De dovengemeenschap worstelt dagelijks met stigmatisering, vooroordelen en communicatie, maar dat is niet alles: uit medische studies is gebleken dat dove mensen ongeveer twee keer zo vaak lijden aan geestelijke gezondheidsproblemen als de algemene bevolking, en ook echte problemen hebben om toegang te krijgen tot de benodigde geestelijke gezondheidszorg. .
De geestelijke gezondheidsproblemen die veel voorkomen in de dovengemeenschap zijn depressie, angst en ernstige ziekten zoals bipolaire stoornis en schizofrenie.
Psychische aandoeningen worden in de dovengemeenschap verergerd door moeilijkheden bij het communiceren met zorgverleners - onderzoekers hebben ontdekt dat liplezen niet voldoende is, tolken die gebarentaal kennen zijn schaars en veel diagnostische hulpmiddelen zijn afhankelijk van kennis die niet gebruikelijk is bij doven .
Geestelijke gezondheid in de dovengemeenschap
Veel mensen hebben enig gehoorverlies - tussen 15% en 26% van de bevolking, volgens één onderzoek. Maar het is een ander probleem om diep doof te zijn, vooral als je doof werd voordat je de kans had om gesproken taal te leren. Ongeveer zeven op de 10.000 mensen vallen in deze categorie, en de meesten beschouwen zichzelf als een culturele minderheid die gebarentaal gebruikt in plaats van gesproken taal.
Moeite om te functioneren in een horende wereld kan leiden tot psychische problemen. In een onderzoek waarbij slechthorenden betrokken waren, zei ongeveer 41% dat ze geloofden dat communicatieproblemen in combinatie met stress in het gezin en algemene vooroordelen in sommige gevallen suïcidale depressie, middelenmisbruik of gewelddadig gedrag zouden kunnen veroorzaken of daartoe zouden kunnen bijdragen.
Als uw geliefde doof is en zelfmoordgedachten heeft, neem dan contact op met de National Suicide Prevention Lifeline op: 1-800-273-8255 voor ondersteuning en hulp van een getrainde counselor. Bel 112 als u of een naaste in direct gevaar verkeert.
Zie onze Nationale Hulplijn Database voor meer informatie over geestelijke gezondheid.
Andere studies hebben aangetoond dat ongeveer een kwart van de dove studenten leerproblemen, ontwikkelingsachterstand, visuele beperking of autisme heeft. Dove kinderen die moeite hebben om met hun familie te communiceren, hebben vier keer meer kans op psychische stoornissen dan dove kinderen die weinig of geen problemen hebben met de communicatie met familieleden.
Pesten van dove kinderen komt ook vaak voor op school, en dove jongens en meisjes zijn veel vaker het slachtoffer van seksueel geweld.
Communicatie nodig, maar schaars
Geestelijke gezondheidszorg is moeilijk toegankelijk voor doven. Uit een kleine studie onder 54 mensen bleek dat meer dan de helft geen geestelijke gezondheidszorg had kunnen vinden waar zij, als dove mensen, gebruik van konden maken.
Bovendien worden psychiatrische aandoeningen zoals stemmingsstoornissen vaak ondergediagnosticeerd in de dovengemeenschap, grotendeels als gevolg van communicatieproblemen, waaronder:
- weinig ervaren tolken tussen Engels en gebarentaal
- problemen bij de vertaling tussen gesproken en gebarentaal
- verschillen in hoe dove mensen gevoelens tonen en geestelijke gezondheid ervaren
Lezen en schrijven zijn in deze context geen adequate vervanging voor gesproken taal. Gehoorverlies verstoort nogal wat met de woordenschat, en zo veel dove afgestudeerden van de middelbare school lezen en schrijven op het niveau van de lagere school.
Bovendien is liplezen verre van 100% nauwkeurig - de gemiddelde dove volwassene kan slechts 26% tot 40% van de spraak liplezen.
Toegang krijgen tot geestelijke gezondheidsdiensten
Vanwege deze communicatieproblemen ontdekte de meerderheid van de deelnemers aan een onderzoek onder dove personen dat doven de voorkeur gaven aan een dove professional om hen geestelijke gezondheidszorg te bieden. Bovendien zijn ervaren tolken erg belangrijk… maar zij zijn slechts de eersten stap in het helpen van doven om toegang te krijgen tot adequate geestelijke gezondheidszorg.
Problemen met de tijd zijn belangrijk bij het diagnosticeren van psychische stoornissen - vragen als "Heeft u het afgelopen jaar een maand of langer moeite gehad met slapen?" of "voor zes maanden of langer?" zijn algemeen. Deze concepten zijn echter moeilijk te beschrijven in gebarentaal, net als uitdrukkingen als 'op scherp staan'.
Tot slot, vragen in diagnostische interviews die gebaseerd zijn op de kennis van hoe het is om te horen, leveren echte problemen op: hoe vraag je iemand die zijn hele leven doof is geweest of hij "stemmen hoort"?
Verschillen die belangrijk zijn om te herkennen
Geestelijke zorgverleners moeten ook leren hoe ze de verschillen kunnen herkennen en aanpakken in de manier waarop een dove persoon gevoelens en uitdrukkingen vertoont van horenden.
Iemand die doof is, kan bijvoorbeeld op de grond bonzen om aandacht te krijgen. Hoewel dit als agressief wordt beschouwd door degenen die kunnen horen, is het eigenlijk heel geaccepteerd en normaal binnen de dovengemeenschap.
Hoewel sterke emotionele vertoningen in de horende gemeenschap min of meer worden afgekeurd, rekenen leden van de dovengemeenschap op de levendige uitdrukking van emotie om betekenis over te brengen. In feite bleek uit één onderzoek dat clinici snel gebaren vaak bestempelden als een symptoom van psychotisch gedrag in plaats van de verandering van stemming die daadwerkelijk werd aangegeven. En er zijn weinig tekens in gebarentaal die subtiele veranderingen in gebarentaal kunnen verklaren. humeur.
Wat kan er gedaan worden om de dovengemeenschap te helpen?
Een onderzoek naar culturele en taalkundige barrières voor geestelijke gezondheid wees uit dat veel dove mensen bang zijn om onterecht te worden gepleegd omdat ze niet in staat zijn om met het personeel te communiceren. Een deelnemer wordt als volgt geciteerd: "Zelfs als ik alleen maar om de weg zou vragen bij de informatiebalie (van een psychiatrisch ziekenhuis), zou miscommunicatie ertoe kunnen leiden dat ik per ongeluk wordt begaan… Ik wil daar niet heen, zelfs niet voor een bezoek! "
Deze studie gaf verder aan dat deelnemers vonden dat professionals een nominaal communicatieniveau ten onrechte als adequaat beschouwen. Een beoefenaar keek naar bipolaire stoornis bij patiënten die doof waren geworden voordat ze leerden spreken, en ontdekte dat degenen die de diagnose stelden vaak de nadruk legden op het uiterlijk boven gedocumenteerde symptomen en andere informatie.
Hoewel het moeilijk zal zijn om deze problemen op te lossen, zijn er enkele oplossingen mogelijk. Slechthorenden moeten worden aangemoedigd om een loopbaan in de geestelijke gezondheidszorg te overwegen, en professionals in de geestelijke gezondheidszorg moeten ervoor zorgen dat er meer vertalers komen om met geesteszieken te werken.
De National Association of the Deaf merkt op dat dove mensen het recht hebben om doorverwezen te worden naar professionals in de geestelijke gezondheidszorg die ervaring hebben met het werken met doven of slechthorenden. De organisatie zegt ook dat dove mensen het recht hebben om te communiceren "in de taal en de manier van communiceren die voor u effectief zijn", en om de diagnose en aanbevelingen voor hun behandeling duidelijk te begrijpen.
Artsen die weinig of geen ervaring hebben met het werken met slechthorenden, moeten uiterst voorzichtig zijn en een second opinion vragen bij het diagnosticeren van doven. Bovendien zijn er onderzoek en inspanningen nodig om de taalbarrières te overbruggen die het nu zo moeilijk maken om te communiceren.
