Een van de belangrijkste elementen van herstel van een eetstoornis is voedingsrehabilitatie. Dat betekent dat u met regelmatige tussenpozen voldoende calorieën binnenkrijgt om aan de behoeften van het lichaam te voldoen en het te laten genezen. Mensen van alle geslachten, leeftijden, vormen en maten kunnen eetstoornissen en eetstoornissen hebben; je kunt niet zien of iemand gezond of ziek is door er alleen maar naar te kijken. In dit artikel bespreken we de rol van aanvullende voeding bij de behandeling van eetstoornissen, van orale voedingssupplementen zoals Zorg of Boost tot het gebruik van verschillende soorten voedingssondes.
Enkele kernbegrippen van voedingsrevalidatie
Allereerst, wat houdt voedingsrevalidatie, ook wel refeeding genoemd, precies in? Aangezien patiënten met eetstoornissen vaak ondervoed zijn, ongeacht het lichaamsgewicht, is het een geïndividualiseerd proces dat idealiter plaatsvindt onder de deskundige zorg van een geregistreerde diëtist, idealiter iemand met expertise op het gebied van eetstoornissen. Er wordt een geleidelijk toenemend maaltijdplan opgesteld, meestal bestaande uit maaltijden en snacks die goed uitgebalanceerd zijn. Wanneer iemand ondervoed is als gevolg van calorietekort (beperking van calorieën, zuivering of zelfs een intensief dieet), wordt hun metabolisme erg traag om calorieën te behouden en het lichaamsgewicht te verdedigen. Zo hebben we als soort de hongersnood overleefd.
Wanneer mensen met een eetstoornis herstelwerk gaan doen, kan het angstaanjagend zijn om je voor te stellen dat ze meer eten dan het absolute minimum dat de eetstoornis heeft toegestaan. Die stem van een eetstoornis kan immers luid, gemeen en veeleisend zijn. Onze lichamen zijn echter wonderbaarlijk en veel slimmer dan we ze de eer geven. Beginnen met het eten van meer calorieën, bijvoorbeeld 1600 of meer per dag, doet één ding fysiologisch: het verhoogt het metabolisme van de persoon zonder gewichtstoename te veroorzaken. Dat lees je goed. Dat betekent dat wanneer iemand die calorieën heeft beperkt en gefrustreerd is dat zijn gewicht niet langer zal afnemen (en zich waarschijnlijk mistig en moe en chagrijnig voelt), ten minste 1600 calorieën per dag begint te eten, zijn gewicht waarschijnlijk stabiel zal blijven, terwijl hun metabolisme versnelt.
Verbazingwekkend genoeg, wanneer voorheen ondervoede mensen doorgaan met het voedingsrehabilitatieproces, worden ze hypermetabool. Dat wil zeggen, ze moeten misschien 3000 of meer calorieën per dag consumeren om slechts 1-2 pond lichaamsgewicht per week te herstellen. Er zijn risico's verbonden aan hervoeding, waaronder een daling van het fosforgehalte in het bloed, hypofosfatemie genaamd. In het verleden was de aanbeveling om heel langzaam te beginnen met calorieën om hypofosfatemie te voorkomen. Nieuwe studies hebben echter aangetoond dat het eigenlijk veel beter is om het metabolisme op gang te brengen, lichaam en geest te voeden en niet te langzaam te beginnen - en fosforniveaus doen het prima.
Hoe krijg je die calorieën binnen?
De vraag is dan: hoe krijgen we die calorieën binnen? De meeste mensen met een eetstoornis kunnen gewoon eten en regelmatig eten is altijd de beste manier om calorieën en micronutriënten binnen te krijgen. Soms, wanneer de voedingsbehoeften erg hoog zijn, is het echter moeilijk om alles als voedsel te consumeren. In deze gevallen is een zeer compact supplement zoals Zorg Plus (355 kcal/fles) of Magic Cup (290 calorieën in 4 ons) gemakkelijker op een volle buik dan dezelfde calorieën in vast voedsel.
Sommige diëtisten kiezen ervoor om maaltijdplannen op te stellen waarbij de hoofdmaaltijden (ontbijt, lunch en diner) consistent blijven tijdens het bijvullen, maar de snacks nemen in de loop van de tijd toe, soms met het gebruik van een supplement.
Op deze manier veranderen de supplementen en maten van de snacks wanneer het streefgewicht is bereikt, maar blijven de hoofdmaaltijden hetzelfde volgens een onderhoudsplan, waardoor er minder angst is voor verandering.
Ook moeten sommige patiënten hun calorieën in eerste instantie "medicaliseren". Wanneer het eten van een verscheidenheid aan vast voedsel te eng is voor de eetstoornis, is het perfect acceptabel om de calorieën binnen te krijgen door middel van een supplement. Het doel is natuurlijk altijd om terug te keren naar het eten van een breed scala aan voedingsmiddelen. Tegen degenen die de kwestie ter sprake brengen dat supplementen minder "echt" voedsel zijn of te verwerkt zijn, zouden we willen zeggen: er is niets gevaarlijker dan beperking. Dus als een supplement iemand helpt om door de eerste dagen van voedingsrehabilitatie te komen, is dat veel beter dan stoppen met een pijnlijk volle maag.
Voedingsbuizen
Soms hebben patiënten met een eetstoornis een kleine, flexibele buis nodig die door de neus wordt ingebracht en eindigt in de maag of dunne darm. Deze nasogastrische (NG) of nasojejunale (NJ) sondes kunnen op zichzelf zorgen voor continue voeding of kunnen de voedselinname gedurende de dag aanvullen met nachtelijke voedingen. Voor gehospitaliseerde patiënten kan de combinatie van NG-feeds en voedselinname overdag patiënten helpen voldoende calorieën binnen te krijgen om vooruitgang te boeken bij het herstel van het gewicht, en continue voedingen verminderen het risico op complicaties zoals een lage bloedsuikerspiegel.
NG-voeding kan ook helpen om vroegtijdig calorieën te "medicaliseren" wanneer patiënten vooruitgang willen boeken in hun herstel maar nog niet klaar zijn om te eten. In zeldzame gevallen kunnen patiënten NG-buizen thuis gebruiken. Dit wordt over het algemeen niet aanbevolen, omdat er een groot risico bestaat dat patiënten de zorg saboteren door sondevoeding uit te zetten, niet goed te gebruiken of de sonde eruit te trekken. Als de patiënt zo ziek is in zijn aandoening, hoort hij over het algemeen thuis in een hoger niveau van gespecialiseerde zorg. Een NG-slang kan met uitstekende zorg tot 6 weken op zijn plaats blijven, maar risico's van gebruik zijn sinusitis (sinusinfectie), reflux, aspiratiepneumonie (wanneer de maaginhoud terugstroomt in de slokdarm en naar beneden in de longen) en stemband irritatie of letsel.
Er zijn ook meer permanente voedingssondes voor mensen met een eetstoornis, zoals een percutane gastrostomie (PEG) sonde of een percutane jejunostomie (PEJ) sonde. Deze kunnen worden geplaatst door een chirurg, een GI-arts of een interventieradioloog. Het belangrijkste punt dat hier moet worden gemaakt, is dat PEG-buizen niet mogen worden geplaatst alleen omdat iemand hun inname beperkt. Vaak zullen onervaren artsen van iemand met anorexia nervosa zeggen: "Doe gewoon een PEG in."
Als iemand calorieën via de mond beperkt, kunnen ze ook calorieën per sonde beperken
PEG's moeten worden gereserveerd voor situaties waarin de ENIGE manier waarop iemand voldoende voeding kan krijgen, is door PEG. Dergelijke situaties omvatten aanhoudende braken syndromen, waarbij een PEJ het mogelijk maakt stroomafwaarts van de maag te voeden waar het niet kan worden uitgebraakt. Ook bij het superieure mesenteriale arteriesyndroom, waarbij de darm vast komt te zitten tussen twee slagaders in het kader van snel of overmatig gewichtsverlies, is de standaardzorg om een puur vloeibaar dieet te geven tot voldoende gewichtsherstel. Alleen als de obstructie te ernstig is, moet een PEJ worden geplaatst.
Het is belangrijk op te merken dat deze sondes in het begin veel pijn doen en dat hun plaatsing vaak gecompliceerd wordt door pijn, misselijkheid, pijnlijke ademhaling en moeilijkheden bij het starten van sondevoeding. Het verwijderen van de buis vóór zes weken kan leiden tot catastrofale buikinfecties. Het gebruik ervan moet worden voorbehouden aan mensen met expertise.