Als u een borderline persoonlijkheidsstoornis (BPS) heeft, kan communicatie moeilijk zijn. Je voelt je misschien niet begrepen of dat mensen niet zien waar je vandaan komt. Door de manier waarop u communiceert te veranderen, kunt u relaties verbeteren en zich begrepen voelen.
Wat zijn gevoelsverklaringen?
"Feeling Statements" zijn een van de krachtigste communicatiemiddelen. Als ze correct worden gebruikt, kunnen ze een beschuldigende toon uit uw verklaring verwijderen en kunt u uw punt uiten zonder een defensieve reactie te krijgen.
Er zijn 3 belangrijke componenten voor een gevoelsverklaring:
- Je gevoel aangeven: Dit verwijst naar het uiten van alleen je echte gevoel, en het begint met het woord 'ik'. ik voel ______. De neiging bij het bespreken van gevoelens is om eerst de schuld te geven en het gevoel te bagatelliseren. Mensen zeggen bijvoorbeeld vaak: "Je maakt me zo boos", wat meestal bij het eerste woord een defensieve reactie van de andere persoon veroorzaakt. Een gevoelsverklaring houdt de focus op het gevoel van de spreker, dat minder snel een defensieve reactie uitlokt en meer kans heeft om effectieve communicatie te bevorderen.
- Het gevoel verbinden met een probleem: Als het gevoel eenmaal is uitgesproken, moet het verband houden met een probleem of gebeurtenis. Ik voel me boos als ik alleen ben en jij uit bent met je vrienden. Hoewel er enige melding wordt gemaakt van het gedrag van de ander, blijft de nadruk liggen op het ongemakkelijke gevoel dat de spreker ervaart. In het ideale geval stelt dit de andere persoon in staat zich te concentreren op het helpen verlichten van het ongemak, in plaats van zichzelf te verdedigen.
- Aangeven wat je wilt dat er gebeurt: Tot slot moet er een oplossing komen. Ik voel me boos als ik alleen ben en jij bent uit met je vrienden. ik zou graag uitgenodigd worden om bij je te zijn, zelfs als je bij je vrienden bent. Deze oplossing is misschien geen reële optie, maar biedt wel ruimte voor discussie. De focus blijft op het gevoel en het doel blijft het verlichten van het ongemakkelijke gevoel.
Verklaringen voelen op het werk
Hier is een voorbeeld. Zowel Susan als Karen ervaren dezelfde situatie en hetzelfde gevoel, maar Karen gebruikt een gevoelsverklaring, terwijl Susan dat niet doet. Als je naar het voorbeeld kijkt, onthoud dan dat gevoelsverklaringen vaak 'ik-verklaringen' worden genoemd, omdat het eerste woord 'ik' is en niet 'jij'.
- Susan zegt: "Je laat me niet zeggen wat ik wil doen."
- Karen zegt: “Ik voel me gefrustreerd als we praten over plannen maken en ik niet kan zeggen wat ik wil doen. Ik wil dat we allebei input hebben.”
Het is waarschijnlijk dat Susan alleen een defensieve reactie kreeg. Misschien zou de andere persoon voorbeelden gaan geven van hoe hij haar laat zeggen wat ze wil doen, beginnen te klagen dat ze altijd doen wat ze wil doen, of zelfs terug klagen dat ze nooit vraagt wat hij wil doen. Het is mogelijk dat dit gesprek uiteenviel in een volledige ruzie, waardoor niemand zich bijzonder goed voelde.
Karen, aan de andere kant, had meer kans om een reactie te krijgen die gericht was op het verminderen van haar frustratieniveau. Misschien zijn haar ideeën net zo goed gezocht als die van de ander en hebben ze samen een plan gemaakt. Het is gemakkelijker om je te concentreren op de huidige activiteit en activiteit en gevoelens, en niet op elkaar de schuld geven.
Het gebruik van gevoelsverklaringen vergt oefening, en het kan moeilijk zijn om ze consequent te gebruiken, vooral in het begin. Je kunt gevoelsverklaringen extreem moeilijk vinden. Iedereen kan deze echter leren gebruiken en zal profiteren van de niet-beschuldigende communicatie.
