Sociaal-culturele theorie is een opkomende theorie in de psychologie die kijkt naar de belangrijke bijdragen die de samenleving levert aan individuele ontwikkeling. Deze theorie benadrukt de interactie tussen mensen in ontwikkeling en de cultuur waarin ze leven. Sociaal-culturele theorie suggereert ook dat menselijk leren grotendeels een sociaal proces is.
Vygotsky en socioculturele theorie The
De socioculturele theorie is voortgekomen uit het werk van de baanbrekende psycholoog Lev Vygotsky, die geloofde dat ouders, verzorgers, leeftijdsgenoten en de cultuur in het algemeen verantwoordelijk waren voor het ontwikkelen van functies van hogere orde. Volgens Vygotsky heeft leren zijn basis in de interactie met andere mensen. Als dit eenmaal is gebeurd, wordt de informatie vervolgens op individueel niveau geïntegreerd.
Vygotsky was een tijdgenoot van andere grote denkers zoals Freud, Skinner en Piaget, maar zijn vroege dood op 37-jarige leeftijd en de onderdrukking van zijn werk in stalinistisch Rusland lieten hem tot vrij recent in relatieve onbekendheid achter. Naarmate zijn werk op grotere schaal werd gepubliceerd, kregen zijn ideeën steeds meer invloed op gebieden als de ontwikkeling van kinderen, cognitieve psychologie en onderwijs.
Socioculturele theorie richt zich niet alleen op hoe volwassenen en leeftijdsgenoten individueel leren beïnvloeden, maar ook op hoe culturele overtuigingen en attitudes van invloed zijn op hoe leren plaatsvindt.
Volgens Vygotsky worden kinderen geboren met fundamentele biologische beperkingen in hun hoofd. Elke cultuur biedt echter 'instrumenten voor intellectuele aanpassing'. Met deze hulpmiddelen kunnen kinderen hun vaardigheden gebruiken op een manier die past bij de cultuur waarin ze leven. Terwijl de ene cultuur bijvoorbeeld de nadruk legt op geheugenstrategieën zoals het maken van aantekeningen, kan een andere cultuur hulpmiddelen gebruiken zoals herinneringen of uit het hoofd leren.
Piaget versus Vygotsky: belangrijkste verschillen Difference
Hoe verschilt Vygotsky's socioculturele theorie van Piagets theorie van cognitieve ontwikkeling? Ten eerste legde Vygotsky meer nadruk op hoe sociale factoren de ontwikkeling beïnvloeden. Terwijl de theorie van Piaget benadrukte hoe de interacties en verkenningen van een kind de ontwikkeling beïnvloedden, benadrukte Vygotsky de essentiële rol die sociale interacties spelen in cognitieve ontwikkeling.
Een ander belangrijk verschil tussen de twee theorieën is dat terwijl de theorie van Piaget suggereert dat ontwikkeling grotendeels universeel is, Vygotsky beweert dat cognitieve ontwikkeling kan verschillen tussen verschillende culturen. De ontwikkelingsgang in de westerse cultuur kan bijvoorbeeld anders zijn dan in de oosterse cultuur.
In zijn tekst 'Sociale en persoonlijkheidsontwikkeling' legt David R. Shaffer uit dat terwijl Piaget geloofde dat cognitieve ontwikkeling redelijk universeel was, Vygotsky geloofde dat elke cultuur unieke verschillen vertoont. Omdat culturen zo dramatisch kunnen variëren, suggereert Vygotsky's sociaal-culturele theorie dat zowel het verloop als de inhoud van intellectuele ontwikkeling niet zo universeel zijn als Piaget geloofde.
De zone van naaste ontwikkeling
Een belangrijk concept in de sociaal-culturele theorie staat bekend als de zone van naaste ontwikkeling. Volgens Vygotsky is dit "de afstand tussen het werkelijke ontwikkelingsniveau zoals bepaald door onafhankelijke probleemoplossing en het niveau van potentiële ontwikkeling zoals bepaald door probleemoplossing onder begeleiding van volwassenen of in samenwerking met meer capabele leeftijdsgenoten."
In wezen omvat het alle kennis en vaardigheden die een persoon nog niet zelf kan begrijpen of uitvoeren, maar die wel onder begeleiding kan leren. Omdat kinderen hun vaardigheden en kennis mogen uitbreiden, vaak door iemand te observeren die iets verder is dan zij, zijn ze in staat om deze zone van naaste ontwikkeling geleidelijk uit te breiden.
Praktische toepassingen voor de socioculturele theorie van Vygotskysky
Sociaal-culturele theorie is de laatste jaren aan populariteit gewonnen, vooral in onderwijsomgevingen. Hier leest u hoe deze theorie in de praktijk in de praktijk kan worden gebracht.
In het klaslokaal
Inzicht in de zone van naaste ontwikkeling kan nuttig zijn voor leraren. In de klas kunnen leraren studenten eerst beoordelen om hun huidige vaardigheidsniveau te bepalen. Opvoeders kunnen dan instructie geven die de grenzen van de mogelijkheden van elk kind oprekt.
In het begin kan de leerling hulp nodig hebben van een volwassene of een medeleerling met meer kennis, maar uiteindelijk zal hun zone van naaste ontwikkeling zich uitbreiden. Docenten kunnen deze uitbreiding helpen bevorderen door:
- Plannen en organiseren van hun instructie en lessen: De leraar kan bijvoorbeeld de klas indelen in groepen waarin minder bekwame kinderen worden gekoppeld aan studenten met een hoger vaardigheidsniveau.
- Gebruik van hints, prompts en directe instructies om kinderen te helpen hun vaardigheden te verbeteren.
- Stellingen, waarbij de leraar specifieke aanwijzingen geeft om het kind progressief naar een doel te brengen.
In socialisatie en spelen
De theorie van Vygotsky benadrukte ook het belang van spelen bij het leren. Leraren en ouders kunnen deze kennis gebruiken door kinderen volop mogelijkheden te bieden voor spelervaringen. Vygotsky geloofde dat kinderen door te spelen en zich in te beelden, hun conceptuele vaardigheden en kennis van de wereld verder konden uitbreiden.
Soorten spel die het leren kunnen bevorderen, zijn onder meer denkbeeldig spel, rollenspel, games en het naspelen van echte gebeurtenissen. Dergelijke activiteiten helpen de groei van abstract denken te bevorderen.
