Sommige mensen met een sociale angststoornis (SAD) hebben de gedachte: "Ik wou dat ik onzichtbaar kon zijn." Voel je je wel eens zo? Veel mensen met SAD proberen zichzelf onzichtbaar te maken voor anderen. Ze praten niet zodat ze de aandacht niet op zichzelf vestigen. Ze kijken naar beneden zodat ze geen oogcontact maken. Ze vermijden situaties zodat ze geen mensen onder ogen hoeven te zien.
Hoewel je verlangen om onzichtbaar te zijn sterk kan zijn, zou dat echt iets oplossen?
Wat zou je verliezen door onzichtbaar te zijn?
- Al je behoeften, wensen, meningen en verlangens zouden genegeerd worden.
- Niemand zou weten dat je daar was.
- Mensen zouden het mislopen om je te leren kennen.
- Je zou niet de mogelijkheid hebben om vriendschappen te sluiten en relaties te hebben.
- Uw mening zou nooit worden gehoord.
Als u SAD heeft, zijn sommige van deze dingen misschien al waar. Wat is het tegenovergestelde van onzichtbaar zijn? Gezien worden? Gehoord? Zou je dat aan kunnen? Waarschijnlijk niet meteen, als je lange tijd onzichtbaar bent geweest. Maar geleidelijk en langzaam kun je ophouden onzichtbaar te zijn en je angsten onder ogen te zien.
Onderzoek naar onzichtbaar zijn
In een interessant onderzoek gebruikten onderzoekers virtual reality om het effect te testen van het waarnemen van je eigen lichaam als onzichtbaar. Wat ze vonden was interessant: sociaal angstige reacties op het staan voor een publiek werden verminderd wanneer de deelnemer hun eigen lichaam als onzichtbaar beschouwde.
De auteurs van de studie suggereerden dat het starten van virtual reality-therapie met een onzichtbaar lichaam mensen met een sociale angststoornis in staat kan stellen geleidelijk hun angsten te overwinnen. Wat zou deze studie ons kunnen vertellen, naast deze toepassing op de behandeling?
Stel je even voor dat je voor een publiek stond maar onzichtbaar was. Zou je hart nog steeds sneller kloppen? Zou je je wankel en paniekerig voelen? Is je angst afhankelijk van het publiek dat je ziet, of bestaat het simpelweg omdat je het publiek ziet?
Op basis van de bevindingen uit dit onderzoek kunnen we concluderen dat het niet alleen de aanwezigheid van het publiek is, maar ook de gedachte dat ze naar je kijken die voor onrust zorgt. We weten inderdaad dat mensen met SAD de neiging hebben om het "schijnwerpereffect" te ervaren, waarbij je denkt dat alle ogen op jou gericht zijn, zelfs als dat niet zo is.
Onzichtbaarder dan je denkt
Hoewel je misschien niet in staat bent om een virtual reality-situatie in je eigen leven op te zetten om onzichtbaar te zijn, zou je in plaats daarvan wat gedragsexperimenten kunnen doen om te testen hoeveel andere mensen precies opmerken wat je doet. Met andere woorden, doe expres dwaas om te zien welke reactie je krijgt.
Als je nog dieper wilt ingaan, is exposure-therapie een techniek die door therapeuten wordt gebruikt als onderdeel van cognitieve gedragstherapie (CGT). In een notendop komt het erop neer dat je je angsten geleidelijk onder ogen ziet en leert dat je kunt in de situaties zijn die je angst veroorzaken. Uiteindelijk zal je angst verdwijnen als je lang genoeg blijft.
Hoewel exposure-therapie meestal met een therapeut wordt beoefend, kan het ook alleen worden gedaan als zelfhulpoefening.