Wanneer we een geliefde verliezen, kan de pijn die we ervaren ondraaglijk aanvoelen. Het is begrijpelijk dat verdriet ingewikkeld is en we vragen ons soms af of de pijn ooit zal eindigen. We gaan door een verscheidenheid aan emotionele ervaringen, zoals woede, verwarring en verdriet.
De 5 stadia van rouw
Een theorie ontwikkeld door psychiater Elisabeth Kübler-Ross suggereert dat we vijf verschillende stadia van rouw doormaken na het verlies van een geliefde: ontkenning, woede, onderhandelen, depressie en uiteindelijk acceptatie.
Ontkenning
De eerste fase in deze theorie, ontkenning, helpt ons de overweldigende pijn van verlies te minimaliseren. Terwijl we de realiteit van ons verlies verwerken, proberen we ook emotionele pijn te overleven. Het kan moeilijk te geloven zijn dat we een belangrijk persoon in ons leven hebben verloren, vooral wanneer we deze persoon misschien net de vorige week of zelfs de dag ervoor hebben gesproken.
Onze realiteit is volledig verschoven op dit moment van verlies. Het kan even duren voordat onze geest zich aan deze nieuwe realiteit aanpast. We denken na over de ervaringen die we hebben gedeeld met de persoon die we hebben verloren, en we vragen ons misschien af hoe we verder kunnen in het leven zonder deze persoon.
Dit is veel informatie om te onderzoeken en veel pijnlijke beelden om te verwerken. Ontkenning probeert dit proces te vertragen en ons er stap voor stap doorheen te leiden, in plaats van het risico te lopen dat we ons overweldigd voelen door onze emoties.
Ontkenning is niet alleen een poging om te doen alsof het verlies niet bestaat. We proberen ook te absorberen en te begrijpen wat er gebeurt.
woede
Het is gebruikelijk om woede te ervaren na het verlies van een geliefde. We proberen ons aan te passen aan een nieuwe realiteit en we ervaren waarschijnlijk extreem emotioneel ongemak. Er is zoveel te verwerken dat woede het gevoel kan hebben dat het ons een emotionele uitlaatklep geeft.
Houd in gedachten dat woede niet vereist dat we erg kwetsbaar zijn. Het is echter meestal sociaal acceptabeler dan toegeven dat we bang zijn. Woede stelt ons in staat om emoties te uiten met minder angst voor oordeel of afwijzing.
Helaas is boosheid meestal het eerste wat we voelen wanneer we emoties beginnen los te laten die verband houden met verlies. Dit kan ervoor zorgen dat u zich geïsoleerd voelt in uw ervaring en door anderen als ongenaakbaar wordt beschouwd op momenten dat we zouden kunnen profiteren van comfort, verbinding en geruststelling.
Afdingen
Als je met verlies omgaat, is het niet ongebruikelijk om je zo wanhopig te voelen dat je bijna alles wilt doen om de pijn te verlichten of te minimaliseren. Het verliezen van een dierbare kan ertoe leiden dat we nadenken over elke manier waarop we de huidige pijn of de pijn die we verwachten bij verlies kunnen vermijden. Er zijn veel manieren waarop we kunnen proberen te onderhandelen.
Onderhandelen kan in verschillende beloften komen, waaronder:
- "God, als u deze persoon kunt genezen, zal ik mijn leven veranderen."
- 'Ik beloof dat ik beter zal worden als je deze persoon laat leven.'
- "Ik zal nooit meer boos worden als je kunt voorkomen dat hij/zij sterft of me verlaat."
Wanneer onderhandelingen beginnen, richten we onze verzoeken vaak naar een hogere macht, of iets groters dan wij dat een andere uitkomst kan beïnvloeden. Er is een acuut besef van onze menselijkheid op deze momenten waarop we ons realiseren dat we niets kunnen doen om verandering of een beter eindresultaat te beïnvloeden.
Dit gevoel van hulpeloosheid kan ertoe leiden dat we protesteren door te onderhandelen, waardoor we een gevoel van controle krijgen over iets dat zo uit de hand loopt. Tijdens het onderhandelen hebben we ook de neiging om ons te concentreren op onze persoonlijke fouten of spijt. We kijken misschien terug naar onze interacties met de persoon die we verliezen en noteren alle keren dat we ons niet verbonden voelden of pijn hebben gedaan.
Het is gebruikelijk om ons tijden te herinneren waarin we misschien dingen hebben gezegd die we niet meenden, en wensten dat we terug konden gaan en ons anders konden gedragen. We hebben ook de neiging om de drastische veronderstelling te maken dat als de dingen anders waren gelopen, we ons niet op zo'n emotioneel pijnlijke plek in ons leven zouden bevinden.
Depressie
Tijdens onze ervaring met het verwerken van verdriet, komt er een moment dat onze verbeelding tot rust komt en we langzaam naar de realiteit van onze huidige situatie gaan kijken. Afdingen voelt niet meer als een optie en we worden geconfronteerd met wat er gebeurt.
We beginnen het verlies van onze geliefde overvloediger te voelen. Naarmate onze paniek begint af te nemen, begint de emotionele mist op te ruimen en voelt het verlies meer aanwezig en onvermijdelijk.
Op die momenten hebben we de neiging om naar binnen te trekken als het verdriet groeit. We kunnen merken dat we ons terugtrekken, minder sociaal zijn en anderen minder bereiken over wat we doormaken. Hoewel dit een heel natuurlijk stadium van rouw is, kan het omgaan met een depressie na het verlies van een geliefde buitengewoon isolerend zijn.
Als u of een geliefde worstelt met depressie, neem dan contact op met de Nationale Hulplijn voor Substance Abuse and Mental Health Services Administration (SAMHSA) op 1-800-662-4357 voor informatie over ondersteunings- en behandelfaciliteiten bij u in de buurt. Zie onze Nationale Hulplijn Database voor meer informatie over geestelijke gezondheid.
Aanvaarding
Wanneer we een plaats van acceptatie bereiken, is het niet zo dat we de pijn van verlies niet langer voelen. We verzetten ons echter niet langer tegen de realiteit van onze situatie en we worstelen niet om er iets anders van te maken.
Verdriet en spijt kunnen nog steeds aanwezig zijn in deze fase, maar de emotionele overlevingstactieken van ontkenning, onderhandelen en woede zijn minder waarschijnlijk aanwezig.
Soorten verdriet
Als we de vijf stadia van rouw beschouwen, is het belangrijk op te merken dat mensen anders rouwen en dat je al dan niet elk van deze stadia kunt doorlopen, of ze allemaal in volgorde kunt ervaren. De lijnen van deze fasen zijn vaak wazig - we kunnen van de ene fase naar de andere gaan en mogelijk weer terug voordat we volledig naar een nieuwe fase gaan.
Bovendien wordt er voor geen van deze fasen een specifieke tijdsperiode voorgesteld. Iemand kan de stadia vrij snel ervaren, zoals in een kwestie van weken, waar een ander maanden of zelfs jaren kan duren om door te gaan naar een plaats van acceptatie. De tijd die je nodig hebt om door deze fasen te gaan, is volkomen normaal.
Je pijn is uniek voor jou, je relatie met de persoon die je hebt verloren is uniek en de emotionele verwerking kan voor elke persoon anders aanvoelen. Het is acceptabel dat je de tijd neemt die je nodig hebt en elke verwachting wegneemt van hoe je zou moeten presteren terwijl je je verdriet verwerkt.
De 9 beste online therapieprogramma's We hebben onpartijdige beoordelingen geprobeerd, getest en geschreven van de beste online therapieprogramma's, waaronder Talkspace, Betterhelp en Regain.Krijg advies van de Verywell Mind Podcast
Gehost door hoofdredacteur en therapeut Amy Morin, LCSW, deelt deze aflevering van The Verywell Mind Podcast hoe je mentaal sterk kunt blijven terwijl je met verdriet omgaat.
Extra modellen
Hoewel de vijf stadia van rouw, ontwikkeld door Elisabeth Kübler-Ross, worden beschouwd als een van de gemakkelijkst herkenbare modellen van rouw en verlies, zijn er ook andere modellen van rouw die opgemerkt moeten worden.
Elk model of theorie werkt om patronen te verklaren van hoe verdriet kan worden waargenomen en verwerkt. Onderzoekers op het gebied van rouw en verlies hopen deze modellen te gebruiken om begrip te bieden aan degenen die pijn hebben door het verlies van een geliefde, en om informatie te bieden die mensen in de genezende beroepen kan helpen effectieve zorg te bieden aan degenen die geïnformeerde begeleiding nodig hebben.
Hechtingstheorie en rouw Gri
De legendarische psycholoog John Bowlby richtte zijn werk op het onderzoeken van de emotionele gehechtheid tussen ouder en kind. Vanuit zijn perspectief helpen deze vroege ervaringen van gehechtheid met belangrijke mensen in ons leven, zoals verzorgers, ons gevoel van veiligheid, zekerheid, en verbindingen.
De Britse psychiater Colin Murray Parkes ontwikkelde een rouwmodel gebaseerd op Bowlby's hechtingstheorie, waarbij hij suggereert dat er vier fasen van rouw zijn bij het ervaren van het verlies van een geliefde:
- Schok en gevoelloosheid: Verlies in deze fase voelt als onacceptabel. Het meest verwant aan Kübler-Ross' stadium van ontkenning, zijn we overweldigd wanneer we proberen om te gaan met onze emoties. Parkes suggereert dat er in deze fase ook fysiek leed wordt ervaren, wat kan leiden tot somatische (lichamelijke) symptomen.
- Verlangen en zoeken: Terwijl we verlies in deze fase verwerken, kunnen we op zoek gaan naar troost om de leegte te vullen die onze geliefde heeft achtergelaten. We kunnen dit proberen door herinneringen opnieuw te beleven door middel van foto's en door te zoeken naar signalen van de persoon om zich met hen verbonden te voelen. In deze fase worden we erg in beslag genomen door de persoon die we hebben verloren.
- Wanhoop en desorganisatie: We kunnen in deze fase vragen stellen en ons boos voelen. Het besef dat onze geliefde niet terugkeert, voelt echt, en we kunnen het moeilijk vinden om onze toekomst te begrijpen of hoop te vinden. We kunnen ons in deze fase een beetje doelloos voelen en merken dat we ons terugtrekken van anderen terwijl we onze pijn verwerken.
- Reorganisatie en herstel: In deze fase hebben we meer hoop dat ons hart en onze geest hersteld kunnen worden. Net als bij de acceptatiefase van Kübler-Ross, verdwijnt verdriet of verlangen naar onze geliefde niet. We gaan echter richting genezing en het opnieuw verbinden met anderen voor ondersteuning, waarbij we kleine manieren vinden om wat normaliteit in ons dagelijks leven te herstellen.
Hoe te helpen wanneer anderen rouwen?
Het kan zo moeilijk zijn om te weten wat je moet zeggen of doen als iemand een verlies heeft meegemaakt. We doen ons best om comfort te bieden, maar soms kunnen onze inspanningen ontoereikend en nutteloos lijken.
Hier zijn een paar tips om in gedachten te houden:
- Vermijd redden of repareren. Onthoud dat de persoon die rouwt niet gerepareerd hoeft te worden. In een poging behulpzaam te zijn, kunnen we opbeurende, hoopvolle opmerkingen of zelfs humor geven om te proberen hun pijn te verzachten. Hoewel de bedoeling goed is, kan deze benadering mensen het gevoel geven dat hun pijn niet wordt gezien, gehoord of gegrond wordt.
- Forceer het niet. We willen misschien zo graag helpen en dat de persoon zich beter voelt, dus we geloven dat het sneller zal helpen om ze te helpen praten en hun emoties te verwerken voordat ze er echt klaar voor zijn. Dit is niet per se waar, en het kan zelfs een obstakel zijn voor hun genezing.
- Maak jezelf toegankelijk. Geef mensen de ruimte om te rouwen. Dit laat de persoon weten dat we beschikbaar zijn wanneer ze klaar zijn. We kunnen ze uitnodigen om met ons te praten, maar vergeet niet om begrip en validatie te geven als ze er nog niet klaar voor zijn. Herinner hen eraan dat je er bent en niet te aarzelen om naar je toe te komen.
Een woord van Verywell
Het is belangrijk om te onthouden dat iedereen anders omgaat met verlies. Hoewel je misschien merkt dat je alle vijf stadia van rouw ervaart, kun je ook merken dat het moeilijk is om je gevoelens in een van de stadia in te delen. Heb geduld met jezelf en je gevoelens bij het omgaan met verlies.
Gun uzelf de tijd om al uw emoties te verwerken, en wanneer u klaar bent om over uw ervaringen te praten met dierbaren of een zorgverlener, doe dat dan. Als je iemand steunt die een dierbare heeft verloren, onthoud dan dat je niets specifieks hoeft te doen, maar geef hem of haar de ruimte om erover te praten als ze er klaar voor zijn.
Beslissingen nemen over het leven na het ervaren van verlies
