Kinderen die in huizen wonen waar er sprake is van middelenmisbruik door ouders, kunnen het leven moeilijk, onvoorspelbaar en verwarrend vinden. Soms geloven ze zelfs dat het alcohol- of drugsmisbruik hun schuld is. Omgaan met deze chaos en onvoorspelbaarheid kan kinderen onzeker en onzeker maken. Bovendien kunnen ze inconsistente berichten van hun ouders ontvangen.
Als gevolg hiervan kunnen kinderen zich schuldig en beschaamd voelen als ze proberen de 'geheimen' van het gezin te bewaren. En ze voelen zich vaak in de steek gelaten vanwege de emotionele onbeschikbaarheid van hun ouders.
Hoe praat je met kinderen over verslaving
Of je nu de niet-verslaafde ouder van het kind bent, een bezorgd familielid of een leraar, praten met kinderen over de verslaving van hun ouders is geen gemakkelijk gesprek. Maar het is er een die moet gebeuren. Het probleem negeren of proberen te doen alsof het niet bestaat, is nooit een goed idee en laat kinderen zich alleen afvragen of dit de manier is waarop ieders leven is.
Zelfs als je het niet hebt over de verslaving van hun ouders, weten kinderen nog steeds dat het bestaat. Bovendien beschermt het verdoezelen of doen alsof het niet erg is hen niet tegen de pijn die de verslaving hen veroorzaakt. Ze worden nog steeds beïnvloed. Door open en eerlijk over de verslaving te praten, kunnen ze zelfs gezondere manieren vinden om het trauma dat ze ervaren het hoofd te bieden.
Bovendien ben je in staat om de waarheid over de verslaving van hun ouders te delen en enkele van de leugens die ze misschien geloven te verdrijven, zoals de onjuiste overtuiging dat ze op de een of andere manier de schuld hebben of dat ze hun ouder kunnen 'helpen' om beter te worden. Dit soort overtuigingen kan leiden tot ongezonde coping-mechanismen bij kinderen, zoals codependency.
Als je eenmaal hebt besloten om met een kind te praten over de verslaving van hun ouders, is het belangrijk om jezelf eerst te onderwijzen. U wilt er zeker van zijn dat u correcte informatie deelt. Evenzo moet u uw gesprekken geschikt houden voor de leeftijd.
Voor kinderen jonger dan 10 jaar moet je bijvoorbeeld onthouden dat ze de wereld nog steeds vanuit een op mij gericht perspectief bekijken. Bijgevolg zullen ze waarschijnlijk zichzelf de schuld geven of denken dat ze iets hebben gedaan om de verslaving te veroorzaken.
Zorg ervoor dat je ze geruststelt dat ze de verslaving niet hebben veroorzaakt en dat ze niets kunnen doen om te voorkomen dat hun ouders gaan drinken of drugs gebruiken.
Stel ze gerust dat hun ouders van ze houden, maar dat ze een ziekte hebben en hulp nodig hebben. Herinner hen er ook aan dat je van ze houdt en er bent om ze te steunen.
Als het om tweens gaat, wil je er zeker van zijn dat ze alle feiten hebben over de verslaving van hun ouders. Op deze leeftijd is het voor hen verleidelijk om samen te voegen wat ze wel weten en te proberen hun eigen verklaringen te bedenken. Je doel moet zijn om dat te voorkomen.
Zorg er dus voor dat je al hun vragen open en eerlijk beantwoordt. Je kunt de tween ook uitnodigen om naar je toe te komen wanneer ze van streek of verward zijn en wat antwoorden nodig hebben.
Ten slotte, als je met tieners praat, is het eerste waar je aan moet denken, dat ze misschien boos zijn over de verslaving. Dit kan met name het geval zijn als de verslaving ertoe heeft geleid dat ze tijd met hun vrienden hebben moeten missen vanwege het zorgen voor jongere broers en zussen of het doen van extra klusjes.
Wees gevoelig voor hoe de verslaving hen heeft beïnvloed.
Als je kunt, probeer de tiener dan de kans te geven om deel te nemen aan activiteiten of om een hobby op te pakken die hun zelfrespect vergroot. En op een gegeven moment zou je moeten praten over het feit dat verslaving een ziekte is met een genetische component. Ze moeten dus afzien van het experimenteren met drugs en alcohol, omdat de kans dat ze een verslaving ontwikkelen zoals hun ouder groter is dan bij andere kinderen.
Wanneer een gesprek voeren?
Als het gaat om de timing van het gesprek over de verslaving van een ouder, moet je overwegen om het te hebben zodra je weet dat er een probleem is, vooral als je een familielid bent. Maar het kiezen van de juiste tijd en plaats is nog steeds belangrijk.
Zorg ervoor dat u een tijdstip kiest waarop het kind ontspannen is. Proberen een gesprek te voeren wanneer ze overstuur, boos of moe zijn, zal je ervan weerhouden om de impact te hebben waar je op hoopt.
Zorg er ook voor dat wanneer u praat, u zich op een comfortabele plek bevindt waar er geen risico is dat u zich boven uw hoofd bevindt. En wees gevoelig voor het feit dat kinderen er vaak vanuit gaan dat niemand weet wat er in hun huis gebeurt.
Als u geen familielid bent, moet u erop voorbereid zijn dat kinderen een eerste verrassing zullen ervaren met betrekking tot uw gesprek. Ze kunnen ook ontkennen dat er een probleem is, dus wees geduldig.
Zorg er ten slotte voor dat je het gesprek met empathie en geduld benadert. Stel vragen zodat je hun perspectief begrijpt, en als ze zichzelf de schuld geven, stel ze dan gerust dat ze geen schuld hebben. De verslaving van hun ouders is niet hun verantwoordelijkheid.
Berichten die kinderen moeten horen
Leven met een verslaafde ouder is vaak chaotisch, eenzaam en zelfs eng, vooral als het gezin uit elkaar gaat vanwege middelenmisbruik. Zelfs als kinderen niet uit huis worden gehaald, kan het leven bij een ouder die alcohol of andere middelen misbruikt ervoor zorgen dat kinderen teruggetrokken en verlegen worden, terwijl anderen explosief en gewelddadig kunnen worden.
Evenzo ontwikkelen kinderen met een verslaafde ouder vaak problemen met zelfrespect, gehechtheid, autonomie en vertrouwen. Dus, wat vertel je kinderen als een of beide ouders worstelen met een verslaving?
Omdat vertrouwen bijna altijd een probleem is, moet je ze eerst en vooral de waarheid vertellen.
Bovendien geeft de National Association for Children of Alcoholics (NACoA) aan dat er vier berichten zijn die kinderen met verslaafde ouders moeten horen. Ze moeten weten dat verslaving een ziekte is waar ze geen controle over hebben en dat het oké is om erover te praten, zelfs als hun is verteld dat niet te doen. En, belangrijker nog, ze moeten weten dat ze niet alleen zijn.
Verslaving is een ziekte
Als ouders dronken of high zijn, kunnen ze soms dingen doen die gemeen zijn of dingen zeggen die niet kloppen. Of ze kunnen beloftes doen die ze niet nakomen, zoals niet komen opdagen voor een dansrecital van een kind nadat ze hebben beloofd dat ze er zullen zijn of vergeten ze op te halen van de voetbaltraining wanneer het hun beurt is in de carpool.
Soms zullen verslaafde ouders ook dingen doen die gênant zijn, zoals bedwelmd opdagen voor een schoolfeest, hun woorden uitspreken als ze met een leraar praten, of in woede ontploffen bij een basketbalwedstrijd. Al deze dingen zijn extreem moeilijk voor kinderen, hoe oud ze ook zijn.
Kinderen kunnen zich schamen, verward en boos voelen door het gedrag van hun ouders. Zorg ervoor dat je hun gevoelens bevestigt en leg uit dat wat ze voelen normaal is. Maar herinner hen er ook aan dat verslaving een ziekte is.
Kinderen moeten gerustgesteld worden dat hun ouders geen "slechte" mensen zijn. In plaats daarvan hebben ze een ziekte waardoor ze verkeerde keuzes maken.
Het is niet jouw fout
De meeste kinderen hebben het gevoel dat ze verantwoordelijk zijn voor de verslaving van hun ouders. Zelfs als ze realistisch weten dat ze geen schuld hebben, kunnen ze nog steeds worstelen met schuldgevoelens en zich afvragen of er iets is dat ze kunnen doen om te voorkomen dat hun ouder het gebruikt.
Oudere kinderen kunnen bijvoorbeeld plannen met hun vrienden annuleren, in de hoop dat als ze thuis blijven bij hun ouder, ze kunnen voorkomen dat ze drinken of drugs gebruiken. Hoewel dit type reactie normaal is, is het niet gezond. Bovendien weerhoudt het ouders er niet van om middelen te misbruiken.
Als je met een kind praat dat een verslaafde ouder heeft, zorg er dan voor dat ze begrijpen dat dit niet de reden is dat een ouder te veel drinkt of drugs gebruikt. Ze hebben de verslaving niet veroorzaakt en ze kunnen het ook niet stoppen.
Je bent niet alleen
Leven met een verslaafde kan heel overweldigend zijn, vooral als die verslaafde een ouder is. Kinderen horen zich immers veilig thuis te voelen zonder zich zorgen te maken of er wel voor hen gezorgd wordt. Maar in huizen met een verslaafde is er heel weinig veiligheid en zekerheid, waardoor kinderen zich alleen kunnen voelen. Bovendien zijn ze er vaak van overtuigd dat niemand begrijpt wat ze doormaken.
Om deze reden moet je er zeker van zijn dat je benadrukt dat ze niet alleen zijn en dat je er voor hen bent wanneer ze willen praten.
Je kunt kinderen er ook aan herinneren dat veel andere kinderen ouders hebben die verslaafd zijn aan drugs of alcohol, zelfs op hun eigen school. Dus hoewel wat ze meemaken extreem moeilijk is, zijn ze niet de enige die zoiets meemaken. Gewoon weten dat er anderen zijn die dezelfde pijn en verwarring voelen, kan voor kinderen geruststellend zijn.
Het is oké om te praten
Vaak wordt kinderen die opgroeien met een verslaafde ouder verteld aan niemand te vertellen wat er in hun huis gebeurt. Dientengevolge voelen ze vaak veel schaamte en schaamte over hun leven thuis.
Daarom moet je ze verzekeren dat het oké is om over het probleem te praten zonder bang, beschaamd of beschaamd te hoeven zijn. Herinner hen eraan dat ze niet hoeven te liegen, niet voor hun ouder hoeven te dekken of geheimen hoeven te bewaren. Moedig ze in plaats daarvan aan om met iemand te praten die ze vertrouwen: een leraar, counselor, pleegouder of leden van een groepsondersteuningsgroep zoals Alateen.
De 7 C's
NACoA suggereert ook dat kinderen de "7 C's van verslaving" onthouden wanneer ze omgaan met het middelenmisbruik van hun ouders. Help hen daarom deze belangrijke feiten te leren:
- ik niet oorzaak het.
- ik kan niet genezen het.
- ik kan niet controle het.
- ik kan zorg voor mezelf,
- Door communiceren mijn gevoelens,
- Gezond maken keuzes, en
- Door vieren mezelf.
Een woord van Verywell
Kinderen uit gezinnen waar middelenmisbruik door ouders is, zijn vaak bang, eenzaam en voelen zich vaak geïsoleerd van de samenleving. Zorg ervoor dat je met ze praat over wat ze ervaren. En of je de boodschap nu perfect aflevert of niet, ze gewoon iemand geven met wie ze kunnen praten is een belangrijke stap in hun herstel. Wacht dus niet te lang met het praten met hen.