Stotteren: definitie, symptomen, eigenschappen, oorzaken, behandeling

Wat is stotteren?

Stotteren, ook bekend als vloeiendheidsstoornis met aanvang in de kindertijd, is een type spraakstoornis die wordt gekenmerkt door dysvloeiende of stotterende spraak. Onvloeiendheid houdt onderbrekingen in de stroom van spraak in. Mensen die stotteren, kunnen woorden en lettergrepen herhalen. Ze kunnen ook een ongelijke spraaksnelheid hebben, gekenmerkt door frequente stops of aarzelingen.

Stotteren komt vaak voor bij kinderen tussen de 2 en 6 jaar en gaat vaak vanzelf over. Mensen kunnen echter ook gedurende hun hele leven last blijven houden van de aandoening. Er zijn effectieve behandelingen om mensen te helpen stotteren te overwinnen, evenals spraakstrategieën om de vloeiendheid te verbeteren.

Vloeiendheidsstoornis bij kinderen treft ongeveer 5% tot 10% van de kinderen in de voorschoolse leeftijd en ongeveer 1% van de volwassenen

Symptomen

Stotteren wordt beschreven als onvloeiende spraak met openlijke en verborgen (verborgen) symptomen. Voorbeelden zijn het herhalen van bepaalde geluiden, moeite hebben met het uitspreken van bepaalde geluiden of moeite hebben om een woord of zin te beginnen.

Openlijke symptomen zijn duidelijk voor andere mensen en omvatten:

Geluiden herhalen of verlengen
Blokkeert tijdens het spreken

Verborgen symptomen zijn misschien niet duidelijk voor anderen en omvatten:

woorden weglaten
Vervangende woorden
Circumlocution (woorden in een zin herschikken)

Naast de spraakgerelateerde symptomen gaat stotteren vaak gepaard met 'worstelgedrag'. Mensen die stotteren weten wat ze willen zeggen, maar hebben moeite om de woorden in een normale spraakstroom uit te spreken. Als ze moeite hebben om te communiceren, kunnen ze ook knipperen, snelle oogbewegingen, trillingen en andere gezichtsbewegingen vertonen.

Andere voorbeelden van stressgerelateerd gedrag dat kan optreden wanneer u probeert te praten, zijn onder meer:

Extra geluiden of spraakvullers toevoegen, zoals "um" of "uh"
Bepaalde woorden of geluiden verlengen
Frustratie bij het proberen te praten
Aarzeling voordat u begint te spreken
Weigeren te spreken
Gespannen of gespannen stem

Stotteren kan ook leiden tot gevoelens van schaamte in sociale situaties. Als u stottert, kunt u zich ook slecht voelen over uw spraakproblemen en angst, vermijding, een laag zelfbeeld en schaamte ervaren.

Symptomen hebben de neiging om meer uitgesproken te worden in sociale omgevingen of wanneer een persoon onder stress staat.

Diagnose

Stotteren wordt over het algemeen gediagnosticeerd door een logopedist (SLP) of een andere gezondheidswerker die is opgeleid in de evaluatie van spraak-taalstoornissen. Er is geen specifieke test voor stotteren. In plaats daarvan zal een spraakprofessional naar het gedrag van een kind kijken en vragen stellen.

Tijdens een evaluatie zal een SLP naar een aantal verschillende factoren kijken, waaronder:

De leeftijd van een kind
Hoe lang de symptomen hebben geduurd?
Hoe symptomen het leven van het kind beïnvloeden
Stottergedrag
De aanwezigheid van andere taalproblemen
Toen de symptomen voor het eerst verschenen

De spraakprofessional zal proberen te bepalen of het stotteren iets is dat aanhoudt of dat het kind waarschijnlijk zal ontgroeien naarmate het ouder wordt. Zodra de professional een diagnose heeft gesteld, zal hij behandelingsaanbevelingen doen op basis van de behoeften van het individu.

Oorzaken

De exacte oorzaken van stotteren zijn niet bekend, maar het kan een genetische link hebben, omdat het soms in families voorkomt. Enkele andere mogelijke oorzaken of bijdragen zijn onder meer:

Hersenbeschadiging
Neurologische aandoeningen
Neurofysiologische factoren, waaronder structurele en connectiviteitsverschillen in de hersenen
Spraakmotorische controle

Stotteren kan soms ook optreden wanneer een persoon veel emotionele stress heeft. Mensen met een sociale angststoornis (SAD) kunnen bijvoorbeeld soms stotteren als ze zich in stressvolle sociale situaties bevinden.

Hoewel mensen met stotteren angst kunnen ervaren in sociale situaties, betekent dit niet noodzakelijk dat ze een sociale angststoornis hebben. Als je alleen angstig bent omdat je stottert, zou je niet de diagnose SAD krijgen, omdat de angst gaat over stotteren, niet over sociale situaties en prestatiesituaties.

Tekenen dat u een sociale angststoornis heeft

Types

Er zijn twee primaire soorten stotteren. Dit zijn:

Ontwikkelingsstotteren: Dit type stotteren komt het meest voor en vindt vaak plaats wanneer jonge kinderen nog spraakvaardigheden aan het ontwikkelen zijn. Kinderen hebben de neiging om dit soort stotteren te ontgroeien naarmate ze ouder worden.
Neurogeen stotteren: Dit type stotteren begint na een hersenletsel, hoofdtrauma of beroerte. Dit type stotteren treedt op omdat de verwonding van de hersenen het moeilijk maakt om de verschillende hersengebieden die betrokken zijn bij de productie van spraak, te coördineren.

Een derde type dat bekend staat als psychogeen stotteren wordt verondersteld het resultaat te zijn van emotioneel trauma of ernstige stress, maar experts geloven nu dat dit type uiterst zeldzaam is.

Stotteren en sociale angst

Huidig onderzoek toont aan dat er waarschijnlijk een verband bestaat tussen stotteren en sociale angst, maar de aard van het verband is niet duidelijk.

Er wordt gedacht dat de mate van overlap tussen sociale angst en stotteren zo hoog is als 75%. Studies zijn echter niet consistent geweest in hoe ze sociale angst definiëren (bijvoorbeeld stotterspecifiek of algemeen).

Onderzoek heeft aangetoond dat de neurotransmitter dopamine een rol speelt bij zowel stotteren als SAD. En in feite is er een hoger percentage SAD gevonden bij mensen met de ziekte van Parkinson, een aandoening waarbij de productie en het metabolisme van dopamine betrokken zijn.

Neuroimaging-onderzoek heeft aangetoond dat mensen met SAD en mensen die stotteren verschillen hebben in de dopamine D2-receptor, wat betekent dat ze dopamine anders verwerken dan mensen zonder deze aandoeningen. Er is ook aangetoond dat de amygdala verband houdt met zowel stotteren als SAD

Behandeling

Er is geen remedie voor stotteren, maar er zijn een aantal behandelingen die kunnen helpen. De behandeling is meestal gericht op het helpen van kinderen en volwassenen bij het ontwikkelen van vaardigheden zoals effectieve communicatie, deelname aan school en werk en vloeiend spreken. Om deze doelen te bereiken, kunnen een aantal behandelmethoden worden gebruikt, waaronder:

Cognitieve gedragstherapie (CGT): Deze vorm van therapie kan mensen helpen om de soorten denken te herkennen en te veranderen die het stotteren soms kunnen verergeren. Negatieve gedachten kunnen mensen bijvoorbeeld meer stress en angst bezorgen, wat in sommige situaties het stotteren kan verergeren. CGT kan ook nuttig zijn voor het aanpakken van symptomen van stress, een laag zelfbeeld, angst, depressie en sociale fobie.
Elektronische apparaten: Er zijn verschillende soorten elektronische draagbare apparaten die kunnen helpen bij de behandeling van stotteren, hoewel verder onderzoek nodig is om te bepalen hoe effectief ze kunnen zijn. Deze apparaten worden gedragen als gehoorapparaten. Sommige spelen achtergrondgeluiden, terwijl andere de drager aanmoedigen om langzamer te spreken.
Logopedie: Tijdens logopedie werken mensen samen met een logopedist om manieren te leren om stotteren te minimaliseren. Strategieën zoals het reguleren van de ademhaling en langzaam spreken kunnen bijvoorbeeld vaak helpen. Logopedie kan mensen ook helpen zich minder angstig te voelen over spreeksituaties.

Hoewel is aangetoond dat medicijnen zoals selectieve serotonineheropnameremmers (SSRI's) effectief zijn bij de behandeling van gelijktijdig voorkomende aandoeningen zoals sociale fobie of depressie, is er onvoldoende onderzoek om het gebruik ervan voor stotteren te ondersteunen.

Omgaan met

Als u of uw kind stottert, zijn er enkele dingen die u kunt doen om te helpen. Enkele effectieve copingstrategieën zijn:

Vermijd kritiek of correcties. Zelfs als je een kind of jezelf eraan herinnert om te "vertragen" wanneer het stotteren begint, kan de negatieve aandacht op het gedrag worden gevestigd. Het kan leiden tot zelfbewustzijn dat het stotteren kan verergeren.
Wees accepterend en ondersteunend: Reageer niet negatief als u of uw kind stottert. Als uw kind stottert, richt u dan op positief en bemoedigend zijn. Als je stottert, oefen dan zelfcompassie en acceptatie.
Creëer een ontspannen omgeving. Zorg ervoor dat uw directe omgeving rustig en comfortabel is.
Ondersteuning vinden: Het kan vaak nuttig zijn om te leren van de ervaringen van andere mensen die ook stotteren. Steungroepen, online forums en lokale organisaties kunnen bronnen en copingtips bieden die kunnen helpen.
Minimaliseer afleiding. Maak tijd vrij om met mensen te praten als je vrij bent van afleiding. Zet de televisie en andere apparaten uit.

Een woord van Verywell

Stotteren is een veelvoorkomend spraakprobleem bij kinderen, maar het kan leiden tot gevoelens van frustratie bij degenen die blijven stotteren tot in de adolescentie en volwassenheid. Hoewel het uitdagingen biedt, zijn er behandelingen die u kunnen helpen de stoornis te beheersen en de spraakvaardigheid te verbeteren. Hoewel stotteren gênant kan zijn, is het mogelijk om te verbeteren en je beter te voelen over de manier waarop je praat.

De 9 beste logopedie-apps