Max Wertheimer was een van de grondleggers van de denkrichting die bekend staat als de Gestaltpsychologie. De Gestalt-benadering was gericht op het kijken naar de dingen als een geheel, wat suggereert dat het geheel meer was dan alleen de som der delen. Dit zou in contrast kunnen staan met de structuralistische denkrichting, die erop gericht was de dingen tot hun kleinst mogelijke elementen op te splitsen.
Het werk en de observaties van Wertheimer droegen bij aan de Gestalt-benadering en ook aan andere gebieden zoals experimentele psychologie en de studie van sensatie en perceptie.
Meest bekend vanwege
- Gestaltpsychologie
- Gestaltprincipes van perceptuele organisatie
- Het Phi-fenomeen
Geboorte en dood
- Max Wertheimer werd geboren op 15 april 1880.
- Hij stierf op 12 oktober 1943.
Vroege leven
Max Wertheimer werd eind 1800 geboren in Praag, Tsjecho-Slowakije. Zijn vader was een opvoeder en diende als directeur van een plaatselijke school naast het lesgeven. Hoewel hij al vroeg geïnteresseerd was in muziek, raakte hij ook gefascineerd door filosofie. Wertheimer studeerde oorspronkelijk rechten aan de universiteit, maar stapte al snel over naar filosofie en psychologie. In 1904 promoveerde hij summa cum laude met een doctoraat aan de Universiteit van Würzburg.
Carrière
Nadat hij had gezien hoe knipperende lichten op een treinstation de illusie van beweging wekten, raakte hij steeds meer geïnteresseerd in de studie van perceptie. Hij noemde deze illusie van beweging het Phi-fenomeen, hetzelfde principe waarop films zijn gebaseerd.
Toen hij aan het Psychologisch Instituut van de Universiteit van Frankfurt werkte, begon hij te werken met twee assistenten, Wolfgang Kohler en Kurt Koffka. De drie mannen werden levenslange collega's en zouden later de denkrichting vormen die bekend staat als Gestaltpsychologie.
Na een aantal jaren als professor aan de Universiteit van Frankfurt te hebben gewerkt, emigreerde hij in 1933 naar de Verenigde Staten. Daarna begon hij les te geven aan de New School for Social Research in New York City en bleef daar het volgende decennium werken.
Dankzij zijn werk werd de New School in het begin van de twintigste eeuw een van de toonaangevende psychologiescholen. Op 12 oktober 1943 kreeg Wertheimer een fatale coronaire embolie in zijn huis in New York. Veel mensen woonden een herdenkingsdienst bij die enkele weken na zijn dood ter ere van hem werd gehouden in de New School, waaronder de beroemde wetenschapper Albert Einstein.
De zoon van Wertheimer, Michael Wertheimer, is ook een bekende psycholoog en emeritus hoogleraar aan de Universiteit van Colorado-Boulder.
Zijn bijdragen aan de psychologie
Als een van de drie grondleggers van de Gestaltpsychologie had Wertheimer een enorme invloed op de ontwikkeling van de psychologie en op specifieke deelgebieden, waaronder sensatie en perceptie en experimentele psychologie.
In 1946 schreef psycholoog Solomon Asch dat het "… denken van Max Wertheimer is doorgedrongen tot bijna elk gebied van psychologisch onderzoek en een blijvende indruk heeft gemaakt op de geest van psychologen en op hun dagelijkse werk. De gevolgen waren verstrekkend in de werk van de afgelopen drie decennia, en zullen in de toekomst waarschijnlijk worden uitgebreid."
Gestaltpsychologie ontstond gedeeltelijk als een reactie op het atomisme van de structuralistische denkrichting. In tegenstelling tot het structuralisme, dat zich richtte op het opsplitsen van mentale processen in hun kleinst mogelijke delen, koos de Gestaltpsychologie voor een holistische benadering. Volgens de Gestaltdenkers is het geheel meer dan de som der delen.
Uit deze denkrichting ontstonden de Gestaltprincipes van perceptuele organisatie. Deze set van perceptuele principes legt uit hoe kleinere objecten worden gegroepeerd om grotere te vormen.
Een woord van Verywell
Max Wertheimer speelde een belangrijke rol in de vroege ontwikkeling van de psychologie. Naast het oprichten van een nieuwe denkrichting in de psychologie die bijdroeg aan ons begrip van hoe de geest werkt, beïnvloedde Wertheimer ook talloze andere denkers die ook essentiële bijdragen leverden op het gebied van psychologie.
