Externalisering van de eetstoornis is een therapeutische techniek die populair wordt in het boek Leven zonder Ed, door Jenni Schaefer en Thom Rutledge. Tijdens haar herstel, dat in het boek wordt samengevat, personifieerde Jenni Schaefer de eetstoornis als 'Ed', een gewelddadig vriendje. Zoals Jenni op haar website uitlegt: "Door haar eetstoornis te zien als een unieke persoonlijkheid los van de hare, kon (ze) het voor eens en altijd uitmaken met Ed." In het boek beschrijven zij en Thom (haar therapeut) de verschillende oefeningen die ze gebruikte, waaronder terugpraten over de eetstoornis en het opstellen van een 'scheidingsbesluit'. In een tweetchat van de Academie voor Eetstoornissen (AED) (2014) over het onderwerp twitterde Jenni Schäfer: "Ed kon zeggen wat hij wilde. Om te herstellen, moest ik de beslissing nemen om het niet met hem eens te zijn en hem ongehoorzaam te zijn."
De strategie zelf, ook wel het 'externaliseren' van de eetstoornis genoemd, komt voort uit narratieve therapie. Een centraal uitgangspunt van narratieve therapie is dat de persoon is niet het probleem - liever, het probleem is het probleem. De persoon heeft een relatie met het probleem. Door externalisatie wordt het probleem gezien als iets dat de persoon beïnvloedt in plaats van een deel van de persoon te zijn.
Family-based treatment (FBT), een evidence-based behandeling voor eetstoornissen bij adolescenten, leent het proces van het externaliseren van de eetstoornis uit narratieve therapie. Bij FBT werken clinici om de adolescent te scheiden van de eetstoornis. In overleg met de familie schilderen ze met een metafoor een beeld van een externe kracht die de jongere is binnengevallen en hun hersenen heeft gekaapt.
Het is gebruikelijk om de ziekte een naam te geven, zoals 'het monster' of 'Voldemort', en ouders aan te moedigen zich te verenigen om hun tiener te helpen de eetstoornis te bestrijden.
Voor veel patiënten en familieleden is het externaliseren van de ziekte zinvol omdat het individu onder invloed van de eetstoornis een “ander persoon” lijkt te worden. De externalisering herkadert de situatie: in plaats van te zeggen dat de patiënt wil om hun eten te beperken, zeggen we dat de eetstoornis een buitenaardse kracht is die maakt ze doen dit.
Hoewel externalisatie aan populariteit heeft gewonnen, kan onderzoek niet definitief uitwijzen of het een nuttige techniek is. We hebben bewijs voor de werkzaamheid van FBT, waarvan externalisatie een belangrijk onderdeel is, maar FBT bevat zoveel elementen dat voor zover we weten, FBT zonder FBT zou kunnen werken. We zouden ontmantelingsonderzoeken nodig hebben (onderzoeken die kijken naar elk afzonderlijk onderdeel van een volledige behandeling) om de bijdrage van externalisering aan het algehele behandelresultaat te bepalen; dit is een lage onderzoeksprioriteit.
Mogelijke voordelen van het externaliseren van de eetstoornis:
- Het biedt een efficiënte en eenvoudige metafoor: "De eetstoornis houdt jou/je tiener in de greep."
- Het kan nuttig zijn om patiënten te onderscheiden van symptomen die egosyntonisch zijn (wat betekent dat ze niet hinderlijk voor hen zijn).
- Het kan helpen de patiënt te mobiliseren om terug te vechten tegen de eetstoornis door deze als gescheiden en vreemd van zichzelf te zien.
- Het kan families en zorgverleners helpen hun woede op de eetstoornis te richten en daardoor empathie voor de patiënt te behouden.
- Het kan iedereen in hetzelfde team plaatsen tegen een gemeenschappelijke vijand (de eetstoornis).
- Het kan de patiënt helpen verantwoordelijkheid te nemen voor zijn of haar eigen herstel door te leren het oneens te zijn met Ed en hem ongehoorzaam te zijn.
Mogelijke nadelen van het externaliseren van de eetstoornis:
- Sommige professionals maken zich zorgen dat:
- Door de eetstoornis een eigen persona te geven, krijgt de eetstoornis te veel macht.
- Het kan een patiënt in staat stellen de eetstoornis de schuld te geven en geen verantwoordelijkheid te nemen voor hun herstel.
- Externalisering kan het dichotome denken en de hulpeloosheid van de patiënt versterken.
- Deze framing lijkt het 'ware zelf' te idealiseren en ontslaat de patiënt van alle verantwoordelijkheid.
- Patiënten kunnen:
- Houd niet van het idee om de eetstoornis te scheiden, omdat het voelt als een deel van hen.
- Vind deze techniek afwijzend of ongeldig makend voor hun ervaring.
- Wees boos wanneer hun familieleden de eetstoornis externaliseren.
- Aangezien veel van de kenmerken van patiënten met een eetstoornis eigenlijk persoonlijkheidskenmerken zijn die op zichzelf niet problematisch zijn, bestaat het risico dat de patiënt onbedoeld wordt gedemoniseerd.
- Sommige mensen vinden externalisering - wat in wezen slechts een metafoor is - ook (bij gebrek aan een beter woord) "schattig" en worden daardoor afgeschrikt.
Dus, moet je het doen?
Clinici en familieleden die externalisatie willen gebruiken, zullen er baat bij hebben door de mogelijke risico's en voordelen van het gebruik van deze strategie te overwegen. Als u een persoon bent in herstel en deze metafoor is logisch voor u, dan kunt u meer over de techniek leren door te lezen Leven zonder Ed. Als u een familielid bent van een persoon in herstel en/of een ouder die FBT doet, kan het ook nuttig zijn om dit te beschouwen als een strategie om met uw geliefde over de eetstoornis te praten. Leven zonder Ed is ook goede lectuur voor ouders en zelfs sommige adolescenten in herstel. Een oefening gebaseerd op deze techniek vind je hier ook.
Als je iemand bij zijn herstel ondersteunt en hij of zij houdt er niet van om over de eetstoornis als een externe kracht te praten, dan kun je het nog steeds gebruiken voor je eigen begrip, terwijl je er zo min mogelijk over praat in het bijzijn van je geliefde.
Vergelijkbare maar alternatieve strategieën om te externaliseren zijn de volgende. Je kunt naar de patiënt luisteren en hun woorden gebruiken om naar de eetstoornis te verwijzen. Een alternatieve strategie die wordt gebruikt door eetstoornis-expert Carolyn Costin, MA, MED, MFT is om te denken dat de patiënt twee aspecten van zichzelf heeft, een 'gezond zelf' en een 'eetstoornis-zelf'. Een andere optie omarmd door eetstoornisonderzoeker Kelly Vitousek, Ph.D. is om de metafoor helemaal los te laten en dit gedrag aan de patiënt uit te leggen als symptomen van honger. Elk van deze alternatieven kan voor een patiënt op dezelfde manier zijn of haar eigen ambivalentie over herstel benadrukken.
Ten slotte is het belangrijk om te benadrukken dat, ongeacht de manier waarop een eetstoornis wordt geframed, cognitieve gedragsverandering van cruciaal belang is voor herstel, omdat personen met een eetstoornis moeten werken aan de problematische cognities die hen ervan weerhouden om mogelijk gezonde gedragsveranderingen aan te brengen. Veel van de symptomen en gevaren van een eetstoornis kunnen verband houden met voedingstekorten en deze symptomen worden vaak verbeterd met goede voeding en normalisatie van eetgedrag. Medisch toezicht wordt meestal aanbevolen om het herstel van een eetstoornis te beheersen.
