Expertise onderscheidt de amateur van de echte meester op bijna elk gebied, van geneeskunde tot wetenschap tot sport tot artistieke prestaties. Het idee of experts 'geboren' of 'gemaakt' zijn, houdt verband met het eeuwenoude debat over nature versus nurture in de psychologie: spelen genetica of ervaring een grotere rol bij het vormen van wie we zijn? De laatste jaren is er veel aandacht voor het 'made'-aspect van het debat. Expertise wordt verkregen door toegewijde praktijk, suggereren veel experts in het veld.
Maar hoe worden mensen nu precies experts? Worden sommige mensen gewoon geboren met het vereiste talent, of kan iedereen een expert worden met de juiste studie en training?
Wat is expertise precies?
Hoewel het misschien gemakkelijk is om aan te geven wie wel en niet een expert is, is het niet altijd zo eenvoudig om overeenstemming te bereiken over een formele definitie van expertise. Gaat het om hoeveel je weet? Gaat het om het goed kunnen uitvoeren van een handeling? En op welk punt gaat iemand van slechts ergens goed in zijn naar een bonafide expert?
"Expertise wordt consensueel gedefinieerd als elite-, piek- of uitzonderlijk hoge prestatieniveaus op een bepaalde taak of binnen een bepaald domein", legde onderzoeker Lyle E. Bourne, Jr. van de Universiteit van Colorado, Boulder en zijn collega's uit in een gepubliceerd artikel. in het journaal Grenzen in de psychologie. "Iemand die deze status bereikt, wordt een deskundige of een verwante term, zoals: virtuoos, meester, maven, wonderkind, of genie. Deze termen zijn bedoeld om iemand te labelen wiens prestaties aan de top van het spel staan. Het expertisegebied van een expert kan bijna alles zijn, van vakmanschap, via sport en muziek, tot wetenschap of wiskunde."
Dus waarom labelen we expertise zo vaak met verschillende termen? Elk woord heeft de neiging om zijn eigen subtiele nuance te hebben die aangeeft wat voor soort expert een persoon zou kunnen zijn. Als hun expertise wordt gezien als het resultaat van hard werken en oefenen, kunnen we ze omschrijven als een meester of een virtuoos. Als mensen zien dat hun capaciteiten voortkomen uit puur aangeboren talent, kunnen ze een genie of een wonderkind worden genoemd.
Enkele van de kritische componenten van expertise zijn kennis, vaardigheid en prestatie. Mensen die experts worden, hebben de neiging om een hoeveelheid kennis te verwerven die hen tot een van de best geïnformeerde individuen in hun vakgebied maakt. Ze beschikken ook over de vaardigheden die ze nodig hebben om te bepalen wanneer en hoe ze hun kennis kunnen gebruiken. Dergelijke vaardigheden worden vaak aangeleerd, maar ze kunnen ook worden beïnvloed door natuurlijk talent en bekwaamheid. Ten slotte hebben mensen met expertise ook de neiging om uit te blinken in hun vakgebied en veel meer te bereiken dan wat de gemiddelde persoon doet.
Hoe lang duurt het?
Onlangs is een populair idee ontstaan dat de sleutel tot het worden van een expert was om minstens 10.000 uur te besteden aan de studie en praktijk van een onderwerp. In een onderzoek uit 1993 ontdekten onderzoekers dat de meest talentvolle violisten van een muziekacademie op 20-jarige leeftijd gemiddeld 10.000 uur aan het oefenen van hun instrument hadden besteed. zijn bestverkochte boek uit 2008 uitschieters.
Gladwell wees op de resultaten van het muziekonderzoek en op observaties dat muzikale grootheden The Beatles in het begin van de jaren zestig waarschijnlijk zo'n 10.000 uur hadden besteed aan het oefenen van muziek. Gladwell suggereerde ook dat tech-ondernemer Bill Gates 10.000 uur had besteed aan het oefenen van programmeren voordat hij Microsoft oprichtte. Volgens Gladwell kon iemand een expert worden op bijna elk gebied, zolang hij maar bereid was de vereiste 10.000 uur te besteden aan het bestuderen en oefenen van het onderwerp of de vaardigheid.
Het idee is enorm populair geworden buiten de academische wereld, maar hoe waar zijn de beweringen? Kan 10.000 uur besteden aan een onderwerp echt garanderen dat je een expert wordt?
Anders Ericsson van de Universiteit van Florida is een wereldberoemde expert op het gebied van topprestaties en auteur van: Piek: de nieuwe wetenschap van expertise. Hij heeft experts uit alle lagen van de bevolking bestudeerd, waaronder gebieden als schaken, sport, muziek en geneeskunde. Hij is ook de onderzoeker achter het onderzoek waaruit Gladwell zijn conclusies trok over wat er nodig is om een expert te worden.
Ericcson wijst op een paar belangrijke problemen met de "tienduizend-uurregel":
- Ten eerste, terwijl de studenten in de muziekstudie op 20-jarige leeftijd zeer goede violisten waren, waren ze geen meesters. Met andere woorden, het waren uitstekende spelers, maar dat betekende niet noodzakelijkerwijs dat ze meesters waren in hun vak. Ericsson suggereert dat het soms rond de 20.000 tot 25.000 uur is dat mensen echt experts of meesters worden in een vaardigheid of onderwerp.
- Ten tweede zijn niet alle vaardigheden hetzelfde. Sommige vaardigheden hebben veel minder dan 10.000 uur nodig om het expertniveau te bereiken, terwijl andere veel meer nodig hebben.
- Ericsson wijst er ook op dat Gladwells interpretatie van zijn onderzoek gebrekkig is. Terwijl Gladwell ervan uitging dat alle violisten in de muziekstudie 10.000 uur hebben geoefend, was dat aantal eigenlijk maar een gemiddelde. De helft van de door Ericsson en zijn collega's bestudeerde altviolisten besteedde op 20-jarige leeftijd minder dan 10.000 uur aan het oefenen van hun instrumenten, terwijl de helft meer aan het oefenen was.
Kan iedereen een expert worden?
Ericsson is van mening dat wat de amateur van de expert onderscheidt, is wat weloverwogen praktijk wordt genoemd. Gewone praktijk kan mensen helpen om vaardig te worden in een taak, maar echte expertise opdoen betekent oefenen op een manier die de grenzen van de huidige vaardigheidsniveaus en kennis verlegt. Zo'n oefening is zeer geconcentreerd en houdt in dat je werkt aan dingen die buiten je huidige vaardigheidsniveau liggen, doelen stellen en training en instructie krijgen van een gekwalificeerde leraar.
Alleen maar 10.000 uur besteden aan het steeds opnieuw oefenen van dezelfde dingen is niet genoeg om een echte expert te worden. In plaats daarvan is geconcentreerde, doelgerichte, weloverwogen oefening die je vaardigheden buiten je comfortzone strekt, wat je moet nastreven als je expertise op elk gebied wilt opdoen.
Hoewel Ericsson gelooft dat doelbewust oefenen de sleutel is om een expert te worden, zijn niet alle onderzoekers het eens met zijn conclusies. Sommige recente onderzoeken hebben aangetoond dat, hoewel de doelbewuste praktijk zeker belangrijk is, het niet de enige factor is die de verschillen tussen geschoolden en ongeschoolden verklaart. Hoewel psychologen nog niet precies weten welke factoren ook een rol kunnen spelen, kunnen persoonlijkheidskenmerken, fysieke kenmerken en algehele intelligentie er ook toe doen.
Dus kun je echt ergens een expert in worden zolang je bereid bent er tijd en moeite aan te besteden? Het is een vraag waar psychologen over blijven nadenken, hoewel er weinig twijfel over bestaat dat regelmatig oefenen zal leiden tot een verbetering van zowel vaardigheden als kennis. Of je uiteindelijk een echte meester in dat specifieke domein kunt worden, is iets dat je misschien pas weet als je het probeert. Overweeg voordat je besluit om het na te streven of je de interesse, toewijding en tijd hebt om je toe te leggen op het opdoen van expertise op dat gebied.
Expertise opdoen?
Dus wat is er echt nodig om echte expertise op te doen? Welke stappen moet je doorlopen om expert te worden?
Het kost werk
Hoewel de regel van 10.000 uur meer pop-psychische mythe is dan realiteit, is er één aspect van het idee dat juist is: een expert worden kost veel moeite. Mensen die experts worden op elk gebied, besteden enorm veel tijd, energie en hard werken aan het leren en oefenen van hun vaardigheden. Als je iets onder de knie wilt krijgen, moet je bereid zijn er tijd in te steken. Het duurt misschien niet precies 10.000 uur, maar het zal veel kosten.
Het vereist opzettelijke oefening
Uit één onderzoek bleek dat van de drie verschillende soorten studievoorbereiding, de doelbewuste oefening het meest effectief was. Onderzoekers keken naar deelnemers aan de National Spelling Bee en vergeleken studiemethoden met prestaties. Opzettelijke oefening, gedefinieerd als het bestuderen en onthouden van woorden alleen, was effectiever dan lezen voor het plezier en ondervraagd worden door anderen als een studiemethode.
Interessant is dat het doelbewust oefenen ook werd beoordeeld als de minst plezierige en moeilijkste studietechniek. Deelnemers die volhardden in de techniek hadden ook hogere niveaus van het persoonlijkheidskenmerk dat grit wordt genoemd, ook bekend als mentale weerbaarheid. De onderzoekers suggereren dat deze mentale weerbaarheid soms een belangrijk onderdeel kan zijn van het kunnen volhouden van opzettelijke oefening. Hoewel het intrinsiek minder lonend was, waren degenen met grit in staat om door te zetten en hun langetermijndoelen in de gaten te houden, waardoor ze meer kans hadden om vast te houden aan de opzettelijke oefening en meer kans hadden om beter te presteren tijdens de competitie.
Uit een recent onderzoek bleek echter dat doelbewust oefenen misschien minder belangrijk is dan eerder werd aangenomen. Onderzoekers Brooke Macnamara, David Z. Hambrick en Frederick Oswald ontdekten dat de hoeveelheid geaccumuleerde oefening geen grote rol speelde bij het verklaren van individuele verschillen als het ging om prestaties of vaardigheden.
In een meta-analyse van eerdere onderzoeken ontdekten de onderzoekers dat de praktijk slechts 12 procent uitmaakte van de individuele verschillen in prestaties.
Een oefening was echter nog steeds van belang. Op bijna alle onderzoeken die in de analyse zijn opgenomen, was er een positieve relatie tussen praktijk en prestatie. Hoe meer mensen oefenden, hoe beter ze presteerden in hun interessegebied.
Wat de onderzoekers ontdekten, was dat het domein zelf er ook toe deed. Op het gebied van onderwijs was de praktijk slechts verantwoordelijk voor vier procent van de verschillen in individuele prestaties. Dit aantal steeg tot 18 procent voor sport, 21 procent voor muziek en 26 procent voor games. Met andere woorden, de praktijk speelde een grotere rol bij het verbeteren van de prestaties voor activiteiten zoals muziek, atletiek en games, en minder voor professionele of educatieve prestaties.
Dus wat kan er nog meer van belang zijn bij de ontwikkeling van expertise?
Het duurt een uitdaging
Oefening is essentieel voor het ontwikkelen van een vaardigheid, maar om een expert te worden, moet je jezelf voortdurend uitdagen om het beter te doen, meer te leren en nieuwe kennis en vaardigheden te verwerven. Gewoon steeds dezelfde vaardigheden herhalen, zal je op die gebieden beter maken, maar het zal niet leiden tot echte expertise.
De baanbrekende onderwijspsycholoog Lev Vygotsky stelde een belangrijk leerconcept voor dat bekend staat als de zone van naaste ontwikkeling. Deze zone omvatte de vaardigheden die net buiten iemands huidige vaardigheidsniveau lagen. Hoewel een persoon deze dingen misschien nog niet alleen kan, kan hij ze bereiken met de hulp van een meer bekwame mentor. Door voortdurend naar deze nieuwe vaardigheden te reiken, ze te beheersen en vervolgens geleidelijk deze zone van naaste ontwikkeling uit te breiden, zijn mensen in staat om te leren en hun vaardigheden te ontwikkelen.
Expert worden vereist constant werken binnen deze zone van naaste ontwikkeling. Ook als je eenmaal heel goed bent geworden in een vaardigheid binnen een bepaald domein, wil dat nog niet zeggen dat een nog grotere expertise onbereikbaar is. Meer leren, meer kennis en betere prestaties zijn nog steeds mogelijk met verdere uitdaging en oefening.
Een woord van Verywell
Hoewel we vaak denken dat het intelligentie is die de experts van de rest van ons scheidt, suggereert onderzoek dat echte expertise meer te maken heeft met verworven kennis dan met aangeboren mentale vermogens. Sommige mensen kunnen worden geboren met natuurlijke hulpbronnen, waaronder fysieke vermogens en toegang tot de hulpmiddelen die ze nodig hebben om deze expertise gemakkelijker te bereiken. Maar een expert worden vergt inspanning en oefening, ongeacht uw natuurlijke vaardigheidsniveaus in het begin.
En zelfs de experts zijn niet altijd perfect. Experts maken fouten, maar ze zijn ook bereid om hun eigen fouten op te vangen en willen er graag van leren. Fouten zijn een vorm van feedback. Ze vertellen ons niet alleen wat we niet moeten doen, maar geven ook informatie over wat we in plaats daarvan zouden kunnen proberen. Experts zijn in staat om deze fouten op te sporen, de koers te corrigeren en deze kennis in de toekomst toe te passen.
Onderzoekers blijven discussiëren over wat er precies nodig is om een expert te worden. Het lijdt echter geen twijfel dat het tijd, oefening en toewijding vereist.
