Volgens Sophocles vermoordde Oedipus de koning zijn vader en had hij seks met zijn moeder. Het was echter pas jaren later dat Oedipus erachter kwam dat hij vadermoord en incest pleegde - aanvankelijk niet wetende dat zijn vader zijn vader was en zijn moeder zijn moeder. Nadat Oedipus ontdekte wat hij deed, sloeg hij zijn eigen ogen uit. Oedipus' reden voor zelfverblinding hield schuldgevoelens in en was allegorisch: hij was aanvankelijk blind voor de afschuwelijke daden die hij beging.
De oude Grieken konden zich waarschijnlijk niet voorstellen dat iemand zichzelf verblindde zonder een tragische reden op de schaal van Oedipus' misdaden. In de moderne samenleving vertonen een paar mensen echter 'eigendomsproblemen' met specifieke lichaamsdelen en verlangen obsessief naar een handicap. Deze mensen hebben een aandoening die lichaamsintegriteitsidentiteitsstoornis (BIID) wordt genoemd en vaak vragen ze na jaren van lijden om een operatie die resulteert in amputatie, blindheid, doofheid of dwarslaesie.
Zoals je je waarschijnlijk wel kunt voorstellen, zijn er maar weinig chirurgen die zich graag bemoeien met organen of ledematen zonder ziekte. BIID is echter een complex probleem en sommige deskundigen pleiten voor radicale chirurgie als een effectieve behandeling.
BIID onderzocht
Aan het eind van de 18e eeuw werd een Franse chirurg onder schot gedwongen een gezond ledemaat van een man te amputeren. Na de operatie stuurde de man de chirurg een betaling en een dankbrief waarin hij beweerde dat hij zich beter voelde door de operatie.
In 2000 ontdekte het publiek dat een Schotse chirurg genaamd Robert Smith beenamputaties had uitgevoerd bij twee patiënten met schijnbaar normale ledematen. Toen de directeur van het ziekenhuis van Smith erachter kwam wat Smith had gedaan, mocht Smith geen amputaties meer uitvoeren. In de nasleep van deze amputaties kwam het debat over gezonde amputatie en andere schijnbaar "onnodige" en slopende chirurgie echter op stoom.
In 2015 beweerde een 30-jarige vrouw genaamd Jewel Shuping dat ze haar psycholoog ontstopper in haar ogen had laten gieten, zodat ze haar levenslange wens om blind te zijn kon realiseren. Om eerlijk te zijn, wordt de juistheid van de beweringen van Shuping betwist; niettemin benadrukken de verslagen van deze geassisteerde verblinding BIID opnieuw.
Mensen met BIID klagen dat ze zich "overcompleet" voelen en zich vervreemd voelen van een lichaamsdeel, zoals een oog of een ledemaat. Deze gevoelens zijn levenslange obsessies die resulteren in aanzienlijk psychisch lijden en trauma.
Het is onduidelijk wat BIID veroorzaakt. Bij sommige mensen kunnen problemen met lichaamsidentiteit of eigendom worden herleid tot definitieve pathologie, zoals een hersentumor. Bij de meeste mensen met BIID moet de etiologie of oorzaak van de ziekte echter nog worden opgehelderd.
Onderzoekers die BIID bestuderen, hebben hersenveranderingen waargenomen bij personen met de ziekte. In het bijzonder lijken de pariëtale cortex, premotorische cortex en insula erbij betrokken te zijn. Het is echter onduidelijk of deze hersengebieden leiden tot BIID of optreden als gevolg van BIID.
Behandeling van BIID
Zonder een duidelijk begrip van de oorzaak van BIID, is het moeilijk om de ziekte te behandelen. Antidepressiva en psychotherapie doen weinig voor de ziekte. Bovendien zijn zwaardere psychotrope medicijnen zoals antipsychotica niet getest in deze patiëntenpopulatie.
Interessant is dat mensen met BIID die beenamputatie wensen zich beter voelen na de procedure en een verbeterde kwaliteit van leven rapporteren. Merk op dat de twee mensen bij wie Robert Smith, de Schotse chirurg, een operatie uitvoerde, zich na de operatie opmerkelijk beter voelden en gelukkig leefden met prothesen.
Veel mensen met BIID leven met een handicap. Deze mensen worden bestempeld als 'pretenders'. Door te doen alsof ze met een handicap leven, ervaren deze mensen enige verlichting op korte termijn, vergelijkbaar met de tijdelijke verlichting die mensen met een obsessief-compulsieve stoornis voelen na het uitvoeren van een dwanghandeling.
De meeste chirurgen die BIID tegenkomen, reageren gealarmeerd op het vooruitzicht om radicale chirurgie te gebruiken om de ziekte te behandelen. Deze chirurgen beweren dat iedereen die een 'gezond' ledemaat wil amputeren een psychische aandoening heeft en een beperkt inzicht dat haar vermogen om geïnformeerde toestemming te geven in gevaar brengt.
De meeste mensen met BIID zijn niet psychotisch en hebben geen waanideeën. Bovendien ontwikkelt de depressie die sommige mensen met BIID ervaren na het leven met BIID. Het is waarschijnlijk een gevolg, geen oorzaak, van de aandoening.
In een paper getiteld "Body Integrity Identity Disorder Beyond Amputation: Consent and Liberty", beweert auteur Amy White dat de beslissing voor een persoon met BIID om een electieve operatie te ondergaan om een lichaamsdeel te verwijderen niet noodzakelijkerwijs gedwongen, incompetent of ongeïnformeerd is; dus na een uitgebreid screeningproces zouden patiënten met BIID kandidaten kunnen zijn voor radicale chirurgie.
White vergelijkt BIID ook met genderdysforie en radicale chirurgie bij mensen met BIID met geslachtsaanpassende chirurgie. In het bijzonder voelen zowel mensen met genderdysforie als BIID zich gevangen in een lichaam dat op de een of andere manier verkeerd is en willen ze een operatie om het probleem op te lossen.
Omgekeerd stelt auteur Sabina Müller in een paper met de titel "Body Integrity Disorder - Is the Amputation of Healthy Limbs Justified?" en zal levenslange zorg en revalidatie nodig hebben.
Müller vraagt zich ook af of mensen met BIID die radicale chirurgie aanvragen geen inzicht hebben in hun ziekte en stelt alternatieve therapie voor:
Een woord van Verywell
BIID is waarschijnlijk een neuropsychologische stoornis die gepaard gaat met ontbrekend inzicht in de ziekte en een specifiek gebrek aan autonomie. In plaats van het symptoom te genezen voor de prijs van een onomkeerbare lichamelijke schade, zou een causale therapie moeten worden ontwikkeld om het buitenaardse ledemaat te integreren in het lichaamsbeeld.
We zijn waarschijnlijk nog ver verwijderd van het ooit uitvinden hoe we mensen die BIID ervaren precies kunnen helpen. Ten eerste is onderzoek naar BIID een laag vermogen omdat maar heel weinig mensen de aandoening hebben. Veel van wat we weten over BIID is gebaseerd op anekdotische verslagen. Ten tweede omvat BIID waarschijnlijk complexe neurologische processen die we nog moeten ophelderen; de hersenen zijn tenslotte onuitsprekelijk gecompliceerd. Ten derde is radicale chirurgie voor BIID verstrikt in ethische overwegingen die ons begrip en waardering voor behandeling verder vertroebelen.
