Overweegt u een onvrijwillige opname in het ziekenhuis voor een depressie van iemand om wie u geeft? Je vraagt je misschien af wat je kunt doen. Je weet misschien niet eens zeker of een ziekenhuisopname echt nodig is. Het volgende is bedoeld om enkele van de vragen te beantwoorden die u mogelijk heeft bij het nemen van de moeilijke beslissing om iemand tegen zijn wil in een psychiatrisch ziekenhuis op te nemen.
Wanneer onvrijwillige ziekenhuisopname noodzakelijk wordt
Als uw geliefde symptomen ervaart zoals ernstige depressie, zelfmoordneigingen, manie of psychose, kan dit een verwoestende impact hebben op hen en de mensen om hen heen.
Mogelijke gevolgen kunnen zijn:
- Vernietigde relaties
- Financieel wrak
- Onvermogen om in de dagelijkse basisbehoeften te voorzien
- Lichamelijke schade aan anderen
- Zelfmoord
Als u denkt dat uw geliefde zelfmoordgedachten heeft, neem dan contact op met de National Suicide Prevention Lifeline op: 1-800-273-8255 voor ondersteuning en hulp van een getrainde counselor. Bel 112 als u of een naaste in direct gevaar verkeert.
Zie onze Nationale Hulplijn Database voor meer informatie over geestelijke gezondheid.
Helaas zorgt een psychische aandoening er vaak voor dat iemand niet helder over zijn situatie kan nadenken. Het kan aan de mensen om hen heen zijn - zoals familieleden, politie, hulpverleners of geestelijke gezondheidszorg - om het initiatief te nemen om hulp te krijgen om een tragische afloop te voorkomen.
Wie kan onvrijwillig worden toegewijd?
De wetten verschillen sterk van staat tot staat, maar een persoon moet met een psychische aandoening leven om onvrijwillig te worden gepleegd.
Geestesziekte Beleid Org. biedt criteria die per staat zijn opgesomd voor zowel onvrijwillige inzet voor intramurale zorg als onvrijwillige inzet voor ambulante zorg.
Criteria die staten in overweging kunnen nemen, zijn onder meer:
- Een "duidelijk en aanwezig gevaar" voor zichzelf (iemand die zichzelf ernstig lichamelijk letsel heeft toegebracht, een zelfmoordpoging of ernstig zelfverwonding heeft geprobeerd, of heeft gedreigd zichzelf ernstig lichamelijk letsel toe te brengen)
- ernstige handicap (iemand die niet voor zichzelf kan zorgen)
- De noodzaak van onvrijwillige behandeling (essentieel voor gezondheid en veiligheid)
Minder gebruikelijke criteria die door sommige staten worden gebruikt, zijn onder meer:
- Beschikbaarheid van passende behandeling in de instelling waar de persoon zal worden ingezet
- Toekomstig gevaar voor eigendom
- Gebrek aan capaciteit om in te stemmen
- Minst beperkende alternatief
- Weigering van vrijwillige ziekenhuisopname
- Responsiviteit op de behandeling
Hoewel de meeste staten vereisen dat de persoon een duidelijk en aanwezig gevaar vormt voor zichzelf of anderen om te worden gepleegd, geldt dit niet voor alle staten. In sommige gevallen kan onvrijwillige ziekenhuisopname optreden als een persoon de benodigde behandeling weigert, ongeacht of deze als gevaarlijk wordt beschouwd.
Termen om te begrijpen
- Mentaal ziek: De term is niet zo duidelijk gedefinieerd voor juridische doeleinden als bij de behandeling van geestesziekten. Met uitzondering van Utah, gebruikt geen enkele staat in de VS een lijst met erkende psychische stoornissen om psychische aandoeningen te definiëren. In plaats daarvan varieert de definitie van staat tot staat en wordt ze meestal gedefinieerd in nogal vage termen die beschrijven hoe psychische aandoeningen denken en gedrag beïnvloeden.
- ernstige handicap: De definitie voor deze term varieert ook van staat tot staat. In het algemeen verwijst het naar het onvermogen van een persoon om voor zichzelf te zorgen
Soorten onvrijwillige behandelingen
Er zijn drie soorten onvrijwillige behandeling, waaronder nooddetenties, observationele institutionalisering en langdurige inzet.
Nooddetenties
Spoeddetenties, waarbij onmiddellijke psychiatrische hulp wordt gezocht, worden meestal geïnitieerd door familieleden of vrienden die het gedrag van de persoon hebben geobserveerd. Soms wordt het geïnitieerd door de politie, hoewel elke volwassene om spoeddetentie kan vragen.
De exacte procedures verschillen per staat, waarbij veel staten rechterlijke goedkeuring of evaluatie door een arts vereisen die bevestigt dat de persoon voldoet aan de criteria van de staat voor ziekenhuisopname.
Nooddetentie is doorgaans slechts voor een korte periode met een gemiddelde van ongeveer drie tot vijf dagen. Het kan echter een beetje per staat verschillen, variërend van slechts 24 uur in een paar staten tot maximaal 20 dagen in New Jersey.
Observationele institutionalisering
Patiënten kunnen ook worden opgenomen voor zogenaamde observationele institutionalisering, waarbij ziekenhuispersoneel de persoon kan observeren om een diagnose te stellen en een beperkte behandeling toe te dienen.
Een aanvraag voor dit type ziekenhuisopname kan gewoonlijk worden gedaan door elke volwassene die daar een reden voor heeft, maar in sommige staten moet de aanvraag worden ingediend door een arts of ziekenhuispersoneel. En de meeste vereisen dat een observationele institutionalisering de goedkeuring van de rechtbanken krijgt.
In de staten die observeren mogelijk maken, kan de duur van de ziekenhuisopname aanzienlijk variëren, variërend van 48 uur in Alaska tot zes maanden in West Virginia.
Uitgebreide inzet
Het derde type ziekenhuisopname, verlengde inzet, is wat moeilijker te verkrijgen. Over het algemeen vereist het een of meer personen uit een specifieke groep mensen, zoals vrienden, familieleden, voogden, ambtenaren en ziekenhuispersoneel, om er een aan te vragen.
Vaak moet de aanvraag vergezeld gaan van een certificaat of beëdigde verklaring van een of meer artsen of professionals in de geestelijke gezondheidszorg waarin de diagnose en behandeling van de patiënt worden beschreven.
In vrijwel alle staten moet een hoorzitting worden gehouden, waarbij een rechter of jury de uiteindelijke beslissing neemt of de persoon kan worden vastgehouden.
Een typische lengte voor een verlengde verbintenis is maximaal zes maanden. Aan het einde van de initiële periode kan een verlenging van de termijn worden aangevraagd, doorgaans een tot twee keer langer dan de oorspronkelijke verplichting. Bij het verstrijken van elke periode kan om verdere inzet worden verzocht, zolang de patiënt aan de wettelijke criteria blijft voldoen.
Hoe het proces te starten om iemand te binden?
Omdat het feitelijke proces per staat verschilt, is het een goed idee om een lokale expert te raadplegen die u kan informeren over de procedures van uw staat. Mensen die u het beste kunnen adviseren zijn:
- Uw huisarts of een psychiater
- Uw plaatselijke ziekenhuis
- Een advocaat gespecialiseerd in het geestelijke gezondheidsrecht
- Uw lokale politie-afdeling
- Uw vereniging voor staatsbescherming en belangenbehartiging
In de meeste staten heb je een gekwalificeerd ambtenaar, een crisisteamlid of medisch personeel nodig om een persoon als een gevaar voor zichzelf of anderen te beschouwen en een 'psychiatrische hold' of 'oppakken' uit te voeren.
Kan een patiënt worden gedwongen om een behandeling te ondergaan?
Patiënten kunnen niet worden gedwongen om een behandeling te ondergaan, tenzij er een hoorzitting is geweest waarin wordt verklaard dat ze wettelijk niet bevoegd zijn om hun eigen beslissingen te nemen. Hoewel de persoon onvrijwillig in het ziekenhuis is opgenomen, zullen de meeste staten hem behandelen alsof hij in staat is om zijn eigen medische beslissingen te nemen, tenzij anders is bepaald.
Patiënten die in direct gevaar verkeren, kunnen in noodgevallen medicijnen krijgen. Deze medicijnen zijn echter gericht op het kalmeren van de persoon en het stabiliseren van hun medische toestand in plaats van hun psychische aandoening te behandelen.
Er kan bijvoorbeeld een kalmerend middel worden toegediend om te voorkomen dat de persoon zichzelf schade toebrengt, maar hij kan niet worden gedwongen een antidepressivum te nemen, omdat dit als behandeling wordt beschouwd.
