Interesse in inlichtingen gaat duizenden jaren terug. Maar pas toen psycholoog Alfred Binet de opdracht kreeg om studenten te identificeren die onderwijshulp nodig hadden, werd de eerste intelligente quotiënt (IQ)-test geboren. Hoewel het zijn beperkingen heeft en veel lookalikes heeft die veel minder rigoureuze metingen gebruiken, is de IQ-test van Binet over de hele wereld bekend als een manier om intelligentie te vergelijken.
Geschiedenis
Aan het begin van de twintigste eeuw vroeg de Franse regering Binet om te helpen beslissen welke leerlingen het meest waarschijnlijk moeilijkheden zouden ondervinden op school. De regering had wetten aangenomen die eisten dat alle Franse kinderen naar school gingen, dus het was belangrijk om een manier te vinden om kinderen te identificeren die gespecialiseerde hulp nodig hadden.
Binet en zijn collega, Theodore Simon, begonnen vragen te ontwikkelen die zich richtten op gebieden die niet expliciet op scholen worden onderwezen, zoals aandacht, geheugen en probleemoplossende vaardigheden. Aan de hand van deze vragen bepaalde Binet welke de beste voorspellers waren van schoolsucces.
Hij realiseerde zich al snel dat sommige kinderen meer geavanceerde vragen konden beantwoorden die oudere kinderen over het algemeen konden beantwoorden, en vice versa. Op basis van deze observatie suggereerde Binet het concept van mentale leeftijd, of een maat voor intelligentie gebaseerd op de gemiddelde capaciteiten van kinderen van een bepaalde leeftijdsgroep.
Eerste IQ-test
Deze eerste intelligentietest, tegenwoordig de Binet-Simon-schaal genoemd, werd de basis voor de intelligentietests die vandaag nog steeds worden gebruikt. Binet zelf geloofde echter niet dat zijn psychometrische instrumenten konden worden gebruikt om een enkel, permanent en aangeboren niveau van intelligentie te meten.
Binet benadrukte de beperkingen van de test en suggereerde dat intelligentie een veel te breed concept is om met een enkel getal te kwantificeren. In plaats daarvan benadrukte hij dat intelligentie door veel factoren wordt beïnvloed, dat het in de loop van de tijd verandert en dat het alleen kan worden vergeleken bij kinderen met vergelijkbare achtergronden.
Stanford-Binet intelligentietest
Toen de Binet-Simon-schaal naar de Verenigde Staten werd gebracht, wekte deze veel belangstelling. De psycholoog Lewis Terman van Stanford University nam de originele test van Binet en standaardiseerde deze met behulp van een steekproef van Amerikaanse deelnemers. Deze aangepaste test, voor het eerst gepubliceerd in 1916, heette de Stanford-Binet Intelligence Scale en werd al snel de standaard intelligentietest die in de VS werd gebruikt.
De Stanford-Binet intelligentietest gebruikte een enkel getal, bekend als het intelligentiequotiënt (of IQ), om de score van een persoon op de test weer te geven. De Stanford-Binet blijft vandaag een populair beoordelingsinstrument, ondanks het feit dat het in de loop der jaren sinds de oprichting een aantal herzieningen heeft ondergaan.
De IQ-score werd berekend door de mentale leeftijd van de testpersoon te delen door zijn of haar chronologische leeftijd en dit getal vervolgens met 100 te vermenigvuldigen.
Een kind met een mentale leeftijd van 12 en een chronologische leeftijd van 10 zou bijvoorbeeld een IQ van 120 (12/10 x 100) hebben.
Voor- en nadelen van IQ-testen
Aan het begin van de Eerste Wereldoorlog stonden functionarissen van het Amerikaanse leger voor de taak een enorm aantal rekruten te screenen. In 1917 ontwikkelde psycholoog Robert Yerkes als voorzitter van de commissie voor het psychologisch onderzoek van rekruten twee tests, de alfa- en bètatests van het leger.
De Army Alpha was ontworpen als een schriftelijke test, terwijl de Army Beta bestond uit foto's voor rekruten die geen Engels konden lezen of spraken. De tests werden afgenomen bij meer dan 2 miljoen soldaten in een poging het leger te helpen bepalen welke mannen geschikt waren voor specifieke posities en leiderschapsrollen.
Na de oorlog bleven de tests in uiteenlopende situaties buiten het leger in gebruik. IQ-tests werden bijvoorbeeld gebruikt om nieuwe immigranten te screenen wanneer ze de Verenigde Staten binnenkwamen. De resultaten van deze tests werden helaas gebruikt om ingrijpende en onnauwkeurige generalisaties te maken over hele bevolkingsgroepen, wat ertoe leidde dat sommige "experts" van de inlichtingendienst het Congres aanspoorden om immigratiebeperkingen in te voeren.
Wechsler Intelligentie Weegschalen
Voortbouwend op de Stanford-Binet-test creëerde de Amerikaanse psycholoog David Wechsler een nieuw meetinstrument. Net als Binet geloofde Wechsler dat intelligentie verschillende mentale vermogens omvatte. Ontevreden met de beperkingen van de Stanford-Binet, publiceerde hij in 1955 zijn nieuwe intelligentietest, bekend als de Wechsler Adult Intelligence Scale (WAIS).
Wechsler ontwikkelde ook twee verschillende tests speciaal voor gebruik bij kinderen: de Wechsler Intelligence Scale for Children (WISC) en de Wechsler Preschool and Primary Scale of Intelligence (WPPSI). De volwassen versie van de test is herzien sinds de oorspronkelijke publicatie en staat nu bekend als de WAIS-IV.
WAIS-IV
De WAIS-IV bevat 10 subtests, samen met vijf aanvullende tests. De test levert scores op vier belangrijke intelligentiegebieden: een schaal voor verbaal begrip, een schaal voor perceptueel redeneren, een schaal voor het werkgeheugen en een schaal voor verwerkingssnelheid.
De test biedt ook twee brede scores die kunnen worden gebruikt als een samenvatting van de algehele intelligentie. De Full-Scale IQ-score combineert de prestaties op alle vier de indexscores, en de General Ability Index is gebaseerd op zes subtestscores.
Subtestscores op de WAIS-IV kunnen nuttig zijn bij het identificeren van leerproblemen, zoals gevallen waarin een lage score op sommige gebieden in combinatie met een hoge score op andere gebieden erop kan wijzen dat het individu een specifieke leermoeilijkheid heeft.
In plaats van de test te scoren op chronologische leeftijd en mentale leeftijd, wordt de WAIS gescoord door de score van de testpersoon te vergelijken met de scores van anderen in dezelfde leeftijdsgroep. De gemiddelde score is vastgesteld op 100, waarbij tweederde van de scores in het normale bereik tussen 85 en 115 ligt. Deze scoringsmethode is de standaardtechniek geworden bij het testen van intelligentie en wordt ook gebruikt in de moderne herziening van de Stanford-Binet test.
