Zelfverwonding is de handeling van het verwonden van iemands lichaam zonder de intentie van zelfmoord. Hoewel zelfverwonding een heel ander gedrag is dan zelfmoord, wordt het vaak gezien als een waarschuwingssignaal voor personen die waarschijnlijk op een later tijdstip zelfmoord proberen te plegen.
Zelfverwonding zonder zelfmoord kan veel verschillende vormen aannemen, waaronder snijden, branden, krabben, schuren, stoten en headbangen. Ernstigere gevallen waren botbreuk, zelfamputatie en permanente oogbeschadiging.
Zelfverwonding is een symptoom dat wordt geassocieerd met verschillende vormen van psychiatrische aandoeningen, waaronder depressieve cycli van bipolaire stoornis. Andere oorzaken zijn borderline persoonlijkheidsstoornis, eetstoornissen en dissociatieve stoornissen.
Demografie van zelfverwonding
Zelfverwonding wordt vaker gezien bij jongere mensen, met maar liefst 17 procent van de tieners en ongeveer 15 procent van de studenten die zelfbeschadigend gedrag vertonen. Zeventien procent is ook de levenslange prevalentie van zelfverwonding. In een analyse van gegevensreeksen van zelfverwondingsrapporten van 1990 tot 2015 stegen de percentages tot en met 2015.
De eerste episode vond meestal plaats rond de leeftijd van 13 jaar, waarbij bijna de helft (47 procent) slechts één of twee afleveringen rapporteerde. Snijden was het zelfverwondingsgedrag dat het vaakst werd gerapporteerd (45 procent), en meisjes in deze analyse hadden meer kans om zichzelf te beschadigen. De meest voorkomende reden voor zelfbeschadiging was verlichting van storende gedachten of gevoelens. Hoewel iets meer dan de helft hulp zocht, zochten de meesten hulp bij een vriend, niet bij een professional, die op één manier wees om in te grijpen.
Adolescente psychiatrische patiënten hebben het hoogste percentage zelfbeschadiging, variërend van slechts 40 procent tot wel 80 procent, afhankelijk van het onderzoek. Bij oudere psychiatrische patiënten schommelt het percentage tussen de twee en twintig procent.
Het is ook belangrijk op te merken dat tieners, vooral meisjes, een periode van zelfverwonding kunnen doormaken met een diagnose van een ernstige psychische aandoening / persoonlijkheidsstoornis.
Psychische stoornissen die verband houden met zelfverwonding
Hoewel het aantal zelfverwondingen hoger is bij personen die psychiatrische zorg ondergaan, kan de vorm en ernst van het gedrag aanzienlijk variëren. Vier specifieke psychiatrische stoornissen zijn sterk verbonden met zelfverwonding:
Depressieve stoornis (MDD)
MDD is gekoppeld aan zelfverwonding bij 42 procent van de adolescenten die psychiatrische zorg ondergaan. MDD is een kenmerkend kenmerk van de bipolaire I-stoornis en een die meer kans heeft om aan te houden als het niet wordt behandeld. Bij degenen die gediagnosticeerd zijn met aanhoudende depressie (dysthymie), zal één op de acht zelfverwonding toebrengen als een "zelfmoordgebaar" waarbij er geen werkelijke intentie is om te sterven.
Borderline persoonlijkheidsstoornis (BPS)
Borderline-persoonlijkheidsstoornis is de enige aandoening die het meest wordt geassocieerd met zelfverwonding en komt voor in maximaal 75 procent van de gevallen. Zelfverwonding wordt gezien als een middel tot stemmingsregulatie, waarbij 96 procent zegt dat hun negatieve stemmingen onmiddellijk werden verlicht na een daad van zelfbeschadiging.
Dissociatieve stoornissen
Dissociatieve stoornissen zijn stoornissen die worden gekenmerkt door gevoelens van mentale en soms fysieke loskoppeling van de realiteit. De meeste hebben te maken met extreem emotioneel trauma en kunnen zich manifesteren met zelfbestraffing voor een gebeurtenis waarvoor de persoon zich 'verantwoordelijk' voelt. Ongeveer 69 procent van degenen met de diagnose dissociatieve stoornis doet aan zelfverwonding.
Eet stoornissen
Boulimia en anorexia nervosa worden in 26 tot 61 procent van de gevallen ook in verband gebracht met zelfverwonding. Zelfbestraffing wordt gezien als de grondgedachte achter veel van deze gedragingen.
Oorzaken van de impuls voor zelfbeschadiging
Omdat er veel verschillende psychische stoornissen zijn die verband houden met zelfverwonding, is het moeilijk uit te leggen waarom je een impuls kunt ervaren om jezelf iets aan te doen. Dat gezegd hebbende, is zelfbeschadiging in de meeste gevallen gerelateerd aan negatieve gevoelens vóór de handeling, wat leidt tot een verlangen om angst of spanning te verlichten.
Zelfbeschadiging is ook in verband gebracht met zelfbestraffing, sensatie zoeken (vaak uitgedrukt als de wens om "iets te voelen" wanneer emotioneel verdoofd), of zelfmoordvermijding (pijn gebruiken als een overdrukventiel voor een anders zelfdestructieve emotie).
Als u zelfmoordgedachten heeft, neem dan contact op met de National Suicide Prevention Lifeline op: 1-800-273-8255 voor ondersteuning en hulp van een getrainde counselor. Bel 112 als u of een naaste in direct gevaar verkeert.
Zie onze Nationale Hulplijn Database voor meer informatie over geestelijke gezondheid.
Behandeling van zelfverwonding geassocieerd met psychiatrische stoornissen
Zelfverwonding behandelen als een manifestatie van een diepere aandoening is complex. Aan de ene kant wil je de fysieke schade minimaliseren, terwijl je begrijpt dat je dit niet kunt doen zonder de onderliggende aandoening te behandelen.
Het proces omvat de gestructureerde beoordeling van de houding en overtuigingen van de persoon, in wezen om zelfverwonding vanuit zijn of haar perspectief te begrijpen. De behandeling omvat counseling en het gebruik van medicijnen om de onderliggende stoornis te behandelen, of het nu gaat om bipolaire depressie, BPS of een combinatie van stoornissen.
De 9 beste online therapieprogramma's We hebben onpartijdige beoordelingen geprobeerd, getest en geschreven van de beste online therapieprogramma's, waaronder Talkspace, Betterhelp en Regain.