Uw arts zal zeer voorzichtig zijn bij het diagnosticeren van depressie of een andere psychische stoornis. In sommige gevallen kunt u een "voorlopige" of "differentiële" diagnose hebben totdat er meer informatie kan worden verzameld.
Wat houdt dat in en wat is de standaardprocedure voor een diagnose? Dit zijn de vragen die we zullen beantwoorden, zodat u het proces volledig kunt begrijpen. De sleutel is om geduldig en eerlijk te zijn, omdat dit uw arts zal helpen het juiste behandelplan voor u op te stellen.
Wat is een voorlopige diagnose?
Een voorlopige diagnose betekent dat uw arts niet 100% zeker is van een diagnose omdat er meer informatie nodig is. Met een voorlopige diagnose maakt uw arts een weloverwogen schatting van de meest waarschijnlijke diagnose.
Onder de nieuwste editie van de Diagnostische en statistische handleiding voor geestelijke aandoeningen (DSM-5), wordt een voorlopige diagnose aangegeven door de specificatie "voorlopig" tussen haakjes naast de naam van de diagnose te plaatsen. Er kan bijvoorbeeld iets staan als 309.81 Posttraumatische stressstoornis (voorlopig).
Zodra meer informatie is verzameld en een definitieve diagnose is gesteld, wordt deze specificatie verwijderd.
Wat is een differentiële diagnose?
Een differentiële diagnose houdt in dat er meer dan één mogelijkheid is voor uw diagnose. Uw arts moet hier onderscheid tussen maken om de werkelijke diagnose en het juiste behandelplan te bepalen.
Helaas zijn er momenteel geen laboratoriumtests om depressie te identificeren. In plaats daarvan is de diagnose gebaseerd op uw medische geschiedenis en uw symptomen. Het is ook noodzakelijk om andere mogelijke oorzaken uit te sluiten, omdat er verschillende medische aandoeningen zijn die aan de oppervlakte kunnen lijken op depressie met gedeelde symptomen.
Volgens Dr. Michael B. First, hoogleraar klinische psychiatrie aan de Columbia University en auteur van de DSM-5 Handboek voor differentiële diagnose, omvat het maken van een goede differentiële diagnose van depressie zes stappen
Stap 1: sluit malingering en nagebootste stoornis uit
Volgens First moet de eerste stap van een arts een poging zijn om te bepalen of patiënten hun symptomen faken. Over het algemeen zijn hier twee mogelijke redenen voor: malingering en nagebootste wanorde
Malingerende stoornis-
Wanneer mensen het gevoel hebben dat ze iets te winnen hebben bij een bepaalde diagnose. Ze willen bijvoorbeeld bepaalde verantwoordelijkheden vermijden.
-
Wanneer mensen psychologische voordelen halen uit de rol van zieke persoon.
Stap 2: Sluit drugsgerelateerde oorzaken uit
Bepaalde medicijnen, zowel legaal als illegaal, kunnen dezelfde symptomen veroorzaken als depressie wanneer ze verkeerd worden gebruikt of worden gebruikt zoals voorgeschreven. Dit kan het volgende omvatten:
Geneesmiddelen op recept en vrij verkrijgbare medicijnen
Hieronder staan medicijnen die de symptomen van depressie kunnen veroorzaken:
- Anticholinergica: Bentyl
- Anticonvulsiva: Tegretol (carbamazepine), Topamax (topiramaat) en Neurontin (gabapentine)
- Benzodiazepinen: Xanax (alprazolam), Restoril (temazepam) en Valium (diazepam)
- Bètablokkers: metoprolol en Inderal (propranolol)
- Corticosteroïden: cortison, prednison, methylprednisolon en triamcinolon
- Geneesmiddelen die hormonen beïnvloeden: anticonceptiepillen, oestrogeenvervangende therapie
- opioïden
- Statines en andere cholesterolverlagende medicijnen
Illegale of recreatieve drugs
Hieronder staan illegale drugs die de symptomen van depressie kunnen veroorzaken:
- Alcohol
- Hallucinogenen: LSD, paddo's (psilocybine), ketamine
- Heroïne
- Inhalatiemiddelen (oplosmiddelen, spuitbussen, gassen, nitraten)
- Fencyclidine: PCP (Angel Dust)
Het is vrij eenvoudig om te weten of iemand recepten gebruikt, het kan nodig zijn dat een arts een klein onderzoek doet als het gaat om drugsmisbruik.
Artsen kunnen aanwijzingen krijgen over het gebruik van illegale drugs, zegt First, door de patiënt te interviewen. Soms wordt ook de familie geïnterviewd. Ze kunnen ook zoeken naar tekenen van intoxicatie en bloed- of urinetests uitvoeren om te screenen op de aanwezigheid van zowel legale als illegale drugs.
Stap 3: Algemene medische aandoeningen uitsluiten
Er zijn verschillende aandoeningen waarbij depressie een symptoom is. Het is erg belangrijk om deze uit te sluiten, omdat het mogelijk een behandeling vereist die verder gaat dan psychotherapie of een antidepressivum om de onderliggende oorzaken van depressie te verwijderen of te verminderen.
Om dit te doen, zullen clinici vragen naar eerder gediagnosticeerde aandoeningen. Ze zijn vooral geïnteresseerd in degenen die rond dezelfde tijd als een depressie zijn begonnen. Laboratoriumtests kunnen worden besteld om te screenen op aandoeningen die vaak worden geassocieerd met de symptomen van depressie.
Sommige aandoeningen die vaak worden aangezien voor depressie zijn:
- Aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (ADHD)
- Auto-immuunziekten (zoals reumatoïde artritis en lupus)
- Bipolaire stoornis
- Chronisch vermoeidheidssyndroom
- suikerziekte
- Fibromyalgie
- Hypothyreoïdie
- ziekte van Lyme
- Slaapproblemen
Stap 4: Bepaal de primaire stoornis
Zodra andere mogelijke oorzaken zijn geëlimineerd, is het noodzakelijk om te onderscheiden welke specifieke psychiatrische stoornis de patiënt heeft.
Artsen moeten een depressieve stoornis onderscheiden van gerelateerde stemmingsstoornissen en andere stoornissen die vaak samengaan met depressie. Dit wordt gedaan door de criteria te volgen die zijn vastgelegd in de DSM-5.
Stap 5: Onderscheid het van andere categorieën
Er zijn momenten waarop de symptomen van een persoon significant zijn, maar onder de drempel liggen om een nieuwe diagnose te stellen.
Ten eerste suggereert dat de arts een diagnose van aanpassingsstoornis overweegt. Dit is een aandoening waarbij de symptomen onaangepast zijn - niet typisch - als reactie op de psychologische stressor. Dit betekent dat de symptomen je ervan weerhouden om met de stoornis om te gaan. Enkele veelvoorkomende voorbeelden van onaangepast gedrag zijn vermijding, passieve communicatie, woede en middelengebruik.
Als die categorie niet geschikt is, kunnen ze overwegen de diagnose in "andere" of "niet-gespecificeerde" categorieën te plaatsen.
"Anders"-
Geeft aan dat een persoon een cluster van symptomen heeft die momenteel niet bestaan als een afzonderlijke diagnostische categorie zoals beschreven in de DSM-5.
-
Geeft aan dat de symptomen van een persoon niet netjes in een bestaande categorie passen. Met meer informatie kan een diagnose echter mogelijk zijn.
Stap 6: Grens vaststellen
Ten slotte moeten clinici een oordeel vellen. Ze moeten bepalen of de patiënt in het dagelijks leven significante beperkingen of stress ervaart die als een psychische stoornis zouden kunnen worden aangemerkt.
Bovendien moeten clinici een depressieve stoornis onderscheiden van rouw. Hoewel verdriet aanzienlijke beperkingen en leed kan veroorzaken, hoeft het niet noodzakelijkerwijs te worden aangemerkt als een psychische stoornis
Een woord van Verywell
Het correct diagnosticeren van een depressie of een andere psychische aandoening is de eerste stap in de behandeling van de hele persoon. Met een juiste diagnose kunt u met uw arts of professional in de geestelijke gezondheidszorg werken aan een effectief behandelplan, dat een combinatie van medicijnen, psychotherapie en veranderingen in levensstijl kan inhouden om weer in balans te komen en u weer uzelf te voelen.