Eetstoornissen bij kinderen zijn vaak erg moeilijk te herkennen, zelfs voor sommige gezondheidswerkers. Kinderen zijn niet zomaar kleine volwassenen. Eetstoornissen bij kinderen en jongere adolescenten presenteren zich vaak anders dan bij oudere personen, en er is veel verkeerde informatie over eetstoornissen, zelfs onder medische professionals.
Ouders voelen zich vaak schuldig omdat ze de tekenen van een eetstoornis bij hun kind missen. Deze schuld is niet productief en niet gerechtvaardigd.
Hoewel eetstoornissen in onze cultuur veel voorkomen, is de kans dat een bepaald kind een eetstoornis ontwikkelt vrij klein, en de meeste ouders letten niet actief op de eerste indicatoren. Maar achteraf zijn veel ouders in staat enkele van de vroege waarschuwingssignalen te herkennen en betreuren ze dat ze er niet beter over zijn geïnformeerd.
Als gevolg hiervan zijn gemiste kansen voor diagnose gebruikelijk tijdens het vroege beloop van de eetstoornis van een kind. Dit is jammer, aangezien vroege behandeling het behandelresultaat aanzienlijk verbetert.
Kinderen en jongere adolescenten vertonen mogelijk niet de meer voor de hand liggende (en stereotiepe) tekenen van een eetstoornis die we zien bij oudere patiënten met een eetstoornis. Jongere patiënten hebben bijvoorbeeld minder kans op eetbuien of om compenserend gedrag te gebruiken (gedrag dat is ontworpen om de gevolgen van eetaanvallen te minimaliseren), zoals purgeren, dieetpillen en laxeermiddelen.
Kinderen hebben meer kans om te worden gediagnosticeerd met vermijdende restrictieve voedselinnamestoornis (ARFID) dan oudere patiënten.
Dus wat zijn enkele van de vroege waarschuwingssignalen die ouders mogelijk verder willen onderzoeken wanneer / als ze zich voordoen?
Vier tekens die je kunnen verrassen
1) Gebrek aan gewichtstoename of groei bij een opgroeiend kind
Oudere patiënten kunnen aangeven dat ze dik zijn of dieetintenties uiten, en ze vertonen vaak gewichtsverlies. Bij kinderen is er echter misschien niet eens echt gewichtsverlies. In plaats daarvan kan dit alleen verschijnen als een gebrek aan groei of het niet behalen van de verwachte gewichtstoename.
Het volgen van de groei van uw opgroeiende kind is iets wat de kinderarts zou moeten doen, maar niet alle kinderartsen zijn getraind in het opsporen van eetstoornissen. Het is een goed idee voor ouders om het gewicht en de groeitrajecten in de gaten te houden.
Sommige artsen zullen het gewicht van een kind alleen beoordelen in vergelijking met populatienormen en dit kan leiden tot een gemiste diagnose. Het is belangrijk om lengte en gewicht te vergelijken met de groeicijfers uit het verleden van het kind.
2) Minder eten of weigeren te eten zonder of een vage uitleg
Jongere kinderen hebben minder kans om hun bezorgdheid over het lichaamsbeeld te uiten. In plaats daarvan kunnen ze pogingen 'saboteren' om ze genoeg te laten eten om op gewicht te blijven en te groeien.
Enkele van de subtielere excuses die kinderen geven om niet te eten, zijn onder meer het afwijzen van voedsel dat eerder lekker was, geen honger hebben of vage doelen hebben om gezonder te zijn (wat veel ouders, die eraan gewend zijn dat hun kinderen een bepaalde hoeveelheid junkfood consumeren, in eerste instantie steunen). Kinderen kunnen ook klagen over buikpijn.
Let ook op plotselinge veranderingen in voedselkeuzes, zoals een abrupt verlangen om vegetariër of veganist te zijn. Dit kan soms een teken zijn van een onderliggende eetstoornis en een manier voor het kind om minder calorieën te consumeren.
3) Hyperactiviteit of rusteloosheid
Bij volwassenen met een eetstoornis zien we vaak overmatig bewegen, maar bij kinderen is de activiteit minder doelgericht. Je zult ze niet uren in de sportschool zien doorbrengen of door de buurt rennen.
In plaats daarvan kunnen ze rusteloos of hyperactief lijken en veel bewegen op een niet-doelgerichte manier. Dr. Julie O'Toole beschrijft de dwanghandelingen/motorische rusteloosheid als "meedogenloos".
Ouders melden vaak dat hun kinderen niet stil zullen zitten en/of friemelen. Deze manifestatie kan meer lijken op een kind met ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder) en ouders denken misschien niet aan een eetstoornis als mogelijke verklaring.
4) Toegenomen interesse in koken en/of kijken naar kookprogramma's
Een ander vaak verkeerd geïnterpreteerd symptoom is een toegenomen interesse in koken. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht (en misschien zelfs in tegenstelling tot wat ze onder woorden brengen), hebben mensen met restrictieve eetstoornissen geen gebrek aan eetlust, maar hebben ze honger en denken ze voortdurend aan eten.
Volwassenen mogen voor anderen koken en recepten lezen of verzamelen. Bij kinderen zien we vaak een soortgelijke preoccupatie met het kijken naar kookprogramma's op tv. Ouders denken in eerste instantie dat dit een goede zaak is, omdat het kind belangstelling heeft voor eten; het kan echter een sublimatie zijn van de hongerdrift.
Mensen die niet genoeg eten, zijn geobsedeerd door voedsel en kinderen en volwassenen met anorexia kunnen het eten vervangen door andere op voedsel gerichte activiteiten.
Een bericht van Verywell
Eetstoornissen ontwikkelen zich meestal tijdens de adolescentie, maar zijn gedocumenteerd bij kinderen vanaf zeven jaar. Gewichtsverlies bij een opgroeiend kind is ongebruikelijk en zelfs als het kind met overgewicht begon, moet voorzichtigheid worden betracht.
Als u zich zorgen maakt dat uw kind moeite heeft met eten en/of een van de bovenstaande symptomen vertoont, neem dan contact op met uw kinderarts. Als uw kinderarts uw zorgen niet serieus lijkt te nemen, vertrouw dan op uw ouderinstinct, zoek aanvullend advies en leer meer over eetstoornissen.
Je moet handelen. Het lot van uw kind ligt in uw handen. Ouders zijn niet verantwoordelijk en kunnen een belangrijke rol spelen bij het herstel van een kind met een eetstoornis.
