Bij een herkauwstoornis wordt eerder gekauwd of eerder ingeslikt voedsel terug naar de mond gebracht om het uit te spugen of opnieuw door te slikken. Het wordt ook wel een regurgitatiestoornis genoemd.
Bij baby's eindigt de herkauwstoornis meestal zonder medische tussenkomst. Maar de aandoening kan ook tot in latere jaren aanhouden. De meeste mensen die worden behandeld voor een herkauwstoornis zijn kinderen en volwassenen met een verstandelijke beperking en/of ontwikkelingsachterstand. Voor deze mensen lijken oprispingen en herkauwen rustgevend te zijn.
Een herkauwstoornis verschilt van zelfopgewekt braken dat vaker voorkomt bij anorexia nervosa en boulimia nervosa, omdat bij een herkauwstoornis de regurgitatie meestal automatisch is en meestal niet bedoeld is om vorm of gewicht te beïnvloeden.
Het is belangrijk om te onthouden dat omdat dit herkauwgedrag vaak in het geheim wordt gedaan en er angst is voor hoe anderen erop zullen reageren, wordt aangenomen dat veel mensen die worstelen met deze aandoening geen behandeling zoeken.
Helaas is de werkelijke prevalentie van herkauwstoornis onbekend.
Herkauwstoornis diagnosticeren
Om te voldoen aan de criteria voor de diagnose herkauwstoornis, moet iemand voldoen aan alle criteria voor de aandoening die in de Diagnostische en statistische handleiding voor geestelijke aandoeningen (DSM-V), de gids die professionals in de geestelijke gezondheidszorg gebruiken om psychische aandoeningen te diagnosticeren. Deze criteria omvatten:
- Herhaalde oprispingen van voedsel gedurende ten minste een maand. Dit voedsel kan opnieuw worden gekauwd, opnieuw worden ingeslikt of worden uitgespuugd. De regurgitatie vindt plaats zonder enige vorm van misselijkheid of kokhalzen.
- Er is geen medische aandoening die ervoor zorgt dat de persoon zijn voedsel uitbraakt (iemand met brandend maagzuur kan bijvoorbeeld onbedoeld voedsel uitbraken).
- Dit probleem doet zich niet uitsluitend voor wanneer de persoon lijdt aan een andere voedings- of eetstoornis zoals anorexia nervosa, boulimia nervosa, eetbuistoornis of vermijdende/restrictieve voedselinnamestoornis.
- Als de symptomen zich voordoen naast een andere psychische stoornis, zijn de symptomen ernstig genoeg om op zichzelf aandacht te verdienen.
Herkauwstoornis is relatief zeldzaam bij volwassenen die worden behandeld voor eetstoornissen. Een recente studie beoordeelde 149 opeenvolgende vrouwen die in een residentiële behandeling voor een eetstoornis kwamen en vond dat 4 patiënten voldeden aan de criteria voor een herkauwstoornis, maar niet in aanmerking kwamen voor een formele diagnose omdat ze voldeden aan de criteria voor een van de andere eetstoornissen.
Complicaties van herkauwstoornis
Mensen met een herkauwstoornis kunnen lijden aan ondervoeding en dat kan leiden tot tal van andere medische complicaties. Ondervoeding kan optreden omdat de persoon in plaats van meer voedsel te eten, voortdurend hetzelfde voedsel eet en opnieuw kauwt.
Oudere kinderen en volwassenen kunnen ook beperken wat ze eten om negatieve sociale reacties op hun herkauwen te voorkomen. Minder extreme complicaties van een herkauwstoornis zijn slechte adem, tandbederf en zweren in de slokdarm.
Behandeling
Helaas is er heel weinig onderzoek gedaan naar de behandeling van een herkauwstoornis. De behandeling van deze symptomen moet echter voor elke persoon individueel worden bepaald, op basis van het feit of er al dan niet een andere gelijktijdig voorkomende aandoening is, zoals anorexia nervosa of boulimia nervosa, of dat de persoon intellectueel vertraagd is.
Als de persoon met een herkauwstoornis ook lijdt aan een andere eetstoornis, dan zullen de behandeldoelen op dat probleem gericht zijn, met als doel het verminderen van alle symptomen die verband houden met de eetstoornis.
Voor een jong kind of iemand met een verstandelijke beperking of vertraging, zal de behandeling waarschijnlijk een soort gedragstherapie omvatten en kan doelen omvatten zoals het veranderen van de manier(en) waarop de persoon zichzelf kan kalmeren.
Gedragsstrategieën zoals middenrifademhalingstraining, die individuen leert ademen met behulp van hun middenrifspieren, zijn vaak effectief omdat middenrifademhaling onverenigbaar is met regurgitatie. Zelfcontrole van het gedrag kan ook nuttig zijn door een groter bewustzijn van het gedrag te creëren.