De Cannon-Bard-theorie van emotie, ook bekend als de Thalamic-theorie van emotie, is een fysiologische verklaring van emotie ontwikkeld door Walter Cannon en Philip Bard. De Cannon-Bard-theorie stelt dat we tegelijkertijd emoties voelen en fysiologische reacties ervaren, zoals zweten, trillen en spierspanning.
Hoe de Cannon-Bard-theorie werkt
Meer specifiek wordt gesuggereerd dat emoties ontstaan wanneer de thalamus een bericht naar de hersenen stuurt als reactie op een stimulus, wat resulteert in een fysiologische reactie. reaction
Bijvoorbeeld: Ik zie een slang --> Ik ben bang, en ik begin te beven.
Volgens de Cannon-Bard-theorie van emotie reageren we op een stimulus en ervaren we tegelijkertijd de bijbehorende emotie. De fysieke reacties zijn niet afhankelijk van de emotionele reactie, of vice versa
Wanneer een gebeurtenis plaatsvindt, zendt de thalamus een signaal naar de amygdala. De amygdala is een kleine, ovale structuur in de hersenen die een belangrijke rol speelt bij emotionele verwerking, waaronder emoties als angst en woede. De thalamus stuurt ook signalen naar het autonome zenuwstelsel, wat resulteert in fysieke reacties zoals spierspanning, trillen en zweten.
Voorbeelden
Je kunt zien hoe de Cannon-Bard-theorie kan worden toegepast door naar elke ervaring te kijken waarbij je een emotionele reactie hebt. Hoewel je misschien meteen denkt aan negatieve emotionele reacties, is het ook van toepassing op positieve emoties.
Een beangstigende ervaring
Stel je bijvoorbeeld voor dat je door een verduisterde parkeergarage naar je auto loopt. Je hoort het geluid van voetstappen die achter je aan komen en je ziet een schimmige figuur die je langzaam volgt terwijl je naar je auto gaat.
Volgens de Cannon-Bard-theorie van emotie ervaar je tegelijkertijd gevoelens van angst en fysieke reactie. Je zult je angstig gaan voelen en je hart zal beginnen te racen. Je haast je naar je auto, doet de deuren achter je op slot en haast je de parkeergarage uit om naar huis te gaan.
Een nieuwe baan
Stel je voor dat je aan een nieuwe baan begint. Je eerste dag kan stressvol zijn. Je ontmoet nieuwe collega's, maakt een eerste indruk, leert meer over je functie en neemt deel aan trainingen of vergaderingen. De Cannon-Bard-theorie suggereert dat je tegelijkertijd zowel fysieke als emotionele tekenen van stress zou ervaren. U kunt zich nerveus voelen en maagklachten krijgen.
Een date
Stel je voor dat je op date gaat met iemand die je onlangs hebt ontmoet. Je vindt deze persoon echt leuk en vindt het leuk om tijd met hem door te brengen. Je ervaart zowel fysieke als emotionele reacties, waaronder gevoelens van geluk en opwinding, evenals zweterige handpalmen en een snelle hartslag.
Vergelijking met andere theorieën
De Cannon-Bard-theorie verschilt van andere theorieën over emotie, zoals de James-Lange-theorie van emotie, die stelt dat fysiologische reacties het eerst optreden en de oorzaak zijn van emoties.
De James-Lange-theorie was destijds de dominante theorie van emotie, maar Harvard-fysioloog Walter Cannon en zijn doctoraalstudent Philip Bard waren van mening dat de theorie niet nauwkeurig weergaf hoe emotionele ervaringen plaatsvinden.
James-Lange-theorie
Cannon-Bard-theorie werd geformuleerd als een reactie op de James-Lange-theorie van emotie. Waar de James-Lange-theorie een fysiologische verklaring voor emoties vertegenwoordigde, vertegenwoordigt de Cannon-Bard-theorie een neurobiologische benadering.
De theorie van William James suggereerde dat mensen eerst een fysiologische reactie ervaren als reactie op een stimulus in de omgeving. Mensen ervaren dan een soort fysiologische reactie op deze stimulus, die vervolgens wordt bestempeld als een emotie.
Als u bijvoorbeeld een grommende hond tegenkomt, kunt u snel gaan ademen en trillen. De James-Lange-theorie zou dan suggereren dat je die gevoelens als angst zou bestempelen.
Het werk van Cannon suggereerde in plaats daarvan dat emoties kunnen worden ervaren, zelfs als het lichaam geen fysiologische reactie vertoont. In andere gevallen, merkte hij op, kunnen fysiologische reacties op verschillende emoties extreem vergelijkbaar zijn.
Mensen ervaren zweten, een snelle hartslag en een verhoogde ademhaling als reactie op angst, opwinding en woede. Deze emoties zijn heel verschillend, maar de fysiologische reacties zijn hetzelfde.
Cannon en Bard suggereerden in plaats daarvan dat de ervaring van emotie niet afhankelijk was van de interpretatie van de fysiologische reacties van het lichaam. In plaats daarvan geloofden ze dat de emotie en de fysieke reactie gelijktijdig plaatsvinden en dat de een niet afhankelijk was van de ander.
Schacter-Singer-theorie
Een andere, meer recente theorie is de Schacter-Singer-theorie van emotie (ook bekend als tweefactortheorie), die een cognitieve benadering hanteert.
De Schacter-Singer-theorie is gebaseerd op elementen van zowel de James-Lange-theorie als de Cannon-Bard-theorie, waarbij wordt voorgesteld dat fysiologische opwinding het eerst optreedt, maar dat dergelijke reacties vaak vergelijkbaar zijn voor verschillende emoties. De theorie suggereert dat de fysiologische reacties cognitief moeten worden gelabeld en geïnterpreteerd als een bepaalde emotie.
De theorie benadrukt de rol die cognitie en elementen van de situatie spelen bij het ervaren van emotie.
kritieken
Kritiek suggereert dat de Cannon-Bard-theorie te veel nadruk legt op de rol die de thalamus speelt in emoties, terwijl andere delen van de hersenen grotendeels worden genegeerd. De thalamus maakt deel uit van het limbisch systeem en speelt wel een belangrijke rol bij het ervaren van emoties, maar recenter onderzoek suggereert dat het proces complexer is dan de Cannon-Bard-theorie suggereert.
De basisveronderstelling van de Cannon-Bard-theorie, dat lichamelijke reacties niet tot emoties leiden, is door een aantal onderzoeken weerlegd. Onderzoek heeft aangetoond dat wanneer mensen wordt gevraagd om een bepaalde gezichtsuitdrukking te maken, zoals fronsen of glimlachen, ze meer kans hebben om ook een emotie te ervaren die verband houdt met die uitdrukking.