Zelfverwonding omvat zelf toegebracht, niet-suïcidaal lichamelijk letsel dat ernstig genoeg is om weefselbeschadiging te veroorzaken of om sporen achter te laten die enkele uren aanhouden. Snijden is de meest voorkomende vorm van zelfverwonding, maar branden, hoofdbonken en krabben komen ook vaak voor. Andere vormen van zelfbeschadiging zijn onder meer bijten, huidplukken, haren trekken, het lichaam raken met voorwerpen of voorwerpen met het lichaam slaan.
4:33Kijk nu: 7 meest voorkomende vormen van depressie
Symptomen
Zelfbeschadiging is niet altijd gemakkelijk te detecteren, omdat mensen het vaak proberen te verbergen. Enkele tekenen dat een persoon zichzelf verwondt, zijn onder meer:
- Littekens die in een patroon voorkomen, soms beperkt tot één deel van het lichaam
- Scherpe voorwerpen, zoals messen, naalden of scheermesjes, bij de hand houden
- Verse littekens, schrammen, bijtwonden of blauwe plekken
- Herhaaldelijk wrijven over een deel van het lichaam
- Lange mouwen en broeken dragen, zelfs bij zeer warm weer
- Een laag zelfbeeld
- Negatieve self-talk, uitspraken van hopeloosheid
- Gevoelens van waardeloosheid
- Onvoorspelbaar, impulsief gedrag
- Excuses verzinnen om zichtbare verwondingen weg te redeneren
Waarschuwingstekens
Mensen die zichzelf verwonden, worden erg bedreven in het verbergen of wegredeneren van littekens. Let op tekenen zoals de voorkeur om altijd verhullende kleding te dragen (bijv. lange mouwen bij warm weer), het vermijden van situaties waarin meer onthullende kleding kan worden verwacht (bijv. onverklaarbare weigering om naar een feest te gaan), of ongewoon vaak klachten van accidenteel letsel (bijv. een katteneigenaar die vaak schrammen op haar armen heeft).
Methoden van zelfverwonding kunnen zijn:
- Snijden
- Brandend
- Krabben
- Self-hitting
- Knijpen
- Headbangen
- De huid doorboren met naalden of scherpe voorwerpen
- Haren trekken
- Objecten onder de huid plaatsen
Mensen doen soms maar aan één vorm van zelfverwonding, maar het is niet ongebruikelijk dat meerdere methoden worden gebruikt. De armen zijn een van de gebieden waar mensen zichzelf het vaakst verwonden, maar andere delen van het lichaam, waaronder de benen en romp, zijn ook veelvoorkomende doelen.
Oorzaken
Zelfbeschadiging is een complexe aandoening die geen eenvoudige verklaring heeft. Hoewel zelfmoordgedachten gepaard kunnen gaan met zelfverwonding, wijst dit niet noodzakelijkerwijs op een zelfmoordpoging.
Als uw kind zelfmoordgedachten heeft, neem dan contact op met de National Suicide Prevention Lifeline op: 1-800-273-8255 voor ondersteuning en hulp van een getrainde counselor. Bel 112 als u of een naaste in direct gevaar verkeert.
Zie onze Nationale Hulplijn Database voor meer informatie over geestelijke gezondheid.
Meestal is zelfbeschadiging gewoon een mechanisme om met emotionele stress om te gaan. Mensen die deze emotionele uitlaatklep kiezen, kunnen deze gebruiken om gevoelens te uiten, om te gaan met gevoelens van onwerkelijkheid of gevoelloosheid, flashbacks te stoppen, zichzelf te straffen of spanning te verlichten.
Zelfbeschadiging wordt niet erkend als een psychische aandoening, maar de Diagnostische en statistische handleiding voor geestelijke aandoeningen (DSM-5) somt niet-suïcidaal zelfverwonding op als een voorgestelde aandoening onder de categorie aandoeningen die verder onderzoek behoeven.
Zelfverwonding wordt ook geassocieerd met bepaalde aandoeningen, waaronder:
- Depressie
- Bipolaire stoornis
- OCS
- Borderline persoonlijkheidsstoornis
- PTSS
- Eet stoornissen
- Angst stoornissen
- Alcohol- en middelengebruik
Risicofactoren
Risicofactoren voor zelfverwonding zijn onder meer:
- Seks: Er wordt gedacht dat vrouwen zichzelf vaker verwonden dan mannen
- Leeftijd: Tieners en jonge volwassenen hebben meer kans op zelfbeschadiging
- Psychische aandoening: Het hebben van een andere psychische aandoening kan het risico op zelfverwonding vergroten
- Trauma: Stress en trauma uit het verleden tijdens de kindertijd kunnen het risico op zelfverwonding vergroten
- Drugs- en alcoholmisbruik: Snijden, branden en andere vormen van zelfbeschadiging kunnen optreden wanneer een persoon onder invloed is van een stof a
Zelfverwonding duidt op een gebrek aan copingvaardigheden om met ernstige emotionele stress om te gaan. Mensen die zichzelf beschadigen, kunnen moeite hebben om hun emoties te begrijpen en te beheersen. Ze hebben misschien ook niet de nodige vaardigheden om op een gezonde manier met stress en trauma om te gaan.
Hoewel zelfverwonding zoals snijden wordt erkend als een veelvoorkomend probleem onder de tienerpopulatie, is het niet beperkt tot adolescenten. Mensen van alle geslachten, nationaliteiten, sociaaleconomische groepen en leeftijden kunnen zichzelf verwonden.
Hoewel zelfmoord niet de bedoeling is van zelfverwonding, heeft zelfbeschadiging een sterke associatie met zelfmoordpogingen. In één onderzoek onder adolescenten ging 46% die zich schuldig had gemaakt aan niet-suïcidale zelfverwonding door met een zelfmoordpoging vóór de leeftijd van 21 jaar.
Diagnose
Zelfverwonding is geen erkende aandoening, maar het is een teken dat een persoon hulp nodig heeft om ermee om te gaan. Een arts zal beginnen met te evalueren of het individu al dan niet suïcidaal is en eventuele fysieke verwondingen te behandelen.
Een arts of therapeut zal dan de gezondheidsgeschiedenis van de persoon evalueren, waaronder:
- De emoties die verband houden met het gedrag
- Hoe lang het zelfverwonding heeft plaatsgevonden?
- De ernst en soorten verwondingen die hebben plaatsgevonden
De volgende stap is om te bepalen of het individu een naast elkaar bestaande psychiatrische aandoening heeft en om te evalueren of de persoon risico loopt op zelfmoord. Zodra deze beoordelingen zijn gemaakt, kan de arts aanbevelingen doen voor de behandeling.
behandelingen
Medicijnen zoals antidepressiva, stemmingsstabilisatoren en anxiolytica kunnen de onderliggende gevoelens verlichten die de patiënt probeert te verwerken door zelfverwonding.
Naast het behandelen van eventuele naast elkaar bestaande psychiatrische aandoeningen, kan cognitieve gedragstherapie (CGT) een effectieve behandeling zijn voor niet-suïcidale zelfverwonding. Dit type therapie richt zich zowel op onderliggende negatieve denkpatronen als op het schadelijke gedrag zelf.
Een ander belangrijk aspect van de behandeling is het leren van betere coping-mechanismen om het zelfverwondingsgedrag te vervangen. Als de persoon eenmaal stabiel is, moet er therapeutisch werk worden verricht om de onderliggende problemen die hun leed veroorzaken het hoofd te bieden.
Sommige deskundigen zeggen dat ziekenhuisopname of gedwongen stopzetting van het zelfverwonding geen nuttige behandeling is. Het kan ervoor zorgen dat de arts en betrokken vrienden en familie zich meer op hun gemak voelen, maar het helpt de onderliggende problemen niet.
Verder is de persoon over het algemeen niet psychotisch of actief suïcidaal en zal hij meer baat hebben bij het werken met een arts die medeleven heeft met de redenen waarom hij zichzelf pijn doet. De wens om samen te werken en beter te worden is een belangrijke factor bij herstel.
Omgaan met
Als iemand die je kent zich bezighoudt met snijden of een andere vorm van zelfverwonding, dan zijn er dingen die je kunt doen om ondersteuning en hulp te bieden.
- Bied niet-oordelende ondersteuning. Mensen die zichzelf schade toebrengen, zijn vaak zelfkritisch en worstelen met gevoelens van waardeloosheid. Laat zien dat je om hem geeft en bezorgd bent en moedig de persoon aan om contact op te nemen met een ouder, counselor of arts. Je begrijpt het gedrag misschien niet, maar het is belangrijk om hun emoties niet te negeren.
- Niet dreigen. Als het een kind of tiener is die zichzelf verwondt, vermijd dan beschuldigingen of bedreigingen. Praat met de kinderarts van uw kind of een professional in de geestelijke gezondheidszorg over welke stappen u vervolgens moet nemen.
- Moedig hen aan om hulp te zoeken. Bied aan om hen te helpen een arts of psychiater te vinden.
Een woord van Verywell
Naast het risico op levensbedreigende verwondingen per ongeluk, brengt zelfverwonding, zoals snijden, ook een risico op littekens en infectie met zich mee. Als u zichzelf verwondt, hoe klein of zeldzaam ook, neem dan contact op met uw arts. Dergelijke acties zijn een teken van een groter probleem dat moet worden aangepakt, dus hoe eerder u hulp krijgt, hoe beter het resultaat.
