Leren wordt vaak gedefinieerd als een relatief blijvende gedragsverandering die het resultaat is van ervaring. Als je aan leren denkt, is het misschien gemakkelijk om in de val te lopen door alleen te denken aan formeel onderwijs dat plaatsvindt tijdens de kindertijd en vroege volwassenheid: maar leren is realistisch gezien een continu proces dat gedurende het hele leven plaatsvindt.
Hoe gaan we van iets niet weten naar het verwerven van informatie, kennis en vaardigheden?
Leren werd een belangrijk aandachtspunt in de psychologie in het begin van de twintigste eeuw toen het behaviorisme een belangrijke stroming werd. Tegenwoordig blijft leren een belangrijk concept op tal van gebieden van de psychologie, waaronder cognitieve, educatieve, sociale en ontwikkelingspsychologie.
Een belangrijk ding om te onthouden is dat leren zowel gunstig als negatief gedrag kan inhouden. Leren is een natuurlijk en doorlopend onderdeel van het leven dat voortdurend plaatsvindt, zowel ten goede als ten kwade.
Soms leren mensen dingen die hen helpen meer kennis op te doen en een beter leven te leiden. In andere gevallen kunnen mensen dingen leren die schadelijk zijn voor hun algehele gezondheid en welzijn.
Het proces van het leren van nieuwe dingen is niet altijd hetzelfde. Leren kan op veel verschillende manieren. Om uit te leggen hoe en wanneer leren plaatsvindt, zijn een aantal verschillende psychologische theorieën voorgesteld.
Leren door klassieke conditionering
Leren door associatie is een van de meest fundamentele manieren waarop mensen nieuwe dingen leren. De Russische fysioloog Ivan Pavlov ontdekte een leermethode tijdens zijn experimenten met het spijsverteringsstelsel van honden. Hij merkte op dat de honden van nature zouden kwijlen bij het zien van voedsel, maar dat de honden uiteindelijk ook begonnen te kwijlen wanneer ze de witte laboratoriumjas van de onderzoeker zagen.
Latere experimenten omvatten het koppelen van de aanblik van voedsel met het geluid van een beltoon. Na meerdere paringen begonnen de honden uiteindelijk te kwijlen bij het geluid van de bel alleen.
Klassieke conditionering is een vorm van leren die plaatsvindt door de vorming van associaties.
Een neutrale stimulus die van nature en automatisch een reactie uitlokt, is gekoppeld aan een neutrale stimulus. Uiteindelijk vormt zich een associatie en wordt de voorheen neutrale stimulus bekend als een geconditioneerde stimulus die vervolgens een geconditioneerde respons veroorzaakt.
Leren door middel van operante conditionering
De gevolgen van je acties kunnen ook een rol spelen bij het bepalen hoe en wat je leert. Gedragsdeskundige B.F. Skinner merkte op dat hoewel klassieke conditionering kan worden gebruikt om sommige soorten leren te verklaren, het niet alles kan verklaren. In plaats daarvan suggereerde hij dat versterkingen en straffen verantwoordelijk waren voor sommige vormen van leren.
Wanneer iets onmiddellijk volgt op een gedrag, kan het de kans vergroten of verkleinen dat het gedrag in de toekomst opnieuw zal voorkomen. Dit proces wordt operante conditionering genoemd
Stel je bijvoorbeeld voor dat je net een nieuwe puppy hebt gekregen en dat je hem wilt gaan trainen om zich op specifieke manieren te gedragen. Wanneer de puppy doet wat je wilt, beloon je hem met een kleine traktatie of een zacht aai. Wanneer de puppy zich misdraagt, scheld je hem uit en bied je geen genegenheid aan. Uiteindelijk leidt de bekrachtiging tot een toename van het gewenste gedrag en een afname van het ongewenste gedrag.
Leren door observatie
Hoewel klassieke conditionering en operante conditionering veel gevallen van leren kunnen helpen verklaren, kun je waarschijnlijk meteen denken aan situaties waarin je iets hebt geleerd zonder te worden geconditioneerd, bekrachtigd of gestraft.
Psycholoog Albert Bandura merkte op dat veel soorten leren geen conditionering met zich meebrengen en in feite is het bewijs dat leren heeft plaatsgevonden misschien niet eens meteen duidelijk.
Observationeel leren vindt plaats door het observeren van de acties en gevolgen van andermans gedrag (zoals bij latent leren).
In een reeks beroemde experimenten kon Bandura de kracht van dit observerende leren aantonen. Kinderen keken naar videoclips van volwassenen die interactie hadden met een grote, opblaasbare Bobo-pop. In sommige gevallen negeerden de volwassenen de pop gewoon, terwijl in andere clips de volwassenen tegen de pop sloegen, schopten en schreeuwden.
Toen kinderen later de kans kregen om in een kamer te spelen met een Bobo-pop aanwezig, waren degenen die hadden gezien dat de volwassenen de pop misbruikten, meer geneigd om soortgelijke acties te ondernemen.
Zoals u kunt zien, is leren een complex proces waarbij meerdere factoren betrokken zijn. Psychologen bestuderen tegenwoordig niet alleen hoe leren plaatsvindt, maar ook hoe sociale, emotionele, culturele en biologische variabelen het leerproces kunnen beïnvloeden.
Een woord van Verywell
Leren is geen eendimensionaal proces. Het vindt op veel verschillende manieren plaats en er is een grote verscheidenheid aan factoren die van invloed kunnen zijn op hoe en wat mensen leren. Hoewel mensen zich vaak concentreren op de waarneembare en meetbare manieren waarop leren plaatsvindt, is het ook belangrijk om te onthouden dat we niet altijd onmiddellijk kunnen detecteren wat er is geleerd. Mensen zijn in staat om dingen te leren die niet direct waarneembaar zijn.
