Hans Eysenck werd geboren in Duitsland, maar verhuisde na zijn 18e naar Engeland en bracht daar het grootste deel van zijn werkzame leven door. Zijn onderzoeksinteresses waren breed, maar hij is misschien het best bekend om zijn theorieën over persoonlijkheid en intelligentie.
Eysencks persoonlijkheidstheorie was gericht op temperamenten, waarvan hij geloofde dat deze grotendeels werden bepaald door genetische invloeden. Hij gebruikte een statistische techniek die bekend staat als factoranalyse om te identificeren wat volgens hem de twee primaire dimensies van persoonlijkheid waren: extraversie en neuroticisme. Later voegde hij een derde dimensie toe die bekend staat als psychoticisme.
Eysenck was een enorm invloedrijke figuur in de psychologie. Bij zijn overlijden in 1997 was hij de meest geciteerde psycholoog in wetenschappelijke tijdschriften.
Ondanks deze invloed was hij ook een controversieel figuur. Zijn suggestie dat raciale verschillen in intelligentie te wijten waren aan genetica in plaats van aan de omgeving, veroorzaakte een enorme hoeveelheid conflicten.
Leer meer over zijn leven en invloed op de psychologie in deze korte biografie.
Meest bekend vanwege
- Zijn werk in persoonlijkheid en intelligentie
- Een van de meest geciteerde psychologen
Geboorte en dood
- Eysenck werd geboren op 4 maart 1916
- Hij stierf op 4 september 1997
Vroege leven
Hans Eysenck werd in Duitsland geboren uit ouders die zowel bekende film- als toneelacteurs waren. Nadat zijn ouders scheidden toen hij nog maar twee was, werd hij bijna volledig opgevoed door zijn grootmoeder. Zijn antipathie jegens Hitler en de nazi's bracht hem ertoe om op 18-jarige leeftijd naar Engeland te verhuizen.
Vanwege zijn Duitse staatsburgerschap vond hij het moeilijk om werk te vinden in Engeland. Hij ging uiteindelijk door met het behalen van een Ph.D. in psychologie aan het University College London in 1940 onder toezicht van psycholoog Cyril Burt, misschien het best bekend voor zijn onderzoek naar de erfelijkheid van intelligentie.
Carrière
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werkte Eysenck als onderzoekspsycholoog in het Mill Hill Emergency Hospital. Later richtte hij de afdeling psychologie op aan het University of London Institute of Psychiatry, waar hij tot 1983 bleef werken. Hij was emeritus hoogleraar op de school tot aan zijn dood in 1997. Hij was ook een buitengewoon productief schrijver. In de loop van zijn carrière publiceerde hij meer dan 75 boeken en meer dan 1600 tijdschriftartikelen. Voor zijn dood was hij de meest geciteerde levende psycholoog
Bijdragen aan psychologie
Behalve dat hij een van de beroemdste psychologen was, was hij ook een van de meest controversiële. Een van de eerste controverses ging over een artikel dat hij in 1952 schreef over de effecten van psychotherapie. In de krant rapporteerde Eysenck dat tweederde van de therapiepatiënten significant verbeterde of binnen twee jaar herstelde, ongeacht of ze wel of geen psychotherapie kregen.
Hij was ook een uitgesproken criticus van de psychoanalyse en verwierp deze als onwetenschappelijk. Je kunt Eysenck zijn visie op de freudiaanse theorie en psychoanalytische behandeling horen beschrijven in deze video: Hans J. Eysenck, Ph.D. Lifetalk met Roberta Russell over psychoanalyse
De grootste controverse rond Eysenck was zijn kijk op de erfelijkheid van intelligentie, meer specifiek zijn opvatting dat raciale verschillen in intelligentie gedeeltelijk kunnen worden toegeschreven aan genetische factoren. Nadat een van zijn studenten werd bekritiseerd omdat hij een paper had gepubliceerd waarin werd gesuggereerd dat genetica verantwoordelijk was voor raciale verschillen in intelligentie, verdedigde Eysenck hem en publiceerde later Het IQ-argument: ras, intelligentie en opleiding, die tot veel controverse en kritiek leidde. Zijn autobiografie uit 1990 nam een gematigder standpunt in dat groter belang toekende aan de rol van omgeving en ervaring bij het vormgeven van intelligentie.
Hoewel Hans Eysenck zeker een controversieel figuur was, had zijn brede onderzoek een grote invloed op de psychologie. Naast zijn werk op het gebied van persoonlijkheid en intelligentie, speelde hij ook een belangrijke rol bij het opzetten van benaderingen van klinische training en psychotherapie die stevig geworteld waren in empirisch onderzoek en wetenschap. science
Geselecteerde publicaties
Eysenck, HJ (1947). Dimensies van persoonlijkheid. New York: John Wiley en zonen, Inc.
Eysenck, HJ (1952). De effecten van psychotherapie: een evaluatie. Journal of Consulting Psychology, 16(5), 319-324.
Eysenck, HJ (1979). De structuur en meting van intelligentie. New York: Springer-Verlag.
Eysenck. HJ (1985). Verval en ondergang van het Freudiaanse rijk. Washington, DC: Scott-Townsend Publishers.