen in de grotere categorie van 'obsessief-compulsieve en gerelateerde stoornissen'. Niet alle geestelijke gezondheids- en medische professionals zijn het er echter over eens dat de stoornis gescheiden moet zijn; sommigen beweren eerder dat huidplukken meestal een symptoom is van een psychische aandoening (zoals obsessief-compulsieve stoornis, OCS) of verband houdt met een huidaandoening zoals psoriasis die jeuk en ongemak veroorzaakt.
DSM-5 diagnostische criteria Cri
Om te worden gediagnosticeerd met een ontvellingsstoornis, aan alle volgende criteria moet worden voldaan:
- Recidiverend huidplukken dat resulteert in huidlaesies
- Herhaalde pogingen om het gedrag te stoppen
- De symptomen veroorzaken klinisch significant lijden of beperkingen
- De symptomen worden niet veroorzaakt door een stof of een medische of dermatologische aandoening
- De symptomen worden niet beter verklaard door een andere psychiatrische stoornis
Symptomen
Er wordt aangenomen dat de excoriatiestoornis tussen 1,4% en 5,4% van de volwassenen in de Verenigde Staten treft. Het komt vaker voor bij vrouwen dan bij mannen
Het plukken van de huid dat voldoet aan de diagnostische criteria voor ontvellingsstoornis gaat veel verder dan het normale wassen en exfoliëren op het continuüm van zelfverzorgend gedrag.
Het herhaaldelijk plukken, schrapen of gutsen dat optreedt bij ontvelstoornis kan uren duren en kan infectie, littekens en misvorming veroorzaken.
De aandoening wordt als chronisch beschouwd en de symptomen hebben de neiging om na verloop van tijd toe te nemen en af te nemen. Mensen plukken vaak voor langere tijd op meerdere lichaamslocaties. Zowel gezonde als eerder beschadigde delen van de huid kunnen worden getarget.
De primaire plek kan in de loop van de tijd veranderen. Iemand kan bijvoorbeeld beginnen met het plukken van de huid van zijn gezicht (de meest voorkomende plek) en vervolgens doorgaan met zijn hoofdhuid, nek of ledematen.
De meeste mensen gebruiken hun vingers en vingernagels om in hun huid te peuteren, maar sommigen gebruiken scherpe cosmetische hulpmiddelen zoals naalden en pincetten.
Oorzaken
Ontvelstoornis begint vaak in de adolescentie en kan in eerste instantie in verband worden gebracht met acne (hoewel pathologisch huidplukgedrag op elke leeftijd kan beginnen).
Het is waarschijnlijk dat er niet één enkele oorzaak is voor de aandoening, maar eerder het resultaat is van een samenspel tussen genetische, biologische en omgevingsfactoren.
Huidplukstoornissen zijn ook in verband gebracht met trauma en misbruik in de kindertijd, ontwikkelingsstoornissen en een verminderd vermogen om emoties te reguleren en stress te beheersen.
Veelvoorkomende triggers voor skinpicking die worden gemeld door mensen met een ontvelstoornis zijn:
- Een drang of fysieke spanning, onaangename emoties, cognities (waaronder mogelijk toestemminggevende gedachten of overtuigingen over hoe de huid eruit zou moeten zien en aanvoelen)
- Huidsensaties (van een bult, zere plek, enz.)
- Een onaangenaam aspect van iemands uiterlijk (zoals een zichtbare vlek)
Nadat ze aan skinpicking hebben gedaan, voelen mensen met de aandoening meestal verlichting als de drang wordt verminderd. Ze kunnen het gedrag zelfs plezierig vinden.
In feite is een belangrijk kenmerk van de stoornis dat het onderscheidt van andere dwangstoornissen, dat mensen met een ontvelstoornis vaak Doen vinden de handeling van het plukken van hun huid plezierig, terwijl de dwanghandelingen van OCS verontrustend en opdringerig zijn.
Ze ervaren echter ook de gevolgen van skinpicking, zoals:
- littekens
- Huidinfecties
- Depressie en angst
- Sociale vermijding en isolatie
- Verminderde productiviteit (vooral wanneer huidpluksessies langdurig zijn)
Excoriatiestoornis kan een aanzienlijk effect hebben op iemands leven. Iemand die zijn huid heeft geplukt, kan tot het uiterste gaan om de beschadigde gebieden te bedekken of te verbergen. Gevoelens van schaamte en schaamte kunnen ervoor zorgen dat ze sociale situaties en activiteiten volledig vermijden. Wanneer mensen met de stoornis geïsoleerd raken, kunnen ze zelfs geen medische hulp zoeken.
Behandeling
Evidence-based behandeling voor ontvellingsstoornis omvat een soort cognitieve gedragstherapie (CGT) die gewoonteomkeringstraining (HST) wordt genoemd.
Gewoonteomkeringstraining
HRT is bedoeld om mensen te helpen vaardigheden te ontwikkelen om hun schadelijk gedrag te verminderen, zoals:
- Zelfmonitoring (bewustzijnstraining)
- Identificatie van gedragstriggers
- De omgeving aanpassen om de kans op plukgedrag te verkleinen (stimuluscontrole)
- Een vervangingsgedrag identificeren dat onverenigbaar is met skinpicking (concurreren om responstraining)
Van acceptatie- en commitment-therapie (ACT) en dialectische gedragstherapie (DBT) is ook aangetoond dat ze sommige mensen helpen met trichotillomanie, een aandoening die lijkt op skinpicking.
Huidplukken en andere BFRB's zijn veelvoorkomende symptomen van ontwikkelingsstoornissen en kunnen ook voorkomen bij mensen met autisme. Mensen in deze groepen hebben soms succes met het dragen van handschoenen of het toepassen van gedragsinterventies (zoals op hun handen zitten) om huidplukken te beteugelen .
Vanaf 2020 is er geen door de FDA goedgekeurde farmacologische behandeling voor ontvelstoornis. Sommige onderzoeken hebben gesuggereerd dat bepaalde antidepressiva, selectieve serotonineheropnameremmers (SSRI's) genaamd, sommige mensen met de aandoening kunnen helpen, maar het onderzoek is beperkt en de resultaten zijn gemengd. Het kan zijn dat SSRI's het meest nuttig zijn als iemand ook een depressie of angst heeft die bijdraagt aan het huidplukgedrag.
N-Acetylcysteïne (NAC), een aminozuur dat de hersenniveaus van een neurotransmitter genaamd glutamaat beïnvloedt, wordt ook onderzocht als een mogelijke behandeling. Wanneer het als voedingssupplement wordt ingenomen, heeft NAC enkele veelbelovende resultaten laten zien voor het verminderen van het huidplukgedrag bij volwassen vrouwen
Een woord van Verywell
Excoriatiestoornis kan het leven van een persoon aanzienlijk beïnvloeden. Het chronische, intense huidplukken kan leiden tot infecties en littekens, wat kan bijdragen aan gevoelens van schaamte en schaamte over de aandoening. Als u of een geliefde symptomen heeft van een huidplukstoornis, weet dan dat een arts of professional in de geestelijke gezondheidszorg specifieke criteria kan gebruiken om de aandoening te diagnosticeren, wat de eerste stap is om behandeld te worden.
OCS-gerelateerde stoornissen kunnen vaak worden behandeld met een combinatie van methoden, zoals therapie, medicatie, mindfulness en gedragsverandering. Mensen met een excoriatiestoornis of andere OCS-gerelateerde aandoeningen kunnen steungroepen als nuttig ervaren, vooral wanneer ze voor het eerst leren leven met de aandoening en behandelingsopties onderzoeken.
