Interpersoonlijke neurobiologie is in wezen een interdisciplinair veld dat veel wetenschapsgebieden samenbrengt, waaronder maar niet beperkt tot antropologie, biologie, taalkunde, wiskunde, natuurkunde en psychologie om gemeenschappelijke bevindingen van de menselijke ervaring vanuit verschillende perspectieven te bepalen. Interpersoonlijke neurobiologie heeft uiteindelijk dergelijke velden samengebracht om een definitie te creëren van de menselijke geest en wat de geest nodig heeft voor maximale gezondheid.
Geschiedenis
Dr. Dan Siegal, een pionier op het gebied van geestelijke gezondheid, staat bekend om zijn werk op het gebied van interpersoonlijke neurobiologie en is een expert op het gebied van mindfulness. Hij voltooide zijn medische graad aan Harvard University en postdoctorale studies aan de UCLA om psychiater te worden, met een opleiding in kinder-, jeugd- en volwassenenpsychiatrie. Hij is een wereldberoemde auteur en pedagoog, die lezingen heeft gegeven voor Zijne Heiligheid de Dalai Lama, paus Johannes Paulus II en de koning van Thailand.
De geest definiëren met behulp van interpersoonlijke neurobiologie
In het begin van de jaren negentig ontdekte Dan Siegal dat ondanks het feit dat hij onder psychiaters en andere professionals in de geestelijke gezondheidszorg zat, niemand echt een duidelijke definitie had van geestelijke gezondheid of zelfs maar de geest. Hij kwam om de geest te definiëren door de relationele onderbouwing ervan te benadrukken. Met andere woorden, we zijn wie we zijn, zoals we zijn, in relatie tot elkaar. Hij stelt dat de geest een relationeel proces is dat in wezen de stroom van energie reguleert, vandaar het 'interpersoonlijke' van de interpersoonlijke neurobiologie.
In zijn uitgeroepen audioboek, De neurobiologie van ons, bespreekt UCLA klinisch hoogleraar psychiatrie Dan Siegal hoe identiteit niet zozeer binnen een individu zit, maar tussen individuen.
De theorie achter interpersoonlijke neurobiologie
In de kern stelt interpersoonlijke neurobiologie dat we uiteindelijk zijn wie we zijn vanwege onze relaties. Verder, omdat de geest wordt gedefinieerd als een relationeel proces dat de energiestroom reguleert, zijn onze hersenen voortdurend bezig zichzelf opnieuw te bedraden. Alle relaties veranderen de hersenen, vooral de meest intieme, zoals die met onze primaire verzorgers of romantische partners. Hoewel ooit werd gedacht dat onze vroege ervaringen bepaalden wie we zijn, stelt interpersoonlijke neurobiologie dat onze hersenen voortdurend worden hervormd door nieuwe relaties.
Het bewijs van deze theorie is een experiment dat aantoont hoe een korte dosis effectieve relatietherapie, namelijk emotioneel gerichte therapie, de manier kan veranderen waarop de hersenen reageren op angst en dreiging. Dit is slechts een van de vele neuroimaging-onderzoeken die aantonen hoe de hersenen in de loop van de tijd kunnen veranderen op basis van relaties en nieuwe ervaringen.
We zijn socialer dan we beseffen. Sociale pijn wordt in de hersenen op dezelfde manier gecodeerd als fysieke pijn: Beide vormen van pijn signaleren gevaar voor onze overleving. Interpersoonlijke neurobiologie draagt bij aan het groeiende aantal onderzoeken dat aantoont hoe sociaal we zijn. Omdat interpersoonlijke neurobiologie het belang van gezonde relaties voor een gezonde geest benadrukt, benadrukt het ook het belang van goed zorgen voor je connecties met anderen.
Implicaties
Interpersoonlijke neurobiologie biedt grote hoop aan alle overlevenden van trauma's, psychotherapeuten, psychiaters en hun patiënten. Interpersoonlijke neurobiologie onderzoekt hoe de hersenen groeien en veranderen op basis van relaties. Positieve relaties brengen positieve veranderingen voort, die genezing opleveren voor degenen die een trauma hebben opgelopen.
