Hoe ziet een dag eruit in het leven van een persoon met anorexia? Dit fictieve verhaal neemt je mee in de geest van een jonge vrouw in de universiteitsleeftijd die met deze aandoening leeft.
Houd er rekening mee dat verhalen van mensen met eetstoornissen (zelfs fictieve) mensen met deze stoornissen kunnen triggeren. Als je een eetstoornis hebt of in een vroeg herstel verkeert, overweeg dan of het lezen van dit verhaal nuttig is voor je herstel. Als u getriggerd bent, bespreek dit dan met uw therapeut of uw behandelteam.
Ochtend en ontbijt
De wekker maakt me wakker en ik druk op snooze. Ik ben elke dag zo moe. Mijn appartement lijkt zo koud en ik wil gewoon in mijn bed blijven met de dekens op. Ik heb het altijd koud.
Maar ik moet naar school, dus ik sta op om te douchen. Meteen weeg ik me. Ik doe wat gymnastiek en ga dan naar de badkamer en weeg mezelf opnieuw om te zien of het aantal verandert. Dit vertelt me of ik wel of niet kan ontbijten, en of deze dag slecht gaat worden of niet.
Het getal op de schaal is laag genoeg. Ik mag vandaag ontbijten. Als ik in de spiegel kijk, zie ik mijn naakte lichaam. Ik begin in mijn zij te knijpen om te zien of het vet er nog is. Ugh. Ik haat wat ik zie, en de stem in mijn hoofd begint me te bekritiseren en me te vertellen dat ik het niet verdien om te eten. Misschien ga ik toch niet ontbijten.
Onder de douche merk ik dat mijn haar in bosjes uitvalt. Mijn huid is extreem droog en gebarsten. Na het douchen kleed ik me snel aan. Ik heb het koud en wil mijn lichaam niet meer zien.
Ook al is het vroege zomer, ik trek een wijde sweater aan. Het houdt me warm en mensen zullen niet zoveel over mijn lichaam zeggen als ze het niet kunnen zien. En als mijn kleren te strak zitten, voel ik me dik. Hoewel de badkamer vlak bij de keuken is, loop ik een heel eind om het appartement heen.
Ik sta mezelf toe een klein ontbijt te eten en enkele koppen zwarte koffie. Ik heb de cafeïne nodig om de dag door te komen. Dan rijd ik naar school en kies een parkeerplaats in de verste hoek van de parkeerplaats zodat ik verder kan lopen. Hoe meer calorieën ik verbrand, hoe meer gewicht ik zal verliezen.
De schooldag en lunch
Tijdens mijn lessen dwalen mijn gedachten af en ik vind het moeilijk om me te concentreren op wat mijn professoren zeggen. Ik blijf maar denken aan de lunch en of mijn vrienden willen dat ik ze ontmoet. Hoe voorkom ik dat ik weer ga eten? Ze begonnen opmerkingen te maken over mijn gewicht en hoeveel ik eet. Ik voel me schuldig dat ik zo lang in de klas zit. Ik probeer wat versterkende oefeningen te doen terwijl ik naar de professor luister.
Misschien kan ik zeggen dat ik naar de bibliotheek moet en mijn vrienden helemaal moet vermijden. Misschien kan ik die tijd echt besteden aan wandelen of in de sportschool. Lunchen is eigenlijk niet aan de orde. Ik zou vanavond met mijn ouders gaan eten, en dat zal moeilijker te vermijden zijn.
Na de lunchpauze te hebben doorgebracht met sporten, klopt de stem in mijn hoofd me op de rug en probeert me te overtuigen om de les over te slaan en door te gaan met sporten. Maar ik ben zo'n perfectionist. Ik moet naar de klas. Ik begin achter te raken met mijn schoolwerk, en het missen van de les zal het alleen maar erger maken. Light frisdranken helpen me de rest van de dag door te komen. Toch voel ik me duizelig en licht in mijn hoofd.
Diner met mijn ouders
Ik ren weg voordat ik naar het huis van mijn ouders ga. Mijn moeder omhelst me als ik door de deur loop en stuurt een schot van angst door mijn lichaam. 'Lieverd, ik maak me zorgen om je. Je bent zo mager en bleek. Eet je genoeg?” Ik stel haar gerust dat alles in orde is. "Ik heb net een paar hele nachten doorgetrokken." Ze stelt voor om naar een dokter te gaan, maar ik wuif het weg. Inwendig feliciteert de stem in mijn hoofd me.
Ik stel de vraag waar ik de hele dag mee bezig ben geweest: "Wat eten we vanavond?" Oh nee. Het zal te veel calorieën zijn. Mijn angst schiet door het dak en ik begin zo hard met mijn voet te tikken dat mijn ouders het moeten merken. De stem in mijn hoofd spoort me aan om te vertrekken zonder te eten. Ik kan echter geen manier bedenken om dat te doen.
Als we aan tafel zitten, tel ik in gedachten de calorieën van al het eten aan tafel bij elkaar. Hoe kan ik minimaliseren wat ik eet? Ik eindig met kleine porties van alles behalve de groenten en snijd alles in hele kleine stukjes.
Ik probeer heel langzaam te eten, zodat tegen de tijd dat iedereen klaar is, ik nog maar half klaar ben, maar ik zeg dat ik geen honger meer heb. Dit is niet echt een leugen, want ik heb nooit echt honger. Ik weet niet zeker wanneer ik geen honger meer heb, maar het heeft het afvallen zoveel gemakkelijker gemaakt.
Avond
Als ik thuiskom, probeer ik mijn huiswerk te maken, maar val uiteindelijk in bed. De stem in mijn hoofd blijft me bekritiseren voor het avondeten. Ik zal morgen helemaal niet kunnen eten en ik zal dit weekend meer moeten sporten. Ik zal een excuus moeten vinden om uit het feest van mijn vriend te komen - ik denk dat dat wel goed zal zijn, want ik heb de laatste tijd toch niet zoveel tijd met hen doorgebracht.
Houd er rekening mee dat dit slechts één afbeelding is van hoe het kan zijn om anorexia nervosa te hebben. De ervaring van elke patiënt is anders. Anorexia nervosa treft mensen van alle geslachten, leeftijden, rassen, etniciteiten, lichaamsvormen en -gewichten, seksuele geaardheden en sociaaleconomische statussen.
Anorexia kan er bij verschillende mensen heel anders uitzien. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, hoeft een persoon niet eens ondergewicht te hebben om anorexia te hebben. Anorexia kan ernstig zijn; het heeft het hoogste sterftecijfer van alle psychische aandoeningen.
Als je een eetstoornis hebt, moeite hebt met eten en/of je gedachten rondom eten en lichaamsbeeld, is het belangrijk om hulp te zoeken. Een goede hulpbron is de hulplijn van de National Eating Disorder Association (NEDA): 800-931-2237. Als je aan het herstellen bent, is het belangrijk om een normaal eetpatroon op te bouwen en de voeding te herstellen.
