In 12-stappengroepen bestaat er niet zoiets als individuele autoriteit. Geen enkel lid "regisseert" of "controleert" de acties van de andere leden van de groep.
Traditie 2. Voor ons groepsdoel is er maar één ultieme autoriteit - een liefhebbende God zoals Hij Zichzelf kan uitdrukken in ons groepsgeweten. Onze leiders zijn slechts vertrouwde dienaren; ze regeren niet.
Groepsbeslissingen zijn precies dat, groepsbeslissingen. Na een bespreking van alle aspecten van een bepaalde situatie, inclusief de mening van de minderheid, stemt de groep over de kwestie en wordt overeenstemming bereikt met de meerderheid van stemmen. Deze stemming wordt een 'groepsgeweten' genoemd.
Elke groep is een gemeenschap van gelijken. Ongeacht de achtergrond, opleiding of professionele expertise van een individueel lid, heeft geen enkel lid gezag "over" de groep. Op deze manier bereikt de fellowship iedereen die troost zoekt en geeft het de sfeer van een gevoel van "erbij horen" aan alle leden.
Maar er zijn leiders…
Deze traditie is vaak verkeerd geciteerd als 'we hebben geen leiders'. Maar er staat duidelijk in dat elke groep zijn leiders heeft, ze hebben alleen geen gezag over de rest van de groep. Of ze nu de vertegenwoordiger van de groep in het gebied of district zijn, of de secretaris of penningmeester, ze hebben de verantwoordelijkheid gekregen om de groep te dienen, niet om er beslissingen voor te nemen.
Groepen hebben duidelijk ook andere "leiders". Er zijn mensen die door het delen van hun wijsheid en kracht in de bijeenkomsten, stilletjes door de groep erkend worden als 'spirituele leiders'. Er zijn leden die zo goed gefundeerd zijn in de principes en tradities van het programma dat de groep zich tot hen wendt als er vragen rijzen over mogelijke schendingen van die principes en tradities. Ook dit zijn leiders, maar ze regeren ook niet.
Hier zijn de verhalen van bezoekers van deze site die hun ervaring met traditie 2 hebben gedeeld:
Een gevoel van thuishoren
Voordat ik bij Al-Anon kwam, had ik nooit echt het gevoel dat ik "behoorde" tot een groep. Het maakt niet uit van welk comité, raad van bestuur, stuurcomité of van welke groep ik ook lid was, ik had altijd het gevoel dat iedereen daar "bijhoorde", maar ik was op de een of andere manier gewoon op bezoek - of drong zelfs binnen.
Om mijn lage zelfbeeld te compenseren, overcompenseerde ik meestal. Ik moest altijd degene zijn die de meeste tickets verkocht, het meeste geld ophaalde, de meeste tijd vrijwillig deed of wat dan ook.
Dit was mijn manier om te proberen het punt te bereiken waarop mijn lidmaatschap van de groep 'gerechtvaardigd' was. Zodat ik het gevoel zou hebben dat ik echt een onderdeel van het team was. Maar het heeft nooit echt gewerkt.
Het was in Al-Anon dat ik het concept leerde dat de "vergadering" aan niemand toebehoorde, behalve aan degenen die kwamen opdagen en deelnamen. Er was niemand die de dingen "liep". Niemand was 'de baas'. Onze leiders waren slechts vertrouwde dienaren, ze regeerden niet.
Terwijl ik terugkwam naar de verschillende bijeenkomsten, ontdekte ik dat Al-Anon echt meende wat het zei. Elke vergadering die ik ooit heb bijgewoond, was net zo goed "mijn" vergadering als iedereen.
Het duurde even voordat ik tot me doordrong, maar eindelijk kreeg ik het gevoel erbij te horen en dat is ook doorgedrongen in andere delen van mijn leven. Ik weet nu dat alleen al door lid te zijn en te verschijnen en mee te doen, ik net zo goed deel uitmaak van de groep als de oudste 'oldtimer'. En mijn mening wordt net zo in overweging genomen en is net zo welkom als iedereen in groepsdiscussies.
Wendy
Een groepsgeweten als dat nodig is
Het was een van die gedenkwaardige bijeenkomsten die we soms mogen bijwonen. In Australië spreken mensen niet vrijwillig op een bijeenkomst van de Anonieme Alcoholisten, maar worden ze bij naam genoemd of door de voorzitter aangewezen. Enkelen komen voorbij door simpelweg te zeggen dat ze zich "gewoon zullen identificeren" met hun naam en het feit dat ze alcoholist zijn, maar de meesten komen naar voren en proberen te delen.
De persoon in de stoel was een Australische kerel die voornamelijk mannen belde om te praten. Nadat de eerste paar mannen spraken, werden de vrouwen rusteloos nadat de volgende paar mannen spraken, sommige vrouwen raakten echt opgewonden en na een paar meer voornamelijk mannelijke telefoontjes explodeerde een van de vrouwen letterlijk.
Ze stond op en riep: "Nee! Dat is het, seksistisch varken! Zijn we onzichtbaar? Niet de moeite waard om te horen?" Onze voorzitter zei: "Kijk, ik zit in de stoel en ik bel wie ik moet kiezen en jij bent het niet dus ga zitten en respecteer de vergadering!"
Oh Oh! Niet bepaald het juiste om te zeggen tegen deze feministische ex-straatpersoon in herstel! In haar woede maakte ze een rechte lijn naar de voorzitter met duidelijke moordlustige bedoelingen! Anderen juichten of joelden toen het pandemonium losbarstte.
Een oldtimer sprong op, hief zijn handen omhoog en schreeuwde "Groepsgeweten, Groepsgeweten…" als een gezang. Een paar anderen pikten het gezang op en er viel een korte stilte.
"Traditie twee op het spandoek daar geeft aan dat ik lid was van deze groep, kan op elk moment een Group Conscience-bijeenkomst beleggen en ik roep er nu meteen een op!"
De vrouw werd gevraagd: "Vertel alstublieft uw zaak aan ons allemaal". Zij deed. Ze zei dat eerlijkheid vereiste dat vrouwelijke sprekers afwisselden met mannen totdat de vrouwtjes allemaal de kans hadden gehad om te slagen of te spreken.
De man in de stoel werd vervolgens gevraagd om zijn zaak toe te lichten. Hij zei dat hij had vastgesteld dat er vijf keer meer mannen in de kamer waren dan vrouwen, dus hij dacht dat het eerlijk zou zijn om een vijfde van de tijd een beroep te doen op vrouwen.
Anderen werd om andere opmerkingen gevraagd. Er waren nog een paar vrouwen die zich gekleineerd voelden en slechts één vriend van de voorzitter was het met hem eens. Er was een moment van stille bezinning nodig, om onze respectieve hogere machten te vragen ons te begeleiden bij het stemmen en vervolgens werd iedereen gevraagd de ogen te sluiten, behalve de gekrenkte vrouw en de voorzitter die samen de opgestoken hand zouden tellen voor elke methode.
De alternatieve methode "jongen-meisje" van de vrouw werd duidelijk overweldigend goedgekeurd en we gingen allemaal zitten voor een heerlijk tweede deel van de vergadering.
Het is niet de eerste keer dat ik een "Groepsgeweten" heb gezien tijdens een vergadering, maar het was de meest dramatische.
Australische Chuck
Terug naar De Twaalf Tradities Studie