We horen tegenwoordig veel over gedragsverslavingen - dat mensen niet alleen verslaafd kunnen raken aan alcohol of andere drugs, maar ook aan schijnbaar onschuldige activiteiten zoals seks, winkelen, videospelletjes, gokken, eten en sporten. Maar zijn het echt verslavingen?
Een centrale controverse op het gebied van verslaving is of de zogenaamde 'gedragsverslavingen' - verslavingen aan activiteiten zoals eten, sporten, seks, het spelen van videogames en gokken - echte verslavingen zijn. Maar de concepten van verslaving zijn in de loop der jaren veranderd en experts verschillen in hun begrip van wat een verslaving is, dus totdat er een consensus is bereikt, zal de controverse waarschijnlijk tot op zekere hoogte voortduren. Er is echter veel geleerd sinds de laatste update van de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-5).
Huidige status
Terwijl een sterke beweging van verslavingsprofessionals en de publieke opinie de erkenning van verslaving aan gedrag zoals seks, winkelen, videogames spelen, internet, eten en bewegen ondersteunt, heeft de American Psychiatric Association (APA), die de diagnostische en statistische handleiding (DSM), heeft gokstoornis alleen opgenomen in de meest recente editie (DSM-5).
Er zijn zowel voorstanders als tegenstanders van het opnemen van elk van de gedragsverslavingen als 'echte' verslavingen, maar met een paar opmerkelijke uitzonderingen, zoals professor Jim Orford, een klinisch psycholoog en auteur van 'Excessive Appetites', die lang gepleit voor de erkenning van een reeks verslavende gedragingen, hebben ze de neiging zich te concentreren op één gedrag in plaats van op het volledige bereik.
Bij elk van de belangrijkste verslavende gedragingen die hier worden genoemd, zijn echter pogingen ondernomen om diagnostische criteria te formuleren op basis van de ervaringen van de getroffenen, die sterk lijken op bestaande criteria voor alcohol- en drugsverslaving en dwangmatig gokken.
Buiten de wereld van de professionele psychiatrie en psychologie hebben de media de concepten van gedragsverslavingen overgenomen en omarmd. 'Oprah', de meest succesvolle talkshow met de hoogste waardering in de wereldwijde televisiegeschiedenis, behandelde regelmatig onderwerpen die verband hielden met een reeks verslavingen.
Deze onderwerpen omvatten gevestigde verslavingen, zoals misbruik van illegale en voorgeschreven drugs, gedragsverslavingen, zoals seksverslaving en winkelverslaving, en andere activiteiten die gewoonlijk niet worden opgenomen in de discussie over verslaving, zoals zelfsnijden (vaak besproken in relatie met borderline persoonlijkheidsstoornis) en plastische chirurgie. De uitbeelding van deze activiteiten als verslavingen resoneert met zowel patiënten als het kijkerspubliek, en het is duidelijk dat deze shows in contact staan met hedendaagse problemen.
Geschiedenis
De geschiedenis van het verslavingsconcept is gebaseerd op het werk met mensen die verslaafd zijn aan alcohol en andere drugs. Aangezien alcohol en andere drugs de chemische samenstelling van de hersenen van mensen fysiek veranderen, waardoor een cyclus van tolerantie en terugtrekking ontstaat die ervoor kan zorgen dat mensen steeds meer van de drug willen, berust de hele basis van de verslavingstheorie op het idee van chemische afhankelijkheid. De toxische effecten van alcohol en andere drugs op de hersenen en de rest van het lichaam versterken het concept van verslaving als een ziekte - mensen die veel drinken en langdurig veel drugs gebruiken, hebben de neiging om uiteindelijk erg ziek te worden.
Maar in feite was het ziektemodel van verslaving, dat zich richt op de fysiologische werking van drugs, aanvankelijk bedoeld om het morele oordeel van verslaafden te verminderen door ze af te schilderen als 'ziek' in plaats van 'slecht'. En de medische gemeenschap als geheel is op weg naar een grotere erkenning van de rol van stress en psychologische gezondheid op alle gebieden van gezondheid en welzijn. Nu preventieve geneeskunde en empowerment van patiënten door zowel professionals als het publiek worden omarmd als legitieme benaderingen om gezondheidsproblemen aan te pakken, raakt het ziektemodel van verslaving achterhaald.
Dus als gokken een verslaving is, waarom dan niet andere activiteiten die bepaalde individuen de spanning en teleurstelling geven die kenmerkend is voor verslavend gedrag? Vooral omdat er geen onderzoek is geweest, gedreven door bijbehorende financiering, om het bestaan van ander verslavend gedrag adequaat te ondersteunen. En het onderzoek dat er wel is, is versnipperd over vele disciplines en interessegebieden.
En is er een risico verbonden aan het opnemen van anderszins niet-problematisch gedrag naast alcohol- en drugsverslaving? Er zijn belangrijke argumenten aan beide kanten van dit debat.
Case Voor:
De ontwikkelingspatronen van elke verslaving, het betrokken denkproces, de beloningscyclus die verslavend gedrag in stand houdt, de sociale en relationele gevolgen en het herstelproces hebben veel gemeen over verslavend gedrag.
Als we erkennen dat het verslavingsproces zelf, en niet de specifieke stof of het specifieke gedrag, de problemen veroorzaakt waarmee mensen met een verslaving worden geconfronteerd, kunnen veel problemen met het huidige classificatie- en behandelingssysteem worden overwonnen.
Begrijpen dat het bijvoorbeeld niet gokken is per se dat zorgt ervoor dat de gokverslaafde alles verliest, maar een proces van het vermijden van de realiteit van zijn situatie, stelt een therapeut in staat om met hem samen te werken om zijn leven onder ogen te zien, te accepteren en te verbeteren.
Op dezelfde manier, als je begrijpt dat een drugsgebruiker, een eetbui, een overmatige sporter of een obsessieve koopjesjager allemaal dit gedrag gebruiken om te proberen de stress van hun leven te vermijden, en in het proces de zaken erger maken, kan de therapie zich concentreren om dit op te lossen, in plaats van zich uitsluitend te fixeren op het gedrag zelf.
Een inclusief model van verslaving stelt ons ook in staat om mensen adequaat voor te bereiden op het risico dat ze niet alleen terugvallen in hun eerdere verslavingsgedrag, maar ook het risico lopen een nieuwe verslaving te ontwikkelen. Dit veelvoorkomende probleem is het gevolg van het niet aanleren van effectieve copingvaardigheden om met de stress van het leven om te gaan en, met de focus op het eerdere verslavende gedrag, hetzelfde verslavende patroon te ontwikkelen met ander gedrag.
Behandelingsbenaderingen, zoals de fasen van veranderingsmodel en motiverende gespreksvoering, zijn succesvol bij het behandelen van allerlei soorten verslavingen. Erkenning van het verslavingsproces als de primaire drijvende kracht achter alle verslavende gedragingen, of ze nu gericht zijn op een middel of een activiteit, maakt het mogelijk dat veel meer mensen geholpen kunnen worden in geïntegreerde verslavingszorg.
Sommige van deze diensten bestaan al, en het opnemen van verschillende verslavingen in groepstherapie is zeer voordelig voor het therapeutische proces, omdat mensen zich losmaken van het specifieke gedrag en in plaats daarvan herkennen wat het voor hen doet, en hoe ze aan deze behoefte kunnen voldoen op een gezondere manier. manier.
Een ander positief aspect van de erkenning van gedragsverslavingen als echte verslavingen is dat het de nadruk legt op het ontoereikende ziektemodel van verslaving, dat zijn beloop heeft gehad en niet langer zijn oorspronkelijke doel dient.
zaak tegen
Een belangrijk argument tegen het opnemen van een reeks gedragingen in een concept van verslaving is dat het misschien geen verslavingen zijn. Hoewel de patronen hetzelfde kunnen zijn, is het mogelijk dat verslaving aan stoffen een heel ander proces is dan dwangmatig gedrag. Zoals Dr. Christopher Fairburn zei: "Het feit dat dingen vergelijkbaar zijn of eigenschappen gemeen hebben, maakt ze nog niet hetzelfde. En als we ons uitsluitend op deze overeenkomsten concentreren… leidt het af van het verschil tussen deze gedragingen."
Een ander argument tegen het opnemen van niet-substantiële gedragingen in een verslavingstheorie is dat de fysieke gevolgen van alcohol- en drugsgebruik zo ernstig zijn dat het opnemen van minder schadelijke activiteiten het belang van "echte" verslavingen afzwakt en ze sociaal acceptabeler maakt. Dit bagatelliseert de ernst van alcohol- en drugsverslaving, waardoor deze stoffen net zo onschuldig lijken als te veel uitgeven in het winkelcentrum of te veel chocoladetaart.
Sommige mensen denken ook dat het opnemen van niet-substantiële activiteiten als verslaving betekent dat de term zo losjes wordt gebruikt dat het op elk gedrag kan worden toegepast en dat iedereen kan worden gezien als verslaafd aan iets. Jim Orford citeert een andere psycholoog, Hans Eysenck, die zegt: "Ik speel graag tennis en schrijf graag boeken over psychologie; betekent dat dat ik verslaafd ben aan tennis en boeken schrijven?"
Waar het staat
De media blijven het verslavingslabel gebruiken om buitensporig gedrag te beschrijven, en het wordt gebruikt in alledaagse taal als mensen hulp zoeken voor hun eigen buitensporige gedrag en dat van hun dierbaren.
In reactie op critici van de inclusieve verslavingsaanpak:
Individuele en speciale aspecten van elk verslavend gedrag kunnen worden aangepakt terwijl mensen werken aan de psychologische aspecten van hun verslaving en kunnen worden geïntegreerd met medische benaderingen.
Het grappige argument dat verslaving kan worden toegepast op alles wat iemand leuk vindt, mist het punt. Het is niet genieten van een activiteit die er een verslaving van maakt, het is er zo overmatig mee bezig dat andere gebieden van het leven eronder lijden. Als Hans Eysenck zoveel tennis speelde dat zijn gezondheid en relaties eronder leden, zou hij absoluut verslaafd kunnen zijn aan tennis. Hetzelfde geldt voor het schrijven van zijn boeken.
De 9 beste online therapieprogramma's We hebben onpartijdige beoordelingen geprobeerd, getest en geschreven van de beste online therapieprogramma's, waaronder Talkspace, Betterhelp en Regain.
